تنها یک دقیقه

اگر سالها پیش کودکان این سرزمین، لی لی، گرگم به هوا و خاله بازی می‌کردند، الآن بیشتر وقت خود را پای انیمیشن های رنگین می‌گذرانند و مادران خرسند از کمتر نگران بودن هستند! اما ای بسا که باید نگران‌تر بود.
در وسطی و گرگم به هوا اگر نگران خراش پای کودکمان بودیم در موج انیمیشن های هالیوودی باید نگران زخم‌های فکری و روحی بود.
اگر کودکان ما ساعت‌ها جلوی تلویزیون می نشینند و انواع آن موهومات 1500 تومانی را می‌بینند به تبعات آنها نیز باید فکر کرد. سری به محتوای فرهنگی این کارتون‌ها بزنیم و با درنگی گاهی کنار کودکمان بنشینیم و در دیدن همراهش باشیم. آنگاه است که شاید به عمق یک فاجعه فرهنگی پی ببریم.
تمایلات جنسی پنهان در بسیاری از این انیمیشن‌ها و اباحه‌گری‌های خاص آنها ذهن سلیم و پاک کودکان را آلوده می‌سازد. خشونت لجام گسیخته آنها هر کودکی را از خود بی خود می‌کند، شاید بسیاری از حرکات کودکان برای ما سؤال برانگیز باشد و گاهی خنده آور اما آثار مخرب فرهنگی و اخلاقی این انیمیشن‌ها بسیار بالاست.
نهیبی که انیمیشن های هالیوودی یا 1500 تومانی از جایی که فکرش را نمی‌کنیم به فرهنگ کودکان ما آسیب‌های جدی وارد می‌کند و اباحه‌گری محض آنان در تضاد کامل با فرهنگ ایرانی و اسلامی ماست.

«دیگر نمی خواهم فرصت‌ها را از دست بدهم. من هر چند عاشق ایرانم ولی می‌خواهم اینجا {آمریکا} بمانم».

گلشیفته فراهانی جنجال‌هایش را اینگونه آغاز کرد. جنجال کشف حجاب یک بازیگر نام‌آشنا که بی سروصدا به آمریکا رفت و ناگهان هوس کرد برای همیشه در آنجا بماند. فکر می‌کرد تضمین حضور همیشگی‌اش در بلاد غربت، له کردن یک روسری زیر پایش است و تمام! 

“در ایران ما مشکل اجباری بودن حجاب را داریم. حتی در فیلم‌ها هم باید با حجاب ظاهر شویم. خیلی زود فهمیدم من نمی‌توانم با این وضع فیلم بازی کنم. من با حجاب مشکل بنیادی دارم. از حجاب متنفرم. در اسلام حجاب را برای جلوگیری از شهوت مردان مقرر کرده‌اند اما من دوست ندارم در چنین اجباری قرار بگیرم. مشکل اینجا است که بعضی‌ها فکر می‌کنند ما از شکم مادرمان با لباس و حجاب بیرون آمده‌ایم.”

سخن آخر
امروز گلشیفته فراهانی همداستان با صهیونیست‌ها، علیه ایران همکاری می‌کند. اگر به فرض بعید بخواهیم کشف حجاب یا عریان شدن در مقابل دوربین را نادیده بگیریم، اگر بخواهیم همخوانی با محسن نامجو و بازی در نقش‌های نامناسب را نادیده بگیریم! دیگر بازی در یک فیلم ضد ایرانی که به تحریف تاریخ کشورش کمک می کند را نمی توانیم نادیده بگیریم. او الان مقابل ماست و ما دیگر خیالمان راحت است که اگر برای سری سوم 300 یک بازیگر زن بخواهند او حتما جزء اولین داوطلبان است.

فصل هشت سریال 24 به مانند دیگر فصل های گذشته، با به تصویرکشیدن تهدید ها و فرصت ها، ایالت متحده آمریکا را در مواجه با چالش های گوناگون قرار داده است و طبق سنوات فصول گذشته “جک باور” به عنوان شخصیت محوری داستان، به مقابله با تهدیدات بر می آید.

رئیس جمهور کشور کامستان شخصی به نام “عمر حسن” است که در فیلم از وی رئیس جمهور حسن نام برده می شود.

صل هشتم مجموعه تلویزیونی ۲۴ که با نام روز هشتم  شناخته می‌شود در ۱۷ ژانویه ی سال ۲۰۱۰ میلادی آغاز و در ۲۴ می همان سال پایان یافت؛ فصلی که به دلیل ارتباط با موضوع انرژی هسته ای جمهوری اسلامی کامستان (بخوانید جمهوری اسلامی ایران) در نسبت با فصل های دیگر از تمایز و اهمیت ویژه¬ای برخوردار است و آغاز آن دقیقا 18 ماه پس از اتفاقات فصل هفت، در “نیویورک سیتی” است.

در ادامه این اتفاقات “رنه واکر"، همکار و همیار ” جک باور” اسطوره  نیز توسط تروریست ها کشته می‌شود.

جک که تعلق خاطر خاصی به “رنه واکر"داشته، با ادامه تحقیقات خود متوجه می شود که در پس پرده  اتفاقات روی داده، دولت روسیه و در رأس آن‌ رئیس‌جمهور روسیه، “پرزیدنت سواروف” (President Yuri Suvarov) می‌باشد. 

در آخر نیز قرارداد منعقد نمی‌شود و “جک قهرمان” طبق معمول دستگیر، و طبق معمول شخص رییس جمهور آمریکا “الیسون تیلور” (Allison Taylor) تصمیم می‌گیرد جک را آزاد ‌کند و خود و عواملی را که در این قتل ها دست داشته اند را معرفی می‌کند.

صفحات: 1· 2

نگاهی به داستان فیلم:

داستان این انیمیشن مربوط به محافظانی می باشد که وظیفه نگهبانی از کودکان جهان را بر عهده دارند، شخصیت های اصلی این انیمیشن همگی از افسانه­ های گذشته می‌باشند که تبدیل به قهرمانانی برای نجات کودکان می‌شوند،

جک قهرمانی بی میل و با روحی زمستانی می‌باشد که نقش اصلی در این انیمیشن را ایفا می‌کند، در این انیمیشن مرد اهریمنی در نقش “پیچ” (Pitch ) برای ناامید کردن کودکان و ایجاد هول و هراس در میان آنان نقشه ای شوم دارد که گروه محافظان به کمک جک در برابر او ایستادگی می‌کنند.

تمامی کاراکتر های این انیمیشن، از شخصیت‌های افسانه­ ای و آشنا برای مردم جهان غرب شکل گرفته است که با بررسی پس زمینه هر یک از آن ها می‌توان از القائیات و خطوط استراتژیک فیلم پرده برداشت و به محتوا و عمق آن پی برد.

نگاهی به کاراکتر های انیمیشن:

اگر چه ظاهر این انیمیشن کاملا سرگرم کننده است اما با کمی تعمق در آن به خوبی می‌توان تلفیق اسطوره های افسانه ­ای با تم دینی و اعتقادی را در آن مشاهده کرد.

جک فراست (Jack Frost ):

درافسانه های قدیمی و قومی از او به عنوان تجسم آب و هوای سرد و یخ زدگی زمستانی یاد می‌شود، اما در حوزه ادبیات نیز، آغاز جک فراست را از قرن 19هم می‌دانند، و وی را از نژاد آنگلاساکسون‌ها معرفی می‌کنند، هر چند در اساطیر روسیه و آلمان از وی در شکل­ های مختلف یاد شده است.

در آمریکا نیز در قرن 19 و مقارن با جنگ های داخلی از جک فراست به عنوان قهرمان و سرلشگر ارتش آمریکا نام برده می شد که از این شخصیت افسانه­ ای تصاویری در آن دوران وجود دارد.

در این انیمیشن جک فراست با شمایلی نظیر آنچه از شخصیت افسانه ای او ذکر شده به تصویر درآمده است وی دارای موهای سفید و چهره ای سرد می‌باشد که روح زمستانی او به خوبی به مخاطب القا می‌شود.

هیچ کس نمی‌تواند جک را ‌بیند، چرا که کسی او را نمی‌شناسد و به او ایمان ندارد، او بیش از سیصد سال است که به این شکل سپری می‌کند و خود از گذشته اش نا آگاه است.

جک فراست پسری بازی گوش است که تنها به فکر سرگرمی خود بوده و هیچ پایبندی به قوانین و مقرارت ندارد و با عصای جادویی خود روح زمستانی را بر نقاط دلخواه آشکار می‌کند و تمامی لحظات خود را به تفریح سپری می‌کند.

در سکانس اول فیلم به تصویر درآمدن او با چوب پیامبر گونه اش که شباهت زیادی با چوب چوپانان و پیامبران دارد به مخاطب معرفی می‌شود، چوبی معجزه آسا که در میان پیامبران منصوب به حضرت موسی علیه السلام می‌باشد.

جک فراست افسانه ای، در انیمشن ظهور نگهبانان به عنوان یک منجی قرار دارد و با چوب خود که از آن اعمال خارق العاده ای سر می‌زند توانایی مقابله با دشمنانش را دارد.

به واقع جک فراست در این فیلم منجی نهایی است که از سوی خداوند، که در این انیمیشن مرد ماه نشین معرفی می‌شود به مبارزه با پیچ، مرد تاریکی انتخاب می‌شود.

در سکانسی از انیمیشن به هنگامی که دیگر نگهبانان از حضور پیج نگران می‌باشند ماه خود را نمایان کرده و با تابش بر روی کریستالی که در قلعه بابا نوئل وجود دارد، جک فراست را برای مبارزه با پیج انتخاب می‌کند که این موضوع مورد تعجب دیگر نگهبانان واقع می شود.

هنگامی که جک از این موضوع با خبر می‌شود ناراحت شده و چرایی انتخاب شدن خود توسط او را نمی‌تواند درک کند.

جک فراست در طول انیمیشن، گذشته تاریک و گنگ دارد او نمی‌داند از کجا آمده و تنها اسم خود را می‌داند و بر این باور است که نام او را ماه انتخاب کرده، در سکانس هایی از فیلم او با نگاه کردن به ماه دلیل وجود خود و ندیدنش  توسط مردم را سوال می‌کند.

جک فراست یک منجی است که سازندگان فیلم از آن به عنوان نگهبان یاد می‌کنند، نگهبانی که به هنگام ایجاد خطر برای جهانیان ظهور می‌کند.

گویندگی جک فراست نیز بر عهده “کریس پاین” بوده است.

بابانوئل:

ریشه تاریخی بابا نوئل مربوط به یکی از کشیشان مسیحی به نام سن نیکولاس می باشد، وی از اهالی بیزانس و منطقه آناتولی در ترکیه فعلی بوده و در قرن چهارم میلادی می‌زیسته است؛ دلیل شهرت وی نیز به دلیل کمک کردن و هدیه دادن به فقرا بوده است.

در این انیمیشن از اصلی ترین اِلمان های تفکر مسیحیت بابانوئل است.

در ظهور نگهبانان، نمادهای دینی و اعتقادی، در مسیحیان به خوبی نشان داده می‌شود، از اعتقاد مسیحیان درباره بابانوئل خانه وی در قطب شمال، داشتن سورتمه، ورود به خانه ها از طریق شومینه و یا داشتن کارخانه­ ای در قطب شمال که در آن با کمک کوتوله ها اسباب بازی ساخته می‌شود، همگی در این فیلم به تصویر آمده است.

سازندگان فیلم با تلفیق جنبه افسانه­ ای و اعتقادی بابانوئل، یکی از نگهبانان و و منجیان را به خوبی در داستان انیمیشن به تصویر کشیده است.

گویندگی این شخیصیت انیمیشنی نیز برعهده “الک بالدوین” بوده است.

در ابعاد تاریخی و اعتقادی عيد پاک به زبان انگلیسی (Easter ) يا به انگليسی قديمی (Ēostre ) و به يونانی Πάσχα)) با تلفظ (Paskha) و برگرفته از واژه‌ي عبری (פֶּסַח) با تلفظ (Pesakh) يا “پسح” می­باشد.

عید پاک یا عید قیام، یکی از مقدس ­ترین عید های مسیحیان و یهودیان است و هم اکنون این عید یکی از روزهای تعطیل در سال مسیحی است، زیرا مسیحیان معتقدند در این روز حضرت عیسی علیه السلام بعد از به صلیب کشیدن به آسمان عروج کرد.

اما ریشه این عید در تاریخ یهودیان نیز قابل توجه است، عنوان پاک که نام این عید می‌باشد، ترجمه فرانسویِ عید قیام است که ریشه‌ واژه عبریِ پسَح یا فصح است. از دیدگاه یهودیان حضرت عیسی در زمانی به صلیب آویخه شد که یهودیان از اسارت فرعون مصر نجات پیدا کرده و از آنجا خروج کردند که مقارن با به صلیب کشیدن حضرت عیسی است و  به این دلیل این روز برای یهودیان نیز یکی از بزرگترین اعیاد محسوب می‌شود.

خرگوش عيد پاک - بانی(Bunny):

در این عید خرگوش و تخم­ مرغ­ های رنگی نمادی ازعيد پاک هستند و طبق افسانه­ ها خرگوش اساطیری با رنگ کردن تخم مرغ آن را به کودکان هدیه می‌دهد.

در انیمیشن نیز خرگوش عید پاک بانی نام دارد، وی که تلفیقی از اعتقادات دینی و افسانه­ ای ‌مي‌باشد از دیگر نگهبان این انیمیشن است، صدا گذاری این کاراکتر انیمیشنی نیز توسط “هیو جکمن” بازیگر معروف سری فیم های “ایکس من” (X-MEN) است.

بانی در این انیمیشن وظیفه برگذاری عید پاک و همچنین دادن تخم مرغ‌های رنگ شده به کودکان را دارد که به دلیل حضور پیج با مشکلاتی روبرو می‌شود.

پری دندان‌ها(Tooth Fairy):

پری دندان در افسانه­ های بسیاری از ملت ها جایگاه ویژه ای داشته و در میان مردم آمریکا شهرت بسیار زیادی دارد؛ طبق این افسانه گفته می­ شود که یک پری در نيمه های شب به خانه های کودکان آمده و دندان افتاده­  بچه ها را كه زير بالش آنها است با هدیه­ ای ماندند پول، اسباب بازی و یا شکلات تعویض می­ كند.

طبق اسناد ذکر شده پری دندان بعد از چاپ کتاب “پری دندان” نوشته­ “لی­روگو” در سال ۱۹۴۹ میلادی، به یک باره محبوبیت زیادی پیدا کرد و طی گذر زمان به بخشی از زندگی خانواده ها تبدیل شد.

دراین کارتون، پری دندان که شبیه فرشته ها به تصویر کشیده شده است شباهت زیادی به اعتقاد مسیحیان در داشتن دو بال برای فرشته ها دارد که دراین انیمیشن موظف به جمع آوری دندان­ های کودکان بوده و هدف از ان نگهداری خاطرات کودکان است، تا در موقع لزوم به آن ها بازگردانده شود.

پری دندان نیز به عنوان یکی دیگر از نگهبانان کودکان تلفیقی از اسطوره های افسانه ای و اعتقادی می‌باشد که  توسط سازندگان انیمیشن به تصویر آمده است.

گویندگی پری دندان نیز بر عهده “ایزلا فیشر” می‌باشد که تنها گوینده زن در این انیمیشن محسوب می‌شود.

مرد شنی(Sandman):

مرد شنی، شخصیت افسانه­ ای در شمال اروپا است که با پاشیدن شن های جادویی بر چشمان کودکان آن ها را به خواب شیرین فرو می‌برد؛ از عقبه اعتقادی و افسانه ای مرد شنی اسناد چندان زیادی در دسترس نیست آما آنچه که از شخصیت وی در این جا مشخص است نشان دهنده یک نگهبان خردمند می باشد که هیچ گاه توان صحبت کردن ندارد و تنها با تصاویری که در بالای سرش ظاهر می‌شود پیام خود را منتقل مي‌کند او محافظ رویاها است و طبق گفته نویسنده آن  ترکیبی از چاقی هاردی و مهربانی لورل می‌باشد.

پیچ(Pitch):

“پیچ” یا “مرد کابوس­ها"( Boogie Man) که در فارسی از آن لولو خورخوره یا لولو یاد می‌شود، موجودی تخیلی است که در اغلب فرهنگ ها و تمدن های مختلف وجود دارد.

لولو در هیچ فرهنگی از شکل خاصی برخوردار نیست و صرفا برای ترساندن کودک برای کنترل اعمال و رفتار او می‌باشد.

در انیمیشن ظهور نگهبانان، پیچ کاراکتری ضد قهرمان محسوب می‌شود، که قصد ایجاد ترس و رعب در میان کودکان را دارد تا بتواند باور آن ها را نسبت به نگهبانان از بین ببرد.

اما حضور پیچ از دیدگاه تحیلی در انیمیشن نه صرفا دشمنی برای قهرمانان، بلکه وی موجودی طرد شده از سوی ماه یا همان خداوند می‌باشد که در مبانی دینی چنین موجودی شیطان معرفی شده است.

وی در سکانسی از فیلم با نگاه کردن به ماه و اعلام جنگ با او تقابل خود با ماه را به خوبی نشان می‌دهد.

صدا گذاری بر روی این کاراکتر منفی نیز بر عهده “جود لاو” بوده است.

تحلیلی بر مولفه های استراتژیک انیمیشن:

1. نبرد بین خیر و شر:

انیمیشن ظهور نگهبانان را می‌توان جز آثار سینمای استراتژیک معرفی کرد که با قرار دادن اِلمان های متعدد دینی و اعتقادی و همچنین تلفیق آن با افسانه ها و ایجاد جلوه های بصری توانسته به یک انیمیشن موثر تبدیل شود.

ابعاد مولفه های استراتژیک در انیمیشن به مراتب پیچیده تر از فیلم های واقعی است چرا که مخاطب این انیمیشن ها علاوه بر بزرگسالان عمدتا از کودکان و نوجوانان شکل می‌گیرد و القای پیام های غیر مستقیم به این رده سنی آثار دو چندانی در باورسازی برای یک کودک خواهد داشت.

وجه پر رنگ انیمیشن ظهور نگهبانان را می توان در نام آن جستجو کرد، نامی که خود نشان دهنده روز موعود و ظهور منجیانی است تا بتوانند از مردم محافظت کنند.

ظهور نگهبانانی با پرستیژ آپولون در مقابل پیچ، مرد تاریکی با پرستیژ دیونیزوس، خود یک ترژادی به مثابه جنگ آرماگدون مابین خیر و شر را رقم می‌زند.

2. جک فراست نماینده خداوند بر زمین:

جک نماینده ماه یا همان خدا بر روی زمین، به طور مستقیم توسط مرد ماه نشین انتخاب می‌شود؛ جک که سال ها در ندانستن به سر می‌برد به یک باره منجی شده و برای نجات کودکان انتخاب می‌شود، وی از اینکه چرا او توسط ماه انتخاب شده در تعجب است اما همانطور که بابانوئل به او گفته است ویژگی درون او وجود دارد که دلیل انتخاب شدنش توسط ماه، توجیه می‌‌شود که در انتها مشخص می شود فداکاری او برای نجات خواهرش موجب انتخاب  او بوده است.

3. تجلی اراده های غیبی بر دنیای واقعی:

از دیگر مقولاتی که در این انیمیشن به خوبی قابل مشاهده است، به تصویر کشیدن مولفه های استراتژیک درباره مسئله مهدویت، ظهور منجی و همچنین ابعاد اثر گذاری مقدسات بر زندگی ساری و جاری مردم است که با نگاه تحریف شده در آیین مسیحیت به خوبی در این انیمیشن گنجانده شده است.

جک فراست قهرمانیست که هیچ کودکی او را باور ندارد، زیرا هیچ نشانه ای از او وجود ندارد، وی تنها با چوب پیامبر گونه اش از روح زمستانی خود اشکال درست کرده و یا با آن به آزردن مردم می‌پردازد.

در صحنه­ ای از فیلم، القای حوادث ماورایی و غیبی و حضور افرادی در پس پرده غیب که بدون دیدنشان حوادثی را در زندگی افراد رقم می‌زنند به مخاطب القا می شود.

در سکانسی، جک با جیمی یکی از کودک های انیمیشن بازی می‌کند، سورتمه او را هدایت کرده و در نهایت او را از خطر حفظ می‌کند اما کسی نمی تواند او را ببیند. که این صحنه به خوبی یکی از اِلمان های اعتقادی و دینی در آیین مسحیت را به مخاطب القا می ­کند.

4. منجیِ گمگشته:

تصویر ارائه شده از منجی در انیمیشن ظهور نگهبان در نوع خود قابل تامل است؛ جک فراست منجی است که خود را هنوز به خوبی نشناخته و حتی از خدای خود یا همان ماه درک چندانی ندارد وی منجی می‌باشد که در گنگی به سر می‌برد و خود به تنهایی نیز توان مقابله با دشمنش را ندارد.

به تصویر کشیدن منجی در این انیمیشن با وصفی که از منجی بشریت در ادیان ابراهیمی آمده است به خوبی مشخص می‌کند تنها انسانی می‌تواند خدا شناس باشد که ابتدا به خود شناسی رسیده باشد که در این انیمیشن کاملا در تضاد با مقولات دینی است.

5. القای پوزیتیویسم:

از دیگر نکات ویژه و قابل تامل در ظهور نگهبانان، نقش کودکان به عنوان بخشی از جامعه برای مبارزه با پیچ است؛ از مولفه­ های استراتژیک که در این انیمیشن بر روی آن تاکید شده ، مسئله باور و اعتقاد به ندیده ها است  و این القا به مخاطب صورت می‌گیرد که تنها یاید چیزی را بپذیری و یا باور کنی که آن را بتوانی ببینی و یا نشانه­ ای از آن وجود داشته باشد.

کودکان تنها در زمانی به پری دندان اعتقاد دارند که به جای دندان خود، هدیه­ ای از طرف او را ببینند، و یا در زمانی به بابانوئل ایمان دارند که نشانه­ ای از او ببینند، درباره جک فراست نیز همین مسئله صادق است، در سکانسی، جیمی توانایی دیدن دیگر نگهبانان را دارد اما نمی‌تواند فراست را ببیند زیرا به او باور ندارد و تا کنون از وی نشانه ای ندیده است.

در این انیمیشن هیچ انسان بالغی وجود ندارد که در ارتباط با این مسئله درگیر باشد و قصد سازندگان فیلم نیز از به تصویر کشیدن کودکان در این نبرد خیر و شر باور پذیر تر بودن آنان در نسبت با انسان بالغی می باشد که به این اشخاص افسانه ای هیچ گونه اعتقادی ندارد.

سازندگان انیمیشن به خوبی توانستند این القا را به مخاطبان خود کنند که تنها چیزی واقعیت دارد که نشانه­ ای از او وجود داشته باشد.

6. القای اومانیسم:

پیچ، مرد تاریکی یا همان شیطان به دنبال از بین بردن نشانه‌های نگهبانان است تا کودکان را از حضور آن­ها ناامید کند و در نهایت بتواند جهان را در در تاریکی و سردی فرو ببرد.

در این بین حضور جک فراست به عنوان نماینده خدا بر روی زمین به تنهایی نمی‌تواند مانع پیج شود چرا که او قدرت زیادی به دست آورده است، به این دلیل جک با به میدان آوردن جیمی و دوستانش که باور قلبی به نگهبانان دارند آن ها را وارد مبارزه با پیچ می کند، و در جایی که از دست هیچ کدام از نگهبانان کاری بر نمی‌آید کودک عادی اما باورمند تنها با اشاره دست خود به سمت سایه تاریکی، پیج را نابود می­ کند.

از گزاره­ هایی که در میان جهانیان و ایرانیان فرض شده این باور که روزی یک منجی خواهد آمد و تمامی مشکلات بشری را به سادگی بر طرف می‌کند؛ حال آنکه طبق نص قران کریم «انّ الله لا يُغيِّرُ ما بقوم حتّي يغيّرو ما بانفسهم» خداوند سرنوشت هيچ قومي و ملّتي را تغيير نمي دهد مگر آنكه آنها خود تغيير دهند.

حال کارگردان در این انیمیشن این آیه را با دیگاه اومانیستی و فرد گرایی به نفع دیدگاه خود استحاله کرده است، سازنده فیلم جک فراست را به عنوان یک قهرمان و منجی به میدان آورده، اما برای غلبه بر پیچ به باور کودکان نیاز دارد و در غیر این صورت او هیچ توانی در برابر پیچ نخواهد داشت. در سکانسی جیمی به عنوان کودکی شجاع و باور مند یک تنه در برابر تاریکی می ایستد.

به واقع در این صحنه جیمی به همراه چند تن از دوستانش که تعدادی انگشت شمار می‌باشند با سرنوشت سیاه خود مبارزه می‌کنند و بار دیگر نور و امید را برای خود قم می‌زنند.

این سکانس نشان دهنده حکم فرما بودن رویکر اومانیسم در این انیمیشن بوده و علی رغم آن که تمامی فیلم بر روی نگهبانان خارق العاده مانور می‌دهد، نتیجه نهایی به نفع انسان مصادره می‌شود.

7. جک فراست، نقدی بر سوپر من:

جک فراست، علی رغم سوپر من به تنهایی نمی‌تواند از سد مشکلات عبور کند و برای پیش برد اهدافش به کمک دیگر انسان‌ها نیاز دارد، مسئله ای که در مجموعه های سوپر من وجود ندارد و تنها نقش موثر مردم در آن دست تکان دادن به نشانه­  علاقه برای سوپر من می‌باشد حال آنکه نقش جک فراست به عنوان منجی از دیدگاه اومانیسم برای کودکان اومانیسم شده قابل پذیرش ­تر است چرا که به کودک انگیز فعالیت و مبارزه با مشکلات را می‌دهد.

8. منجی کسی نیست جز تو:

کودکی که امروز این انیمیشن را می‌بیند، با شخصیت های تخیلی و داستانی همذات پنداری می کند و آن ها را برای خود موجوداتی دوست داشتنی تصور می‌کند، اما به مرور زمان و بزرگ شدن کودک به خوبی برای او عیان خواهد شد که تمامی این موجودات تخیلی بوده­ اند، اما کودک هیچگاه نقش جیمی، کودک پنج یا شش ساله در فیلم را فراموش نمی‌کند؛ کودک بزرگ شده، اگر تمامی کاراکتر ها را افسانه ای بپندارد که قطعا همین اتفاق خواهد افتاد، نمی‌تواند خود و جیمی قهرمان را دروغین بداند.

کودکی که هم اکنون با دیدن جیمی به او اعتقاد پیدا می‌کند و از او یاد می‌گیرد که بر ترس خود غلبه کند و برای پیروزی بر مشکلات باور و ایمان داشته باشد در نهایت نه به بابانول و نه به جک فراست احتیاجی نخواهد داشت، بلکه خود را منجی می‌داند و برای برطرف کردن تاریکی‌های موجود در زندگی و دنیا خود را منجی عالم می‌گیرد، القای اومانیسم در این فیلم و محور قرار گرفتن انسان به قدری حرفه ای در تاروپود انیمیشن بافته شده است که تا عمق وجود هر کودک و نوجوانی اثر خواهد کرد.

به واقع این انیمیشن با تلفیق افسانه ها و اعتقادات دینی در مسیحیت، منجی را زیر سوال برده و اساس وجود او را نوعی وهم به مخاطب خود معرفی کرده است.

و شاید بتوان پیام این انیمیشن را به کودکان جهان در یک جمله این چنین عنوان کرد:

بگذارید از اولش بگویم. سریال ساخت ایران را به خاطر دارید؟ سریالی که حدود یک سال و نیم پیش در شبکه‌ی نمایش خانگی پخش شد و در آن بازیگر معلوم‌الحالی چون گلزار به ایفای نقش می‌پرداخت.حالا گویا به تازگی این سریال از شبکه‌ی آی‌فیلم به نمایش درآمده است. شبکه‌ای که رسالت اصلی‌اش تحت پوشش قرار دادن مخاطبان عرب زبان و کشورهای همسایه است.

ما قبلا هم در خصوص پخش بعضی برنامه‌ها و سریال‌ها از این شبکه‌ی مهم هشدار داده بودیم و حتی به بعضی از مصادیق آن انتقاداتی داشتیم. اما انگار مدیران شبکه‌ی آی‌فیلم دچار فراموشی هستند و یادشان می‌رود که در چه جای حساسی مشغول به فعالیت بوده و چه نکاتی را باید رعایت کنند. بارها از همین تریبون و از سایر رسانه‌ها به صدا و سیما هشدار داده شده بود که سعی کنند برنامه‌هایی را از شبکه‌ی آی‌فیلم پخش کنند که تناسب بیشتری با کلیت فرهنگ جامعه‌ی ایران اسلامی دارد.
سوال: آیا نمایش سریالی که در آن گلزار بازی کرده، تلاش در جهت گسترش فرهنگ ایرانی‌ست؟ دیگر کمتر کسی در این روزها پیدا می‌شود که سری در مسائل فرهنگی و سیاسی داشته باشد و خبر از مشکلات اخلاقی و سیاسی این هنرمندنما نداشته باشد. فردی که روزگاری سودای سوپراستاری سینما را در سر داشت و چه کسانی که کمک نکردند تا این اتفاق بیافتد، اما وقع ماوقع…

اما این همه‌ی مشکلات اخلاقی و سیاسی این هنرمندنما نیست. زیرا در این یکی دو سال اخیر که وی به خارج از کشور رفته، چنان رفتارهای هنجارشکنانه‌ای از خود بروز داده که جای هیچ حرف و حدیثی را باقی نگذاشته است. به طور مثال، همانطور که قبلا هم از همین رسانه اعلام کرده بودیم، حضور وی در کنسرت‌های موسیقی خوانندگان لس‌آنجلسی همچون گوگوش و عکس یادگاری گرفتن با آنها در حالی که در آغوش یکدیگر هستند، یکی از این نمونه‌هاست.
و یا حضور در مراسم و مجالس عناصر ضدانقلاب خارج نشین که دشمنی‌شان با مردم و نظام ایران بر همگان مبین و مبرز است. و همچنین شرکت در پارتی‌های مبتذل در کشورهای حاشیه‌ی خلیج فارس که نشان دهنده‌ی رسوخ ارزش‌های غیراخلاقی در این شخصیت است. اما ای‌کاش گندهای جناب گلزار به همین‌جا ختم می‌شد. زیرا آخریش واقعا دلخراش است.
جالب است بدانید که وی در عاشورای سال پیش توسط پلیس دبی در آن شهر دستگیر شده است. شرح ماجرا را از زبان روزنامه‌ی عربی‌ زبان الوفاق بخوانید و ببینید چگونه آنها از این فرصت برای تخریب چهره‌ی جمهوری اسلامی بهره برده و مخاطبان شبکه‌ی آی‌فیلم را تنها با یک خبر، نسبت به محتوای پخش شده از آن دچار تردید و شک می‌کنند:
«جمهوری اسلامی باید به داشتن چهره‌های هنری مانند بازیگر سرشناس سینمای کشورش (گلزار) به خودببالد که در مهمترین مناسبت عزاداری شیعیان (روز عاشورا) به همراه چند فاحشه در حالی که مست بوده با پلیس دبی درگیر شده و اقدام به فحاشی میکند…»
این خبر که متأسفانه حقیقت دارد، نه احتیاج به شرح و تفصیر دارد و نه لازم است بگوییم که چه تأثیرات فرهنگی مخربی در مخاطبان هدف شبکه‌ی آی‌فیلم می‌گذارد. حالا فکرش را بکنید که این شبکه، در اقدامی عجیب دست به پخش سریالی زده که این آدم با ویژگی‌های اخلاقی فوق در آن بازی کرده. انصافا اگر شما جای بینندگان کشورهای عرب زبان باشید چه فکری پیش خودتان می‌کنید؟ آیا نمی‌گوید:«چه طور ممکن است بازیگری که تا این اندازه به ارزش‌های اخلاقی و دینی جامعه‌اش بی‌اعتناست، توسط آنتن رسمی کشورش حمایت می‌شود؟ پس یا آن ارزش‌ها چندان مهم نیستند و یا اینکه آنتن رسمی، خودش را مقید به رعایت آنها نمی‌داند.»

آیا واقعا رسانه‌ی ملی با کمبود برنامه مواجه است که دست به پخش بین‌المللی سریالی می‌زند که یکی از بازیگران اصلی آن تا این اندازه مشکل دارد؟ آیا در همین شبکه‌ی توزیع خانگی، سریال دیگری پیدا نمی‌شد که بجای ساخت ایران پخش شود؟ اصلا مدیران آی‌فیلم این سریال را دیده‌اند؟ اصلا مدیران آی‌فیلم خبر از شرایط هنرمندنمایی چون گلزار دارند؟ اگر دارند و سریال را هم دیده‌اند و پخش کرده‌اند که واویلا. اگر خبر از شرایط گلزار ندارند هم باز واویلا. اگر اصلا سریال را ندیده‌اند که … هر جور نگاه کنی نمی‌شود توجیهی برای این عمل غیرمعقول پیدا کرد.
و همه‌ی این‌ها در حالی‌ست که رسالت اصلی هنر، سینما و صدا و سیما، یعنی آنچه که خمینی کبیر در قالب “هنر پابرهنگان” و رهبر انقلاب در ذیل مفهوم عمیق اما مهجور و به ابتذال کشانده شده‌ی “جنگ نرم” بیان داشتند، در این مملکت معطل مانده است. واقعا نمی‌دانیم که تا کی باید برای بهبود شرایط محتوایی رسانه‌ی ملی آرزوی خیر کنیم و انشالله بگوییم. هرچند نباید بی‌انصاف بود و از نقاط مثبت چشم پوشی کرد، اما گاهی آنچنان لکه‌ی سیاه اقدامات منفی رسانه‌ی ملی بزرگ است که کمترین نور امیدی برای بهبود کیفیت صدا و سیما را هم از خود عبور نمی‌دهد.

این همه مثلا مدیر فرهنگی با سابقه. این همه مثلا ناظر و بازرس پخش. این همه عوامل تولید و پخش. یعنی حتی یک نفر هم در این بین پیدا نمی‌شد که چنین اشکال بزرگی را به مدیران آی‌فیلم متذکر شود به نحوی که موثر بیافتد؟ یعنی در بین همکاران و زیردستان آقای ضرغامی کسی نیست که تنها کمی فراست داشته و مانع پخش ایرادات محتوایی دائما تکرار رسانه‌ی ملی بشود؟ پس خیل بچه حزب‌اللهی‌های فعال در فرهنگ این سرزمین در کجای سازمان آقای ضرغامی جا دارند تا نگذارند چنین اتفاقاتی رخ ندهد؟ آیا اصلا چنین کسانی را می‌شود در آن سازمان پیدا کرد؟
از قدیم گفته‌اند ناامید شیطان است. ما هم امیدمان را از دست نمی‌دهیم و باز دعا می‌کنیم تا این رسانه‌ی ملی روزی نه چندان دور، به افق‌های فرهنگی ترسیم شده توسط امام خمینی(ره) و رهبر انقلاب(مدظله) نزدیک شود و از اسلام ناب بگوید. از اخلاق و مقاومت صحبت کند و سختی‌های زندگی در عصر انتظار به فانتزی تبدیل نسازد. حرف جدی برای گفتن داشته باشد حتی در طنزترین برنامه‌هایش. از همه‌ی مردم ایران و برای همه‌ی آنها باشد و آزادی معنوی را فریاد بزند. انشالله

در رابطه با اتفاقات سفر اخیر رئیس جمهور محترم به نیویورک و درستی یا نادرستی اقدامات تیم سیاست خارجی دولت یازدهم مطالب زیادی در رسانه ها بعنوان موافق و مخالف مطرح شده است؛اما زاویه ای دیگر از این سفر که مغفول ماند نوع پوشش غول رسانه ای کشور یعنی صداوسیما از این رویداد مهم بود.بنده به شخصه پس از پیگیری اخبار از طریق رسانه‌ی ملی(!) شدیداً راغب شدم از طریق دیگر رسانه ها جویای موضوعات مطروحه و حواشی آن شوم!-البته نه از طریق ماهواره ها که بیشتر پایگاه های خبری از سلایق مختلف داخلی و خارجی-

رسانه ای بر پایه افزایش شبکه های سرگرمی!
درحالی‌که رسانه های غربی و ایضاً جدیداً شرقی آخرین متدهای کنترل ذهن و مهندسی افکار عمومی را پیاده می کنند،رسانه‌ی ملی ما تازه به فکر افزایش تعداد شبکه های سرگرمی است تا اشرافی گری،خوش گذرانی و مصرف گرایی و بیخیالی و هجو را تبلیغ کند!
هیچکس مخالف ارتقاء کمی در کنار افزایش کیفیت نیست  ولی تا اینجای کار جناب آقای مهندس ضرغامی و مجموعه ایشان شبکه های بسیاری را پدید آورده اند که برنامه ای مناسب برای پخش ندارد.بارها شده بیش از 4شبکه یک برنامه واحد را تکرار می کنند! و حاصل میلیاردها تومان هزینه برای ایجاد شبکه های جدید درحالی که قبلی ها با مشکلات عدیده دست و پا می زنند هنوز مشخص نیست.

رسانه ای منفعل و درگیر ، که همیشه دست زیر را دارد
شبکه‌ی خبر یا کانال 6 سیمای جمهوری اسلامی ایران بر این مبنا تاسیس شد تا بتواند آخرین اخبار داخلی و خارجی را بی کم و کاست و بصورت 24ساعته پوشش دهد ولیکن آنچه ما از خبرهای شبکه 6 و دیگران شبکه ها می بینیم عمدتاً اخبار دستمالی شده و بیات خبرگزاری ها و پایگاه های خبری داخلی و خارجی است،اگر چند گزارش حوادث و مشکلات مردم لابلای اخبار پخش نشود حتماً گمان می کنید کسی از روی کاغذ یکسری اخبار کپی شده را در حال قرائت کردن است(!)
خبر 20:30 شبکه 2 سیما در یک ربع ساعت توانسته تاحدودی جور تمام بخشهای خبر صداوسیما را بکشد و آنهم بدلیل اندکی تفاوت در دیدگاه و عملکرد این بخش خبری است که چندماه قبل از انتخابات 84 شروع به کار کرد و هنوز هم ادامه دارد ولی آیا واقعاً این کافیست؟
با اینکه زبان انگلیسی بنده زیاد خوب نیست ولیکن به شبکه PressTV بدلیل تولید محتوای فوق العاده و بخش های خبری مستند گونه و تأثیرگذار می توان نمره ای با معدل بالا داد که برای اکثر مخاطبان ایرانی متأسفانه قابل استفاده نیست.به عقیده بنده اگر شبکه 6سیما تعطیل و قسمت کمی از بودجه آن صرف زیرنویس کردن شبکه PressTV شود حتماً مردم استفاده بیشتری خواهند برد.
اما نکته مهم اینکه در قضایای بزرگ کشور و جهان شما نمی توانید به رسانه ملی بعنوان اغنا کننده مردم ایران نگاه کنید و نیروهای ارزشی همیشه نگران این هستند که خلاء به این بزرگی را معمولاً چه رسانه ها و گروه های مرجعی پرمی کنند،دشمن نیز دقیقاً این نقطه ضعف را فهمیده و با سرمایه گذاری هنگفت در تولید و پخش برنامه های متنوع سعی دارد اصل نظام را از طریق این منفذ به چالش بکشد؛در صدا و سیمای ما تقریباً روال عادی شده که شبکه های آنطرف آبی برنامه ای را پخش کنند و بعد اینها اگر از خواب بیدار شدند جوابی برای آن بیابند،در اصول ارتباطات خبر اول همیشه از تاثیرگذاری و مخاطب بیشتری برخوردار است تا خبر دوم و معمولاً صدا وسیمای ما دست زیر را می گیرد! رسانه ای درگیر بروکراسی اداری و ویژه نگری و ویژه خواری با تفکرات خطی و لختی در انجام امور که دچار همان آفت ادارات کشور است،نمی تواند تریبون مناسب و در شأن انقلاب اسلامی ایران و مردم باهوشش باشد.رسانه ای که شما انتظار ایجاد موج های مداوم و تحول را از آن  نباید داشته باشید.

اولویت های رسانه ای که نمی خواد بیدار شود
رک و راست فوتبال،سریال های سرگرمی،برنامه های تبلیغ محصولات مصرفی، آشپزی و فیلم های سینمایی اولویت اول رسانه ملی هستند.
برنامه هایی نیز که قرار است مطالب جدی را با مردم مطرح کنند یا در نیمه‌ی پخش تعطیل می شوند یا دچار رکود و تعدیل خواهند شدند مانند آنچه در برنامه “دیروز،امروز،فردا” به وضوح دیدیم.
هالیوود با شعار غیرسیاسی بودن و فانتزی گرایی اما عملا بعنوان بازوی رسانه ای هژمونی آمریکا حتی برنامه های سرگرمی خود را در جهت منافع گردانندگانش تنظیم می کند ولیکن رسانه ملی ما بی توجه به آرمانهای انقلاب اسلامی و رسالت های بر دوشش ، سریال ها و برنامه هایی را سردست گرفته که جز پوچی و نهلیسم افراطی چیزی را نصیب و قسمت مردم نمی کند.حتماً آنها برای توجیه به تک ستاره هایی اشاره می کنند ولی توجه ندارد که تعداد آن تک ستاره ها در طول سی و اندی سال به 20تا نمی رسد.همین روزها سریال های مبتذل و سخیفی چون “کلاه پهلوی” ، “اولین انتخاب” ، “جمشید” ، “ساخت ایران” و … بر روی آنتن رسانه ملی است که در آن از هیچ پرده دری و وقاحتی خود داری نمی کنند.توجیه یکی از عوامل و دست اندرکاران سریال کلاه پهلوی در رابطه با اعتراض منتقدین مبنی بر نمایش روابط آزادانه زنان و مردان با یکدیگر ،ترویج عشقهای مثلثی و ضرب دری و آرایش های آنچنانی و صحنه های رمانتیک و سکس پنهان قریب به این مضمون است که می گوید: چرا رودربایستی کنیم،مردم ما خیلی صحنه های آزادتری را در ماهواره می بینند و بالاخره ما می بایست یکجوری نشان می دادیم که آن زمان چه اتفاقات بدی افتاده(!!!)
بر سر در صدا وسیما باید این مَثل را بعنوان هدف بزرگ نوشت که:«ادب از که آموختی،  از بی ادبان» رسانه ای که بجای مقابله با ماهواره ها می خواهد خودش را شبیه آنها کند تا مگر مخاطبی به چنگ آورد،غافلانه میلیون ها مخاطب متدین خود را در سایه این بی توجهی از دست می دهد ،یعنی دقیقاً کسانی که دارند این رسانه را فقط تحمل می کنند ولی سراغ ماهواره ها به دلایل پایبندی به اعتقاداتشان نرفته اند.مگر می شود  بی ادبی،بی اخلاقی،روابط نامشروع،شراب خواری و هرزگی را 100 قسمت تبلیغ کنی و بعد انتظار داشته باشی مردم بنا به همان مثل معروف که ذکر شد ، ادب و فرهنگ آموزند!
اولویت های رسانه ملی و سند چشم انداز آن مشخص نیست و گویی مدیران آن رسانه محترم نمی خواند بیدار شوند.

رسانه ای که شعور مردم را در مسائل کلان به بازی می گیرد
تابحال توفیق شده(!) چندباری توانستم برنامه‌ی 90 را که به مسائل فوتبال ایران می پردازد ببینم.اکنون در مقام این نیستم که بگویم منافع و ضررهای چنین برنامه ای چقدر است ، اما آنچه توجه بنده را بعنوان نیمچه کارشناس رسانه جلب کرده تعداد انبوه مخاطب و کار حرفه ای این برنامه بود،گویی در لیگهای فوتبال ایران جا افتاده است که برنامه 90 دادگاه افکار عمومی است و همه خود سعی دارند در این برنامه پاسخگوی اعمال و اتفاقات باشد و مردم نیز باتوجه به اقبال بالا حتماً این دادگاه را پذیرفته اند؛ بنده نیز وقتی خبر فساد در فوتبال همه جا پیچید و مسئولین یک تیم مدعی برخی مسائل شدند ،  از سر کنجکاوی حدوداً 4 ساعت(!) از نیمه شب را با این برنامه همراه شدم تا ببینم آخر ماجرا کجاست.در خلال مباحث دو طرف تأکید داشتند نباید شعور مردم را به بازی گرفت و مجری برنامه نیز براین أمر صحه می گذاشت و هرکدام دلایلی مطرح کردند.اصولاً در چنین برنامه هایی مردم هم نظاره گر هستند و حتماً قضاوت می کنند.
گرچه آگاهم که پیچیدگی مسائل سیاسی بسیار فراتر از فوتبال است ولیکن جای تعجب اینجاست که چطور رسانه ملی می تواند میلیاردها تومان هزینه تهیه و پخش بازی های فوتبال کند و تیمی حرفه ای در برنامه 90 طی یک هفته همه‌ی این فیلم ها را از زوایای مختلف آنالیز کنند و گزارش بگیرند و تجزیه و تحلیل کنند و از کارشناسان مختلف بهره ببرند ولیکن در مسائل کلان کشور گویی هیچ اتفاقی نمی افتد تا نیاز به چنین سرمایه گذاری ای باشد! برای مثال برنامه 90 و کارهای ترکیبی رسانه ای آنرا با مناظرات عصر جمعه که توسط آقای حیدری اجرا می شود،مقایسه کنید.آن کجا و این کجا…باقی برنامه ها بماند.
مثالی نقد و عینی بزنم از غفلتهای رسانه ملی و آسیب های آن: همین چند روز پیش رئیس جمهور محترم از سفر نیویورک به کشور بازگشتند،جدایی از اینکه رسانه ملی قبل و در طول سفر و بعد از آن سردرگم بود و باز تحلیل های آبکی از سرافرازی و اقتدار کشورمان را بدون آوردن شاهد و تحلیل می خواست به شیوه‌ی رپرتاژ به خورد خلق الله بدهد و مدام بازار سکه و ارز را دنبال می کرد(!) گروهی از دانشجویان در مراسم استقبال از رئیس جمهور اعتراضی مسالمت آمیز را برپا کردند.در حالی که اکثر رسانه های بیگانه این خبر را پوشش دادند رسانه ملی بی توجه از روی این مسئله گذشت تا راه برای گروهی از افراطیون سیاسی کشور باز شود تا هر منتقدی را به بهانه یک اتفاق کوچک در استقبال از رئیس جمهور بکوبند و خفه کنند.درحالی که حتماً این اتفاق و اصل سفر نیویورک از بازی فوتبال لوله سازی فلان شهر و اره برقی مرکز خیلی مهمتر بود تا از زوایای مختلف،شاهدین عینی و مسئولین و تحلیل گران بررسی شود و مردم بتوانند قضاوت درست در مورد اتفاقات پیش آمده و روایت های مختلف و اصلاً کل سفر داشته باشند.
منش رئیس جمهور همانی است که ایشان در سخنرانی بازگشایی مدارس ایراد فرمودند که:« چه خوب است که در زنگ انشاء دانش آموزان یاد بگیرند از رییس جمهور انتقاد کرده، نقائص و کاستی هایی که در کار او می بینند و در می یابند را مکتوب کرده و پیشنهادات خود برای رفع این کاستی ها را ارائه کنند و چه بهتر است که مدارس این گونه انشاء ها را برای رییس جمهور ارسال کنند تا پیوند و ارتباط او با فرزندان عزیزش در مدارس بیشتر و محکم تر شود.»
همچنین رئیس جمهور در اولین کنفرانس خبری خود نقد را موجب بالندگی مسئولین دانستند ولی همین سهل انگاری صداوسیما باعث شد فضا در دست گروه های خاص فشار بی افتد و با یک برنامه دقیق از سوی رسانه های بیگانه همراه شد و  اصل سفر ایشان و اتفاقات نیویورک به مراسم استقبال و پرتاب یک لنگه کفش خلاصه شد! از اینجا به بعد راه برای هرگونه انتقاد و تحلیل و نقدی سخت می شود زیرا همین افراد خاص با پروپاگاندا و هجمه‌ی انبوه و وارد شدن عناصر معلوم الحال ،رئیس جمهور محترم را که منش و خواست ایشان ذکر شد وادار کردند برخلاف میل و با اشاره به مسائل پیش آمده در مراسم استقبال ،بدون اطلاع از اصل ماجرا با زبان تهدید بفرمایند:« در سال اول نمی‌خواهیم شکایتی از کسی بکنیم اما تندروی را به انزوا خواهیم کشاند. »
مطمئن هستیم رئیس جمهور شأن و شخصیت دانشجویان را کمتر از دانش آموزان نمی دانند و حتماً نمی خواهند دانش آموزان در انشاء هایشان رئیس جمهور را نقد کنند ولیکن دانشجویان سکوت پیشه سازند.
گناه صدا و سیما اینست که با بی تفاوتی از مسئله گذشت و روشن نکرد که واقعاً جریان اعتراض چه بوده،تنشی در کار نبوده و بخاطر کج سلیقگی تیم حفاظت در آخر مراسم استقبال و تندروی یکی دو نفر که معلوم نیست از کجا وسط جمع حاضر شده بودند و اصلاً منتسب به کدام گروه و جریان بودند مختصر تنشی پیش می آید که متضرر اصلی آن رئیس محترم جمهور و دانشجویان ارزشی و دلسوز نظام بوده اند و سود ماجرا را گروه های ورشکسته سیاسی داخلی و طرف های غربی با رسانه های هوشیار برده اند.
سوال اینجاست چرا در یک بازی ساده فوتبال که حکم سرگرمی را دارد،رسانه ملی به شعور مردم احترام می گذارد و دانستن را حق آنها می داند ولیکن در مسائل کلان و حیاطی کشور شعور مردم را به بازی می گیرد و مردم را نامحرم می داند و راه را برای اینکه دشمنان از دریچه و نگاه خودشان اطلاع رسانی کنند باز می گذارد!

رسانه‌ ای به نام ملت به کام هیچکس!
چرا رسانه های غربی و برخی رسانه های خاص داخلی حق دارند هرچه دلشان خواست بگویند ولیکن رسانه ملی از ترس اینکه انگ حزب اللهی بودن بخورد(!) از بیان حقایق طفره می رود.براستی رسانه ملی در خدمت کدام آرمان و کدام ناکجا آباد است؟! رسانه ای که به فرموده امام(ره) قرار بود دانشگاه باشد آیا امروز واقعاً دانشگاه است یا کانون بدآموزی.
چرا امروز خانواده های متدین حتی در برنامه کودک نیز مجبورند کنار فرزندان خود بنشینند و مراقب باشند چیزی در قالب رقص و آواز و کارتون به خورد دلبندشان ندهند که فردا مصیبت به بار آورد.براستی مدیران رسانه ملی می توانند پاسخوی نیازها و سوالات بی شمار مردم فهیم و باهوش ایران باشند یا به شیوه گذشته سکوت اختیار می کنند و صورت مسئله را می خواهند پاک کنند؟مدیران صدا و سیما در هرسطحی باید پاسخگو باشند که “رسانه‌ ای به نام ملت و به کام هیچکس” در کدام زمین بازی می کند؟رسانه ای که نه ضد انقلاب قبولش دارد و نه حزب اللهی تکلیفش با خودش مشخص است؟!می خواهید بالاخره کدام طرف باشید؟

اگر وقت گذاشتید و مطالب بنده را از نظر گذراندید حیف است اصل کار را نخوانید:
«باید این دستگاه ، دستگاهی باشد که بعد از چند سال تمام قشر ملت را روشن کند تمام را مبارز باربیاورد، تمام را متفکر بار بیاورد، تمام اینها را مستقل بار بیاورد،آزادمنش بار بیاورد، از غرب‌زدگی بیرون کند، استقلال به مردم بدهد …» (امام خمینی ،صحیفه نور، جلد 5، صفحه 203 )
—————————
«باید رادیو تلویزیون مربی جوان های ما، مربی مردم كشور باشد. نه اینكه مطالبی در او گفته شود كه مخالف با وضعیت كشور است، مخالف با مصلحت كشور است، و جوان های ما را جوری بار می آورند كه برای خودشان نباشند، برای دیگران باشند.» (امام خمینی (ره) بیانات در 31/2/59)
——————————-
از وظایف رادیو و تلویزیون و مجلات و سایر جاها این است که مسایلی که واقع شده است، بگویند …
(251 امام خمینی ، صحیفه نور، جلد 3، صفحه  )
———————————-
«چند آفت عمده را بطور خلاصه مطرح می‌کنم که اولین آن فراموش کردن این هدفهاست.
اگر دستگاه اداره کننده رسانه‌های جمعی ما فراموش کنند که هدف از تاسیس این دستگاه چیست، از تبلیغ اسلام، و یا تحکیم انقلاب و یا رشد و آگاهی سیاسی دادن به مردم،اگر فراموش کنند که هدف اینهاست،مطمئناً دستگاه رادیو تلویزیون منحرف خواهد شد…. آفت دوم این است که دستگاه رسانه‌های عمومی ما محتوایش کمتر از حجم آن باشد….کم‌ محتوایی یک خطر و آفتی است که گاهی انسان ترجیح می‌دهد که برنامه‌ای نباشد تا اینکه برنامه‌ای بدون محتوا باشد.
یک آفت دیگر که باید شدیداً از آن پرهیز شود تسلط جو بیگانه از انقلاب است… مسئولین وکارکنان کلیدی و اساسی صداوسیما باید شدیداً مراقبت کنند که تسلیم جو بی‌تفاوتی نسبت به انقلاب نشوند که این هم آفت بسیار مهمی است. یک آفت دیگر هم این است که ما سرگرمی را اصل قرار دهیم… جاذبه، سرگرمی و تفریح « کیفیت بیان و کیفیت ارائه مطلب است » و این اصل نیست … بعنوان آخرین آفتی که می‌خواهم ذکرکنم این است که اگر در صداوسیما، وحدت و یکپارچگی جامعه مورد توجه قرار نگیرد و احیاناً جناح‌ها و باندها سر رشته و کلید برنامه‌ها را در دست بگیرند که این از آفت‌های بزرگ است …»(بیانات امام خامنه ای در نماز جمعه، 29/9/64)

اما نکته ای ظریف و جالب از مقام معظم رهبری:
ایشان در دیدار با مسئولان صدا و سیما در ۱۱ آذرماه ۱۳۸۳ درباره جذب مخاطب و لزوم عدم وجود تناقض در پیام های برنامه های صدا و سیما می فرمایند:
«مرحوم سیدقطب جریانى را در یکى از کتابهایش مى‏ نویسد، که من پیش از انقلاب آن کتاب را ترجمه کردم. مى گوید به یکى از شهرهاى امریکا رفتم و دیدم دم درِ یک کلیسا اطلاعیه‏ یى نصب کرده ‏اند: “امشب یک برنامه‏ ى رقص و شادى و شام سبک و موسیقى اجرا مى ‏شود!” تعجب کردم که کلیسا به چه مناسبت اینها را اعلام کرده!
مى ‏نویسد: کنجکاو شدم در آن ساعتِ معین بروم ببینم چه خبر است. دیدم بله، یک سالن رقص در کنار سالن کلیساست؛ زوجهاى جوان مى‏ آیند و مى ‏رقصند؛ موسیقى‏ هاى محرک و شهوانى هم پخش مى ‏شود! افرادِ یک‏خرده مسن‏تر هم کنار نشسته‏ اند و تماشا مى‏ کنند و از نگاه کردن لذت مى ‏برند! کشیش هم اواخر شب روى سن ظاهر شد و با رفتار خیلى آرام و ملایم رفت نور چراغها را تنظیم کرد!
مى ‏گوید فردا رفتم سراغ کشیش؛ گفتم شما کشیش هستید یا کاباره‏ دار؟! این‏جا کلیساست یا سالن رقص؟! کشیش گفت من به این وسیله مى‏ خواهم جوانها را به کلیسا جذب کنم! این‏طورى مى‏ شود جوانها را به کلیسا جذب کرد؟! جوانها به کلیسا جذب نشدند، بلکه به سالن رقصِ متعلق به کلیسا جذب شدند! سالن رقصِ متعلق به کلیسا مگر امتیازى دارد؟
اگر بناست فیلم یا برنامه‏ یى پخش شود و تأثیر سوئى بگذارد، چه فرقى مى ‏کند که من پخش کنم یا رقیب من؛ در هر دو صورت بد است؛ پس چرا من پخش کنم؟ به نظر من این منطق مهمى است و باید به آن توجه داشت.»

منبع : نمل

در دنیای مدرن صنعت سینما جایگاه ویژه­ ای پیدا کرده­ و هالیوود سالانه با ساخت بیش از 900 فیلم سینمایی در جهت به دست گرفتن اذهان عمومی و پیش برد قدرت نرم خود میلیارد­ها دلار هزینه می­ کند. امروزه، ساخت فیلم­ های سینمایی از ُبعد سرگرمی صرف خارج شده و به یک صنعت استراتژیک عظیم برای بقای تمدن غرب تبدیل شده است. در جهان امروز کسانی برنده مبارزات فکری هستند که بتوانند القائات فکری خود را به دیگر انسان ها خورانده و توسط سلطه بر قلب­ها، مدیریت جهان را به دست بگیرند.

اثرگذاری و آبستن کردن ذهن­ها توسط آثار سینمایی در کشور­های اسلامی بالأخص ایران، کاملاً محسوس است. تعداد انبوهی از این آثار مانند فیلم “ثور”، که با هزینه ساخت150 میلیون دلار یکی از پر هزینه ترین فیلم­ های تاریخ سینمای آمریکا محسوب می­ شود، به مسائل ماورالطبیعه اشاره دارند.

القائات انبوه این فیلم­ها در ذیل انکار ولایت الله و سرپرستی شیطان در دنیای امروز موضوعی کاملاً عادی قلمداد می‌شود، به طوری که در اکثر ساخته­ های هالیوود و یا شاید تمام ساخته­ هایش، هیچ نشانی از خدا وجود ندارد و درست در مقابل انکار وجود خداوند، بزرگ نمایی قدرت شیطان به خوبی به نمایش در می­آید.

نهادینه کردن مدیریت کسی بر این عالم جز خداوند و پروارسازی شدید تخیل و توهم در کودکان و نوجوانان و حتی بزرگان، باعث جلوگیری تفکر و تعقل نسبت به حقایق عالم می­ شود.

ثور(Thor ) در اساطیر نورس، خدای آذرخش است که به ظاهر مردی قوی پیکر با ریش­ه ای قرمز و چشمانی دارای درخشش به نقش در آمده­است. ثور پسر پادشاه‌ اودین (Odin ) است که به دلیل نافرمانی از او، به زمین تبعید می‌شود. در اساطیر نورس، اودین خدای خدایان بوده و تنها دارای یک چشم می­ باشد. در این میان برادرخوانده­ او لوکی (Loki ) از نسل فراست جاینتس (Frost Giants ) دشمن آزگاردهاست و اودین پادشاه آزگارد (Asgard ) او را بزرگ کرده­ است. لوکی در پی به دست گرفتن قدرت است و ثور بعد از تبعید شدن به زمین با دوستان جدیدی آشنا می‌شود. او پس از اصلاح خویش در مقابل پدر و یا خدایش اودین، دوباره توانایی به دست گرفتن سلاح مخصوص خود “چکش عظیم” (Hummer Mjolnir ) را به دست آورده و برادرش را شکست می ­دهد و بقای تمدنش را حفظ می­ کند.

نگاهی کلی به داستان فیلم:

ثور یا قهرمان قصه فیلم فردی است که می­ بایست برای پادشاهی سرزمین خدایان آماده شود اما به خاطر تکبر جنگجویانه ­اش توسط اودین به زمین تبعید می‌شود.

برادرش لوکی فرزند لافی پادشاه فراست جاینتس­ها (Frost Giants) تصمیم می‌گیرد از موقعیت استفاده کرده و جانشین اودین شود. فراست جاینتس­ها در اساطیر نورس نسلی از غول­ های یخی هستند که در دنیای یوتنهام که سرزمین سرد و تاریکی می ­باشد، زندگی می‌کردند.

اودین در جنگ­ هایی که در دوران جوانی با لافی داشته، منبع انرژی که قدرت سرزمین یوتنهامی­ها (Jotunheim) است را به دست می­ آورد و فراست جاینتس­ها را تضعیف می­ کند. در این میان اودین، لوکی فرزند لافی را در معبد می‌بیند و به فرزندی قبول می­ کند. لوکی در دوران جوانی این موضوع را متوجه شده و ذهنیتش نسبت به مسائل پیرامونش عوض می‌شود. در طرف دیگر ثور باید برای برطرف کردن تبعیدش در راستای خواسته­ های اودین خود را اصلاح کند تا شایستگی پادشاهی را به دست آورد و برای قدرتمند شدن باید از سلاح مخرب و شکست ناپذیر چکش عظیم استفاده کند اما در دوران تبعید به زمین توان استفاده از آن از او سلب شده است.

برای فهم صحیح فیلم ثور، باید آن را در افسانه­ های اسکاندیناویایی جستجو کرد. این افسانه که حاصل اوهام در اساطیر نورس می ­باشد با تلفیقی از داستان­­ها و نوشته­ های شکسپیر که نوعی بازی با روح انسانی است و همچنین استفاده از ابزار­­های ساخت تصاویر گرافیکی، سبکی جالب در فیلم سازی را رقم زده است و در خروجی فیلم تصاویری ایجاد شده که حتی تصور آن به ذهن انسان گذر هم نمی­ کند.

به عبارتی دیگر می­توان ادعاء کرد که سنگین ترین نوع توهم و تخیل را می ­توان در فیلم ثور مشاهده کرد و افزون بر نکات ذکر شده آمیختن سکانس های­ حماسی در فیلم، نبرد­های سنگین با اسلحه­ های شکست ناپذیر و نیز دیدن فیلم به حالت سه بعدی در سینما، شدیدترین حس خلاء را به وجود می­آورد و باید اعتراف کرد فیلم ثور یکی از سنگین­ ترین فیلم­ های تخیلی در دوران ترنس مدرن است.

برای تحلیل موشکافانه فیلم ثور باید از زوایای مختلف داستان فیلم را بررسی کرد. اودین برای جایگزینی خود دو فرزند دارد که فقط یکی از آن ها از حق پادشاهی برخوردار است.

لوکی از سرزمین یوتنهام با موهای مشکی به ظاهر شرقی­ها و ثور با موی بلوند و چشمان رنگی از نسل آنگلاساکسون ها که باید نجات دهنده جهان هستی باشد. ثور در مقابل برادرش برای نجات دنیا می­ ایستد و همچون سوپرمن که سکانس هایی در فیلم به خوبی بیننده را به یاد ابر قهرمان هالیوود می­اندازد به یاری آزگارد می‌شتابد.

او به علت آن­ که از سلاحی شکست ناپذیر برخوردار است هیچ وقت شکست نمی­ خورد و جهان باید بداند آنگلاساکسون ها نیز مانند ثور شکست ناپذیرند.

خط تعلیق فیلم و بستر تعلیق فیلم:

خط تعليق اصلي فيلم: دانستن سرنوشت ثور که آیا او پادشاه آزگارد(خدای جهانیان) خواهد شد.

· خط تعليق فرعي1: تقابل لوکی با ثور و دانستن سرنوشت لوکی. او می­خواهد به جای ثور بر تخت پادشاهی بنشیند اما ثور در مقابل او وجود دارد.

· خط تعلیق فرعی2: آتش بس و یا صلح بین دو سرزمین آزگارد و یوتنهام(تقابل لافی با اودین به طور ریشه­ ای بر سر حمایت و جنگ با انسان هاست که بعد از جنگ بین آن­ها و پیروزی اودین و به دست گرفتن انرژی آن­ها نزاعشان گسترده ­تر می­ شود).

· خط تعلیق فرعی3: آینده رابطه ثور با جین.(جین محقق فیزیک نجوم در پی اتفاقی با ثور که از دنیای آزگارد آمده است، آشنا می­ شود).

بستر تعلیق فیلم:

بستر تعلیق فیلم، مقوله مهم جهان موازی است. وجود جهانی دیگر در راستای زمین و مقابله آن با یوتنهام ها در حمایت از انسان، در راستای القای عدم وجود معاد بستر تعلیق فیلم است.

وجود جهان­ های دیگر در مقابل جهان ما و پرداختن به نظریه انیشتین در فیلم در جهت نبود عالم.

نماد گرایی در فیلم:

اگر بخواهیم به واکاوی فیلم توسط نماد­ها بپردازیم به سادگی به این حقیقت دست پیدا می­ کنیم که قدرت آزگارد ها نشئت گرفته از شیطان است.

· اولین نماد: نماد تک چشم(دجال) در قصر آزگارد­ها و در مکانی که منبع انرژی وجود دارد، است و فراست جاینتس­ها تصمیم بر گرفتن آن دارند.

· دومین نماد: نمادی مربوط به شیطان پرست­ها می­باشد که در چند صحنه­ی متفاوت روی چکش ثور ظاهر می­ شود. چکشی که نجات دهنده ثور و عالم است و از او در مقابل بدی­ها حمایت می‌کند و آن چکش، چکش دجال است.

برای اثبات نماد شیطان پرست­ها و یا فراماسونرها بر روی چکش باید آن را در کتاب مقدس جستجو کنیم. عدد اسرار آمیز 666 به(عدد شیطان: The number of the beast) یا(نشان شیطان: sign of the beast) معروف است. این عدد به کتب ضدمسیح(Antichrist) تعلق دارد و همچنین در کتاب مقدس مکاشفه یوحنا (Revelation) در بخش 13 و شعر 18 با عنوان(کامل بودن: to be exact) این عدد ذکر شده است که متن آن چنین است:

Here is wisdom. Let him that hath understanding count the number of the beast: for it is the number of a man; and his number is 666

در اینجا خرد هست. بگذار آنکه فهمی دارد عدد شیطان را بشمارد، زیرا آن عدد مردی است و عدد او 666 است.

همچنین علامت انسان، نشانه جانور(هیولا) - مکاشفات 13:18« … پس هركس حكمت دارد عدد وحش را بشمارد، زیرا كه عدد انسان است و عددش 666 است» که بر روی چکش مشاهده می­ کنید.

· سومین نماد: ظاهر شدن خود شیطان در فیلم اما در ظاهر خدای خوب و خردمند. او در فیلم با هنرمندی، یک شخصیت کاملاً سفید نشان داده شده است.

القائات استراتژیک فیلم:

· القاء نجات بشر و ضعف مفرط او در برابر موجودات جهان دیگر

· القاء وجود موجودات فضایی در راستای سیتنیزم

· القاء آمپریسیسم(اصالت حس و تجربه)

· القاء نجات همیشگی بشر توسط آنگلاساکسون­ های فضایی

· القاء جنگ خدایان در سرزمین­ های متفاوت در راستای جهان موازی و انکار معاد

· القاء چکش عظیم(در اساطیر نورس یکی از مهیب ترین سلاح­ های مخرب است) به عنوان سلاح مخرب و شکست ناپذیر؛ در بخش­ های متفاوتی از فیلم به قدرت چکش و حتی به تشعشع رادیو اکتیو آن اشاره می­ شود که این خود القایی است در راستای قدرت بمب اتم و شکست ناپذیری آن.

· القاء وجود تفوق و هژمونی شیطان

· القاء نئو پاگانیسم و کفر کیشی نوین

عظمتی به نام انرژی:

جنگ بین فراست جاینتس­ها و آزگارد­ها بر سر حمایت از انسان­ها و جنگ با انسان­ها شروع شد، اما آزگارد­ها با پیروزی بر دنیای یوتنهامی­ها و به دست گرفتن انرژی آن­ها، موجب تضعیف فراست جاینتس­ها می‌شوند و آن­ها در صدد پس گرفتن منبع انژی خود بر می­ آیند. به طور کلی اصل نزاع و جنگ در فیلم ثور بر سر انرژی می­ باشد که به زیبایی القاء شده است.

ناتالی پورتمن در نقش جین به عنوان یک محقق فیزیک نجوم می­ باشد که در بررسی موضوعات نجومی با ثور روبرو می­ شود.

صحبت­ های آن­ها درباره علم و جادو با چاشنی عشق، وجود عالم نه گانه و کمک به او برای تحقیقاتش در زمینه نجوم و نظریه پل روزن و انیشتین است. در سکانسی از فیلم که جین برای تحقیقاتش احساس نا امیدی می­ کند ثور به او می­گوید: «حق با توست و نا امید نشو، برای فهمیدن موضوع باید نظریه پل روزن و اینشتین (Einstein-Rosen bridge) را بررسی کنیم» که خلاصه­  نظریه پیرامون سفر­های بین جهانی می­ باشد که در این فیلم در راستای جهان موازی به کار گرفته شده است.

از نگاه دیگر می­ توان انتخاب ناتالی پورتمن را در این فیلم به خاطر زادگاه مذهبی مشترک او با اینشتین و علاقه هر دو آن­ها به اسرائیل دانست.

تحقیق جین در جهت نظریه­ های اینشتین که از خانواده یهودی بود، خود بار مفهومی دیگر دارد. اینشتین تا جایی برای صهیونیست­ها ارزشمند بود که حتی عزرائیل کارلیباخ، روزنامه‌نگار پرنفوذ اسرائیلی در نامه‌ای به آلبرت اینشتین پیشنهاد داد که مقام رئیس‌جمهوری اسرائیل را بپذیرد، اما اینشتین این پیشنهاد را نپذیرفت و گفت که فاقد توانایی لازم برای این کار است. با این وجود، اینشتین بقیه عمر خود را وقف رفاه اسرائیل و مردم آن کرد تا جایی که در سال 1968 میلادی عکس وی بر روی پول­ های اسرائیلی چاپ شد.

داستان تاریخی افسانه­ ای فیلم:

Thor در اساطیر اسکاندیناوی، خدای آذرخش و یکی از قوی­ترین خدایان به شمار می­آید و فرزند اودین و یورد است. ثور با یکی از خدایان باروری به نام سیف ازدواج می­ کند و همچنین با ماده غولی به نام یارسانکسا(به معنی قمه آهنی) رابطه برقرار کرده که حاصل آن پسرانی به نام­ های ماگنی و مودی و دختری به نام ثراد است و خدمت­گزار و همدم ثور، تیالفی(قاصد خدایان) می­ باشد.

ثور به عنوان حامی و نگهبان خدایان و همچنین انسان­ها در مقابل نیروهای شر شناخته می­ شود، و از این رو پرستش وی از پدرش اودین که خواستار از جان گذشتگی انسان­ها بوده نیز بیشتر بوده است.

وایکینگ‌ها بر این باور بودند در زمان توفان­ های صاعقه، ثور در آسمان ها بر روی ارابه اش که به وسیله ی دو بز با نام­ های تانگریسنی و تانگنوست کشیده می­ شود، سوار شده و هر بار که چکش خود را پرتاپ می­ کند صاعقه ای به وجود می­آید و وی برای استفاده از آن دستکشی به نام یارنگریپر به دست خود می­ کند.

ثور همچنین کمربندی به نام مگینگیارد دارد که قدرت او را دو برابر می­ کند. ثور در قسمتی از آزگارد به نام ثرادهایم (یعنی محل اقتدار) تالاری به نام بیلسکیرنیر دارد. بزرگ‌ترین دشمن ثور، مار جهانی یورمونگاند(فرزند لوکی) است و ثور در روز راگناروک، یورمونگاند را از بین می­ برد اما در اثر زهر مار خود نیز می­ میرد و پسرانش پتک او را به ارث می­ برند.

معادل ثور در اسطوره‌های تیوتونیک، خدایی به نام دونار است و رومی ها ثور را معادل ژوپیتر، خدای خدایان خود می‌دانستند. روز ثور روز پنجشنبه است.

به این ترتیب ثور با داستان پیچیده خود موفق به القای فضایی توأم با تخیل شده است. به داستان کشیدن پسرکی مغرور که بدون اذن پدر به جگ فرسات جاینس ها می­ رود و مغضوب پدر واقع شده و به دنیای زمین تبعید می­ شود. آشنایی او در زمین با گروهی محقق نجوم و روابط عاطفی او با جین از وی شخصیتی متفاوت می­ سازد و در نهایت مبارزه او با برادرش لوکی برای نجات دنیا او را از تبعید به زمین نجات می­دهد و به آزگارد بر می ­گردد. داستان فیلم به القای فضای کلی نزاع ما بین خیر و شر به وجهی کاملاً دراماتیک می­ پردازد، از این رو ثور را می ­توان از جمله فیلم­ های موفق در به تصویر کشیدن تنازع خیر و شر و در اولی درجه جنگ میان خدا و شیطان دانست. امری که به وضوح در کاراکتر پردازی داستان قابل دیدن است.

ثور نماینده خدای خوب ها و لوکی نمای شیطان در فیلم ثور و ضعف شدید انسان ها در مقابل آنها همگی با هدف نفی وحدانیت و ترویج بی دینی مختصری از خاستگاه فیلم ثور است.

در مجموع باید چرایی ساخت روز افزون اینگونه فیلم ها را در پی مدیرت جهانی و جهان شمولی دانست و ساخت فیلم ثور و فیلم هایی هم چون آن را در تئوریزه کردن سیطنیسم بررسی کرد.

هالیوود با تخریب کامل تئوئیسم در غرب و دیگر جوامع و پروار سازی اومانیسم در پی بستر سازی برای رشد دادن هر چه سریع تر سیطنیسم می­باشد و در جهت دیگر تشدید تخیل و توهم، دور کردن فکر ها از تفکر و تعقل، کنترل ذهن و نگه داشتن اندیشه ها در قوطی هایی در بسته برای رسیدن به خواسته هایشان از اهداف اصلی این فیلم هاست. برای همین لازم است با داشتن بصیرتی قوی و چشمانی تیزبین، در رصد این محصولات ضد فرهنگی براییم .

شاید بتوان گفت همه چیز برنامه ریزی شده بود. حدود 6 ساعت پیش از معرفی دو نامزد نهایی (گذشته و دربند) برای ارسال به اسکار 2014 یکی از سایت های سینمایی کشور خبر انتخاب این دو فیلم را با عنوان “پیش بینی” به روی خروجی قرار داد و در خط انتهایی خبر هم با رنگ قرمز نوشت: “گذشته” گزینه اصلی خواهد بود!
بعد از ظهر همان روز وقتی خبر انتخاب گزینه اصلی از طرف بنیاد سینمایی مطرح شد و این برایمان جالب بود که چطور یک سایت سینمایی توانسته از میان 12 فیلم دقیقا به همان دو گزینه ای اشاره کند که مد نظر داوارن بوده است.

هنوز چند ساعتی از این تصمیم جنجالی نگذشته بود که امیر سماواتی، تهیه کننده فیلم سینمایی “دربند” با انتقاد از این انتخاب گفت: این تحقیر سینمای ایران است که فیلمی بدون هیچ ارتباطی با زبان و فرهنگ ایران، نماینده سینمای ما در اسکار می‌شود. با وجود علاقه‌ای که به اصغر فرهادی و آثارش دارم، معتقدم «گذشته» به ایران هیچ ربطی ندارد و آقای اسفندیاری باید توضیح بدهد که کدام بخش از مقررات اسکار تغییر کرده که ما می‌توانیم فیلمی را که زبان بومی ندارد، به عنوان نماینده کشور به این آکادمی معرفی کنیم؟

پس از حرف های تند سماواتی نوبت جمال شورجه، کارگردان و فعال فرهنگی کشور بود که از انتخاب هیئت تصمیم گیرنده انتقاد کند و بگوید: صرف نظر از محتوای این فیلم اعتقاد دارم که ایرانی نیست و نماینده ایران محسوب نمی شود. «دربند» هم علیرغم مشکلاتی که داشت نماینده بهتری برای معرفی سینمای ایران در سطح جهانی بود. در حالت کلی انتخاب تدبیرانه ای نبوده و با توجه به جوانب امر امید زیادی برای کسب جایزه از این فیلم نیست.

انتقاد ها به همین جا ختم نشد و محمد صادق کوشکی، تحلیلگر مسائل فرهنگی نیز در مصاحبه ای این انتخاب را نادرست نامید و گفت: متاسفانه حرکتی در زیرمجموعه معاونت سینمایی صورت گرفت و فیلم «گذشته» را به عنوان نماینده ایران معرفی کرد که اگر وزارت فرهنگ و هنر پهلوی هم بود چنین انتخابی نمی‌کرد و با این کار دوستان روی وزارت فرهنگ پهلوی را سفید کردند. وزارت ارشاد و معاونت سینمایی با این اقدام خود به تاریخ و فرهنگ ایران اهانت کردند و باید از این افراد سؤال کرد که آیا ملت ایران آنقدر حقیر شده است که فیلمی به زبان فرانسه را به عنوان نماینده کشور به خود به اسکار معرفی کنیم؟ از آقای جنتی خواهش می‌کنیم تا آبروی خود را به کسانیکه مفتون غرب هستند، گره نزنند و هرچه زودتر افرادی را که مرعوب تفکر غربی هستند از خود و وزارت ارشاد طرد کنند، چرا که این افراد با آبرو و اصالت خانوادگی آقای جنتی بازی می‌کنند.
کوشکی در ادامه اظهار داشت: انتخاب چنین فیلمی به عنوان نماینده یک کشور اهانت به فرهنگ، زبان و تاریخ چند هزارساله ایران است و منجر به خدشه‌دار شدن قدرت فرهنگی ما خواهد شد و به نظر می‌رسد چنین افرادی پیروان سید حسن تقی‌زاده هستند که می‌گفت از فرق سر تا نوک پا باید غربی بشوید و امیدوارم هرچه زودتر چنین تصمیم اشتباهی اصلاح بشود.
وی در خاتمه اظهار داشت: من به هیچ عنوان در مورد «دربند» و یا بقیه فیلم‌ها صحبت نمی‌‌کنم و از هیچ فیلم دیگری نیز دفاع نمی‌کنم اما اگر قرار است از کشور ایران فیلمی به اسکار معرفی شود بسیار زشت است که زبان آن فارسی نباشد و حداقل توقع این است که فیلمی را معرفی کنند که به زبان فارسی در آن صحبت کنند.

سیروس الوند نیز از مخالفان چنین اتفاقی بود و عنوان کرد: «گذشته»‌ نه به زبان فارسی تولید شده، نه تهیه کننده ایرانی دارد و نه حتی در ایران فیلم برداری شده و علیرغم حضور یک کارگردان و بازیگر ایرانی این فیلم اصلا محصول سینمای ایران محسوب نمی‌شود. علیرغم علاقه ای که به مضمون این فیلم دارم و آن را فیلم قشنگی می دانم ولی تا جایی که من از اسکار شناخت دارم این فیلم اساسا نباید شرکت می کرده و جایی در بین برندگان خواهد داشت زیرا سابقه نداشته است اسکار 2سال پیاپی به یک کارگردان جایزه بدهد. ذشرایطی که بر سینما ما حاکم است به هیچ وچه بر «گذشته» حاکم نیست و «دربند» گزینه‌ای به مراتب بهتر بود.

ابراهیم فیاض کارشناس علوم ارتباطات و رسانه نظر مشابهی در مورد معرفی فیلم «گذشته» به آکادمی اسکار داشت و گفت: فیلم قبلی فرهادی یک سیاه‎نمایی در مورد ایرانی‎های داخل کشور بود که در حال مهاجرت هستند و فیلم «گذشته» در رابطه با  بدبختی ایرانی‎های خارج از کشور است. من این نوع نگاه را در خارج از کشور عملا دیدم. آن‎ها می‎گفتند مشتری‎های خانه‎های فساد در اروپا همین افراد مهاجر هستند و معتقد بودند؛ مهاجرین افرادی فاسد، بی‎اخلاق، بی‎کار و معتاد هستند.

استاد علوم ارتباطات دانشگاه تهران در اعتراض به انتخاب این فیلم، گفت: فیلم «گذشته» برای ایران نبوده است بلکه برای سازمان های امنیتی اروپاست. این‎که چطور به‎عنوان یک فیلم ایرانی انتخاب شده است جای سوال دارد. او گفت: این فیلم سفارش سازمان امنیتی آن‎هاست که در مورد امنیت خودشان و بر ضد ما ساخته شد. و معرفی فیلم هم عملا این را نشان داد که در راستای راهبردهای امنیتی آن‎ها بوده است.

و امروز پرویز شیخ طادی بود که واکنشی منفی به این اتفاق نشان داد. کارگردان فیلم های شکارچی شنبه و روزهای زندگی اظهار داشت: فیلمی که متعلق به کشور ایران نیست،چگونه طبق مقررات اسکار می تواند به عنوان نماینده ایران شرکت کند؟ فیلم گذشته ساخته و تولید شده ایران نیست. حتی اگر فیلم «گذشته» را ملی و ایرانی نیز خطاب کنیم نباید به نمایندگی ایران معرفی می شد زیرا نشان دادن کسی که در دوره گذشته هم در اسکار نماینده ایران بوده برای جهانیان این درک ایجاد می شود که ایران فقط و فقط یک کارگردان دارد و هیچ فیلم دیگری نیز تولید نمی کند. باید برای ایجاد تنوع هم که شده فیلمی دیگر به اسکار معرفی می شد، برای کشوری با  تمدن غنی فرهنگی و این همه کارگردان کاربلد پسندیده نیست اینگونه در افکار جهانیان قرار بگیرد، که تنها یک کارگردان در حال فیلم سازی است ویا او فقط فیلم خوب تولید می کند دنیا نباید این نگاه را به کشور ما داشته باشد.

این اظهار نظرها بالاخره یک مقام مسئول را مجبور به پاسخگویی کرد. البته پاسخی که به درد هیچ کس نخورد. حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: درباره معرفی «گذشته» به عنوان نماینده ایران در اسکار باید از هیأت داوران بپرسیم. آن‌ها از مدت‌ها قبل گزینه‌ها را بررسی می‌کردند. ما هم از اول اعلام کردیم که به نظر هیأت دوران احترام می‌گذاریم. هیچ جایی برای نفود ما نبوده، نیست و هرگز نخواهد بود و به نظر داوران احترام می‌گذاریم. تا حالا پیش آمده اثری به عنوان نماینده معرفی شود و انتقادهایی را در پی نداشته باشد؟

سخن آخر:
برای اصغر فرهادی و فیلمی که بر خلاف میل ما معرف فرهنگ ایرانی خواهد بود آرزوی موفقیت در اسکار 2014 را می کنیم. اما دوست داشتیم تصمیم عاقلانه تری گرفته می شد و ای کاش چهره های فرهنگی که امروز از این اتفاق انتقاد می کنند قبل از انتخاب گزینه نهایی این حرف ها را می زدند و امروز برای بازگشتن آب رفته از جوی تلاش نمی کردند.

«هیچ کجا، هیچ کس» سومین ساخته ابراهیم شیبانی،‌ فیلم هوشمندانه و خوش‌ساختی است. فروش این فیلم که در قالب اکران عید فطر از چهارشنبه 16 مرداد به روی پرده رفته، در مدت 46 روز به 506 میلیون تومان در تهران و 215 میلیون تومان در شهرستان‌ها رسیده است.

ابراهیم شیبانی در سومین فیلم خود به سراغ فیلمنامه‌ای از احمد رفیع‌زاده رفته است. ساختار این فیلم در نگاه اول مخاطب را شگفت‌زده خواهد کرد. زیرا سکانس‌ها مغشوش و نامرتب‌اند و توالی زمانی در فیلم رعایت نشده است. اما این ساختار غیرمتعارف از عوامل جذابیت فیلم است. مخاطبان نباید در این خصوص واهمه داشته باشند زیرا اندک اندک، سرنخ قصه را به دست خواهند آورد. ماجرای فیلم، در حول و حوش دزدی و گروگان‌گیری دور می‌زند.

خلاصه داستان
مرجان (مهناز افشار) با شوهر سابقش مهران (محمدرضا فروتن) نقشه سرقت از صرافی فرخ حکیمی (بابک کریمی) را می‌کشند. مهران به کمک یلدا (بهاره کیان افشار) سیصد سکه طلا از صرّاف می‌خرند و لحظاتی بعد، پول را به حساب او می‌ریزند. کسی که مبلغ را به حساب صرافی ریخته یک کارخانه‌دار است که آنها دختر او را به گروگان گرفته‌اند. آن دو به همراه داوود (صابر ابر) به سمت شمال می‌روند تا از آنجا به خارجه بگریزند. اما توفیق پدر یلدا (رضا کیانیان) از پی آنها آمده و سرنخ‌هایی از دخترش پیدا می‌کند…

نقد و نظر
فیلم «هیچ‌کجا، هیچ‌کس» از فیلم‌های تجربی سینمای ایران محسوب می‌شود و خوشبختانه این تجربۀ متفاوت، تماشایی و قابل قبول از کار درآمده است. فیلم، به لحاظ فرم روایت، غافلگیرکننده است. گوئیا فهرست سکانس‌های فیلم را درون یک کیسه ریخته و با قرعه بیرون کشیده و به هم چسباند‌ه‌اند. اما در واقع اینطور نیست.
اغلب فیلمسازان در فیلم‌هایشان به‌راحتی مخاطب را فریب می‌دهند و او را تحمیق می‌کنند. لکن ابراهیم شیبانی در فیلم «هیچ کجا، هیچ کس» بی‌جهت قلوب مخاطبان فیلمش را برای قتل یک نفر از اشرار به تپش نمی‌اندازد و گوش آنها را با موسیقی‌های سوزناک نمی‌آزارد. او مخاطبش را به تماشای یک فیلم معقول دعوت می‌کند و به او فرصت تفکر می‌دهد. به همین سبب، فیلم از موسیقی بسیار اندکی بهره گرفته است و قصد کرده تا آگاهانه احساسات مخاطب را برنیانگیزد. نقاط اوج و عطف فیلم با استفاده از همان تکنیک قرعه‌کشی سکانس‌ها، پیش از موعد خود به نمایش درمی‌آیند و لذا بیننده فرصت دارد به موضوعات فیلم بیاندیشد. در یک جمله می‌توان گفت که این فیلم توانسته است تا حد زیادی حق مطلب را به لحاظ شیوۀ جدید روایت و محتوای خوب ادا کند.

یک نکته دینی که در این فیلم به درستی رعایت شده آن است که شریران به حکم تکوینی خداوند، به مرگ بد و ناگهانی می‌میرند (که به آن «مرگ مفاجات» می‌گویند). لذا در فیلم می‌بینیم که مهران به طور ناگهانی می‌میرد و همچنین یک خودرو به مرجان که متهم ردیف دوم است به هنگام عبور از کنار جاده، می‌زند و فرار می‌کند. بنده این مسئله را قبلاً در نقد فیلم من مادر هستم/ جیرانی گوشزد کرده بودم که اگر چنانچه طبق قرائت نویسنده و فیلمساز، شخصیت «آوا» (باران کوثری) در آن فیلم بد و منفور است پس چرا آنها برای او یک مجلس وداع و تعزیت سوزناک ترتیب داده‌اند.

الف. فیلمنامه
فیلمنامه نویس، منطق زمان خطی را رعایت نکرده است ولی سکانس‌ها از الگویی دیگر تبعیت می‌کنند. دو خط داستانی در طول فیلم روایت می‌شود. خط اول، ماجرای کلاهبرداری از دکان صرافی است و خط دوم، ماجرای گریز به شمال و حوادث مسیر راه و همچنین ماجرای پدر یلدا (رضا کیانیان) که در پی دخترش به شمال رفته است. این دو خط قاعدتاً بایست به توالی به نمایش درمی‌آمدند ولی در فیلم، سکانس‌های خطوط اول و دوم به طور همزمان به نمایش درآمده‌اند. البته ترتیب سکانس‌ها، بدون قاعده نیست و در واقع فیلمنامه‌نویس خط دوم قصه را اصل گرفته و ماجراهای خط اول را همچون فلاش‌بک ذهنی شخصیت‌ها روایت کرده است.
به نظر می‌رسد که جناب رفیع‌زاده برای آنکه موضوع فیلم، تکراری جلوه نکند این ساختار غریب را برای فیلمنامه برگزیده است. وگرنه فیلم‌های زیادی در موضوع کلاهبرداری و دزدی سازمان‌یافته در ایران و جهان ساخته شده‌اند که عملاً به این فیلم فرصت عرض اندام نمی‌دهند. اما این ساختار جدید، باعث شده تا مخاطب ضمن تماشای فیلم، بار دیگر تبعات این کارها را مرور کند و نتایج اخلاقی قصه را نیز ببیند، هرچند که فیلم اصولاً پند و اندرز اخلاقی نمی‌دهد. مضافاً بر اینها، آنچه در فیلمنامه جدید به نظر می‌رسید و احتمالاً نویسنده در خصوص آن رأی و نظر خاص دارد، ماجرای شیطان‌صفتی و یکه‌تازی برخی زنان امروزی است که در انتهای مقال به آن خواهیم پرداخت.

در میان آثار خارجی، فیلم«هیچ کجا، هیچ کس» از جهاتی به فیلم بچه‌های خیابان/ نانی لوی (1989) شبیه است (که در سال 1369 در تهران اکران شد). در این فیلم یک بازیگر بازنشسته به نام آسانته در پی برگزاری یک تئاتر موزیکال با استفاده از بچه‌های یک دارالتأدیب است. او دوندگی‌های زیادی می‌کند و در نهایت این نمایش را به صحنه می‌برد. قاعده زمان خطی ایجاب می‌کرد که فیلم به دو بخش دوندگی‌های آسانته و اجرای نمایش تقسیم شود. ولی فیلم از همان ابتدا این دو بخش را با هم روایت کرده است.
این سبک فیلمنامه‌نویسی توسط یک نویسندۀ مکزیکی به نام گیلرمو آریاگا با دو فیلم عشق سگی (2000) و 21 گرم (2003) به کمال رسید. این فیلم‌ها را آلخاندرو گونزالس ایناریتو فیلمساز مکزیکی کارگردانی کرده است. این کارگردان و نویسنده، سپس فیلم بابل (2006) را تولید کردند و اندکی بعد، به سبب اختلافاتی به همکاری‌ خود پایان دادند.
تقدیر محتوم، از جمله مفاهیمی است که در این سبک فیلمنامه‌نویسی به مخاطب القاء می‌شود. گوئیا شخصیت‌ها اختیاری ندارند و طبق سرنوشت خود باید به آن کار خوب یا بد، اقدام کنند. این فن فیلمنامه، معنای عمیق جبر و اختیار را به خاطر می‌آورد، که یک مفهوم دینی است. امیدوارم در آینده فیلمسازی پیدا شود که بتواند با استفاده از این تکنیک، این مفاهیم معقول را محسوس کند. این روش همچنین می‌تواند در منطقی جلوه دادن فیلمنامه‌هایی که صدفه یا اتفاق در آن نقش اساسی دارد به کار رود.

ب. کارگردانی و …
جناب شیبانی به کمک فیلمبرداری خوب حسین جعفریان تصاویر خوب و بدیعی برای فیلمش گرفته است؛ لوکیشن‌های تماشایی خصوصاً در سکانس قبرستان کشتی‌ها در کیاشهر، جلوه‌ای زیبا به این فیلم داده است.
کارگردان با دقت خوبی، فیلمنامه را تصویر کرده و چون خودش از مشاوران فیلمنامه بوده، وسواس زیادی در ساخت آن به کار برده است. لکن انتخاب برخی از بازیگران خوب نیست و آنها عملاً به نقش‌هایشان نمی‌خورند، مانند رضا کیانیان و محمدرضا فروتن. افسانه چهره‌آزاد (متولد 1341) نمی‌تواند مادر محمدرضا فروتن (متولد 1347) تلقی شود. بازیگر نقش مهران اصولاً بایست کم‌سن و سال‌تر انتخاب می‌شد. همچنین رضا کیانیان پدری عجیب و ناچسب برای بهاره کیان افشار است.

تصویر زن در فیلم «هیچ کجا، هیچ کس»
از حدود بیست سال قبل پایداری خانواده‌ها در ایران رو به افول گذاشته است. یکی از علل این مسئله نفوذ عقاید فمینیستی در میان زنان است که عمدتاً در مجامع دانشگاهی، ترویج و تبلیغ می‌گشت. از اوایل دهه 1370 زنان کم‌کم پایشان به دانشگاه‌ها باز شد و خواسته یا ناخواسته پذیرای این اندیشه‌های غربی شدند.
در این دو دهه، عمدۀ فیلم‌ها در سینما و تلویزیون نیز دانسته یا ندانسته به ترویج عقاید فمینیستی پرداختند و بر بحران خانواده‌ها افزودند. اما فیلم «هیچ کجا، هیچ کس» از جمله موارد نادری است که آگاهانه وضعیت سرکش زنان امروز را تصویر کرده است. در این بخش، شش شخصیت زن در فیلم را فهرست کرده‌ایم.

زنان منفی در این فیلم:
1ـ مادر مهران (افسانه چهره‌آزاد): او از شوهرش طلاق گرفته است و لذا مهران از او نفرت دارد. از گفت‌وگوها برمی‌آید که او سکه‌های مهریه‌اش را به صرافی برده تا بفروشد و نتیجتاً به ازدواج او با جناب صراف انجامیده است.
2ـ مرجان (مهناز افشار): همسر سابق مهران است. از گفت‌وگوها معلوم می‌شود که قبلاً به او حقّه زده و لذا مهران از او متنفر است. ولی در این نوبت برای انتقام گیری از صراف به ناچار با او همدست می‌شود.
3ـ سحر (صدف طاهریان): دختر یک کارخانه‌دار است که با مرجان دوست می‌شود و با او نقشه گروگان‌گیری و اخاذی از پدرش را می‌کشند.
4ـ مادر یلدا: او بدون مشورت با شوهرش توفیق (رضا کیانیان) کار را به آنجا می‌رساند که دخترش با داوود در خفا ازدواج کند و از خانه بگریزد.

1ـ یلدا (بهاره کیان افشار): او گرچه جزو گروه دزدان است ولی کم‌کم به کارهای خوب تمایل می‌یابد.
2ـ همسر ایوب (مریم مقبلی): یلدا و مهران در مسیر شمال، به این زن زائو و شوهرش برمی‌خورند که ماشینشان خراب شده است. یلدا کمک به او را به همراهی با مهران ترجیح می‌دهد و با او به بیمارستان می‌رود.

وقایع جشنواره فجر
جشنواره سی‌ویکم فیلم فجر در برج میلاد، با «هیچ کجا، هیچ کس» افتتاح شد. جناب ابراهیم حاتمی‌کیا که برای تماشای فیلم آمده بود در سالن سعدی که مکان کنفرانس مطبوعاتی بود نیز حضور یافت. شیبانی و کیانیان از حضور او تشکر کردند.
آقای شیبانی در جواب سؤال راقم در کنفرانس مطبوعاتی، اقتباس شیوۀ روایت این فیلم از 21 گرم (2003) را کتمان نکرد و فیلم‌های دیگری نیز بر آن افزود.
به این فیلم در جشنواره فجر، «هیچ کس» جایزه‌ای نداد، چون اصولاً در «هیچ کجا» نامزد دریافت جایزه نشده بود.

اهمیت تکنولوژی و علم و استفاده از آن برای قدرتمند شدن در جهان امروز بارها توسط مقام معظم رهبری مورد تاکید قرارگرفته است؛ ایشان در دیدار با شركت‌كنندگان در اجلاس جهانی اساتيد دانشگاه‌هاى جهان اسلام و بيدارى اسلامى‌ در 21 آذر سال 1391 هجری شمسی در ارتباط با علم آموزی و تکنولوژی فرمودند:

به این جهت برنامه کلان جمهوری اسلامی ایران به فرموده امام امت باید بر مبانی پیشرفت علمی و استفاده از آن به عنوان ابزاری برای ترویج آرمان‌های انقلاب اسلامی ایران باشد و نباید فراموش کرد که تمامی این ابزارآلات صرفا وسیله‌ای برای انتقال بهتر محتوی به مخاطب می‌باشد، اما متاسفانه در بعضی از حوزه‌ها، ابزار‌های رسانه‌ای بر محتوی پیشی گرفته و اصل وجودی آن­ها مورد فراموشی قرارگرفته است.

القای پیام  به صورت غیر مستقیم در لوای سرگرمی‌، از پدیده‌هایی است که در جهان امروز به خوبی توانایی اغوا و اقناع توده مردم را دارد؛ حال اگر سرگرمی مد نظر از دوز بیشتری برخوردار باشد القای پیام غیر مستقیم از اثر گذاری بیشتری برخوردار خواهد بود.

در حوزه سرگرمی از دهه‌های گذشته تاکنون فیلم ها و جذابیت های داستانی آن بسیاری از مردم در سراسر جهان را به پای گیرنده­ های تلویزیونی و صندلی های سینما کشانده است و به مرور زمان ورود رایانه­ ها و کنسول­ های بازی با حالت اکتیو، جوانان را به خود مشغول کرده است.

تمامی این ابزارآلات انتقال پیام در پوشش سرگرمی نقش ویژه­ای را در راستای القای پیام غیر مستقیم به مخاطب داشته است

همچنین در عرصه فیلم و سینما، این مسئله با بهبود چشم گیری کماکان روند رو به رشد خود را ادامه می‌دهد، به گونه ­ای که جدای از جذابیت داستانی فیلم، جذابیت‌های بصری و با کیفیت‌تر شدن تصویر ارائه شده در فیلم ها‌ به القای عمیق­تر پیام به مخاطب بسیار قابل توجه می­ باشد.

در ابتدا این مسئله با ورود دی‌وی‌دی (DVD ) و سپس با ورود بلوری (Blu-Ray ) به اوج خود رسید و با گذشت نه چندان زیادی سیستم های سه بعدی خود را وارد شبکه سرگرم کننده رسانه‌ای کرد که در طول چند سال گذشته بسیاری از جهانیان با ورود به سینماها برای دیدن فیلم های سه بعدی و یا خرید تلویزیون‌های دارای این سیستم به دیدن این برنامه ها می‌پردازند.

و هم اکنون نیز بسیاری از شبکه های جهانی، سیستم خود را به سه بعدی تغییر دادند اما به دلیل عدم رغبت مردم به این تکنولوژی و گران بودن آن و بایدی استفاده از عینک مخصوص برای دیدن، بسیاری از مردم دیدن فیلم های فول. اچ.دی (FULL HD) را به تکنولوژی سه بعدی ترجیح دادند.

شبکه Xfinity 3Dاز شرکت کامکست (Comcast) بزرگ‌ترین ارائه‌کننده شبکه‌های کابلی در آمریکا محسوب می‌شود، که 24 ساعته برنامه‌های سه بعدی پخش می‌کند.

اما نوع دیگر انتقال پیام که عموما از جذابیت کمتری برخوردار است و در نسبت با فیلم و بازی مخاطبان کمتری دارد، برنامه‌های خبری می­ باشد؛ برنامه­ هایی که عنوان یکی از اقسام انتقالات پیام در القای مستقیم داشته و مبتنی بر مدل انتقال پیام مستقیم عمل می­ نماید.

اما امروزه تکنولوژی به کمک تهیه‌کنندگان اخبار آمده و برنامه­ های خبری را که از ده‌ها سال پیش تا کنون و با اختراع تلویزیون مرسوم ترین نوع انتقال پیام به مخاطب بوده را متحول ساخته است.

به گونه­ ای که با ارائه سیستم‌های ویژه به تصویرسازی شبه سه بعدی و بدون نیاز به عینک پرداخته‌اند تا جذابیت بیشتری به اخبار ارائه شده دهند.

در این باره اخیراً شبکه روسی راشاتودی (Russia Today)‏ با حضور ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در عملی ابتکاری از شیوه نوین در این شبکه پرده برداشت و برنامه خبری خود را به صورت شبه سه‌ بعدی برای بینندگان پخش کرد.

این شبکه برون مرزی روسی که برای عرب زبانان به پخش اخبار عربی مشغول است با بکارگیری  تکنولوژی و ورود دادن تصاویر کامپیوتری به سالن اخبار و دادن بُعد به آن به واقعی سازی اخبار دست زده و در چهار چوبی سرگرم کننده با ایجاد جذابیت بصری، برنامه خبری خود را به روی آنتن برد.

همچنین شبکه عربی المیادین واقع در کشور لبنان نیز که در رقابت با شبکه الجزیره و العربیه شکل گرفت با ارائه اخباری شبیه شبکه راشاتودی برنامه خبری خود را به شکل سه بعدی پخش کرد و موجبات ایجاد کیف سرگرم کنندگی را برای مخاطب فراهم ساخت.

امری که موجب می­شود تا مخاطب القائیات مستقیم را نادیده گرفته و در پس سرخوشی ناشی از گذران لطیف زمان، قلب و ذهن خود را جهت حکاکی باور­های مدنظر در اختیار فرستنده قرار دهد.

نمونه ای از تصاویر خبری شبکه المیادین، همراه با افکت های صدا

در این راستا می‌توان به نوع دیگری از خبر رسانی جذاب، که به شکل آزمایشی در چند سال قبل در شبکه سی‌.ان.ان (CNN) رخ داد مورد توجه قرار داد، این شبکه خبرنگار این شبکه را به شکل مجازی در استودیو خبر سی.ان.ان ظاهر کرد.

حضور خبرنگار سی.ان.ان به شکل مجازی در استودیو پخش شبکه سی. ان.ان (CNN)

روند خبری این شبکه‌ها و استفاده از انیمیشن های کامپیوتری و واقعی سازی خبر ارائه شده به مخاطب با توجه به رشد تکنولوژی در دیگر ابزارهای رسانه‌ای و وجود سرگرمی زیاد در موارد‌های گوناگون، نظیر بازی و فیلم موجب تغییر ذائقه توده مردم به سمت و سوی برنامه‌های سرگرم کننده شده است، به این جهت در حوزه اخبار که کمترین جذابیت رسانه‌ای برای مخاطب وجود دارد دلیلی بر این شده است که این شبکه‌ها با عملی هوشمدانه و درک صحیح از روند کنونی جهان و جنگ رسانه‌ای موجود در دنیای امروز و نیاز داشتن به اقناع افکار عمومی برای پیشبرد اهداف خود دست به القای بهتر پیام در قالب فضای سه بعدی خبری بزنند و در عین حال نیز بدون ایجاد هیچ گونه هزینه گزاف و اضافی برای مخاطب، برنامه خبری جالب و جذاب را به بیننده خود ارائه دهند.

نکته قابل توجه در این ارتباط اخبار این شبکه ها برای دیگر کشورهاست که در این باره می‌توان توضیحات شبکه خبری چینی در وصف تسهیلات نظامی جمهوری اسلامی ایران و به تصویر کشیدن سامانه پرتاب موشک شهاب3 به حالت سه بعدی را مورد بررسی قرارداد، امری که پیش از این باید توسط نظام رسانه‌ای در داخل کشور رخ می‌داد.

بررسی قدرت و توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران در یک شبکه چینی

متاسفانه این مسئله و ارائه تحلیل‌ها و نظرها درباره سامانه موشکی شهاب3 در شبکه تلویزیونی چین به شکل سه بعدی و با ایجاد جذابیت بصری برای نظام رسانه‌ای داخل کشور نوعی عقب ماندگی از سرعت رشد فناوری رسانه‌ای و به تبع آن آسیب دیدن در این جنگ رسانه‌ای محسوب می‌شود.

نمایش این گونه­ توان دفاعی جمهوری اسلامی و معرفی این چنینی سیستم موشکی ایران توسط شبکه تلویزیونی یک کشور دیگر، کم کاری مسئولان دستگاه رسانه‌ی ملی را نشان می دهد.

دانلود

معرفی نقاط قوت هر کشوری به شکل جذاب و مخاطب پسند برای عوام جامعه، یکی از عوامل قوام یافتن پایه‌های‌ هرحکومتی است؛ اگر مردم کشوری از نقاط قوت و مثبت کشورشان آگاه باشند به طور قطع غرور ملی و امید به آینده در درون آنان به جوش خواهد آمد؛ برای رسیدن به این مسئله و دمیدن در غرور ملی؛ خبر رسانی صحیح و دقیق با استفاده از ابزار آلات روز رسانه‌ای، کمک شایانی به پیش برد خواسته­‌های رسانه‌ای کشور می­‌کند.

رسانه­  ملی رسانه­  چینی

در این راستا معرفی این نقاط قوت توسط اخبار سه بعدی یکی از بهترین روش‌ها برای به تصویر کشیدن هیبت واقعی دستاورد های جمهوری اسلامی ایران می‌باشد، که جذابیت آن نیز به کمک آمده و مخاطبان بشتری را به خود جلب می‌کند

القای پیام غیر مستقیم و قدرت نمایی درقالب این نوع خبر رسانی با ایجاد جذابیت بصری به طور قطع بسیار اثرگذاری بیشتری در نسبت با سبک فعلی خبر رسانی دارد، از این حیث جمهوری اسلامی ایران و نهاد متولی این امر باید با بررسی این جذابیت های سرگرم کننده خبری و خلق اخبار واقعی‌تر برای مخاطب، خود را به سمت و سوی این دست تکنولوژی ها هدایت کرده و با لبیک گفتن به منویات رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران هر چه زودتر خود را در مسیر قدرتمند تر شدن رسانه‌ای سوق دهد تا به جای آنکه کشور های همسایه به توصیف تکنولوژی های نظامی ایران اسلامی بپردازند دستگاه­ های رسانه­ ای کشور خود نیز این موضوعات را تبیین کنند.

در مجموع باید پذیرفت برنامه­‌های تلویزیونی به طور قطع عام‌ترین و پرمخاطب‌ترین نوع فناوری رسانه‌ای و انتقال پیام در سراسر جهان هستند؛ بالاخص در جنگ رسانه‌ای دنیای امروز هر کشور که بتواند با توانمند کردن سیستم رسانه‌ای تلویزیون خود به انتقال بهتر پیام بپردازد به طور قطع هژمونی و هیمنه خود را به خوبی می‌تواند بگستراند و بلاخص در جمهوری اسلامی ایران نیز که در زیر آماج حملات رسانه‌ای قرار داد باید هر سریع تر اخبار داخلی کشور و دیگر شبکه های برون مرزی را به این سلاح مسلح کرده و با استفاده از فناوری‌های روز و ایجاد سرگرمی پیام خود را به خوبی به مخاطب القا کند.

غفلت در این امر قطعا موجب ضر و زیان خواهد شد چرا که بدون شک شبکه های ماهواره فارسی زبان که در عرصه خبری نیز فعالیت دارند وارد این عرصه شده و با جذابیت دو چندان خبری، مخاطبان بیشتری را جذب کرده و توانایی اغواگرانه خود را افزایش خواهند داد.

حال اگر دستگاه رسانه‌ای کشور و به‌ویژه سیمای جمهوری اسلامی ایران، با ورود سریع‌تر به این مسئله پیشدستی کند، به‌خوبی می‌توان در جنگ بین حق و باطل با ارشادگری به تبیین جذاب‌تر واقعیات پرداخته و یک گام به سمت و سوی اهداف خود نزدیک تر شد.

در این میان بهتر آن است که فضاسازی سه بعدی خبری هر چه سریع تر در شبکه‌های برون مرزی جمهوری اسلامی ایران، راه اندازی شده تا با تبیین صحیح قدرت داخلی کشور و اعتقادات جمهوری اسلامی در ارتباط با وقایع موجود در جهان، به هدایت و ارشاد افکار عمومی جهانیان پرداخته شود.

يكي از سياست هاي قديمي هاليوود تا به امروز دشمن تراشي براي آمريكا بوده است و به اين وسيله با القاي هراسي هميشگي به مردم اين كشور از وجود دشمن فرضي، قهرماناني اسطوره اي را نيز براي مردم آمريكا خلق كند. در بسياري از اين فيلم‌ها دشمنان آمريكا ماهيتي واقعي دارند ولي قدرت آنها بسيار بسيار بالاتر از آن چيزي است كه در واقعيت وجود دارد. به عنوان مثال مي توان به كره شمالي اشاره كرد كه چند سالي است در فيلم هاي هاليوودي در كنار مسلمانان به دشمني بسيار قدرتمند و تروريست هايي بي رحم تبديل شده است. اين دشمن سعي دارد كل مردم آمريكا را نابود كند.
شخصيت دشمن (يا دشمنان) در تمام اين فيلم ها بدون پرداخت است و حداكثر چيزي كه از اين دشمن به بيننده نشان داده مي شود، شخصيتي است بسيار سطحي، بدون عمق و نمونه نما كه از هيچ منطقي برخوردار نيست. او با بي رحمي تمام به آمريكا حمله مي كند و سعي دارد مردم آمريكا را بدون هيچ دليلي قتل عام كند.

** كره شمالي محور فيلم ها آمريكايي
—————————
در طي دو سال گذشته همزمان با وقايع سياسي حول محور بحران كره، شاهد فيلم‌ هايي از اين دست هستيم. در سال گذشته ميلادي فيلم طلوع سرخ ( Red Down ) به كار گرداني دن بردلي را شاهد بوديم كه ماجراي آن به حمله سربازان كره شمالي به آمريكا مربوط مي شد.
در اين فيلم ابتدا بحران اقتصادي اروپا خصوصا يونان، اسپانيا و پرتغال مطرح و سپس به حمله هاي سايبري به سيستم هاي امنيتي آمريكا اشاره مي شود. پس از آن به كره شمالي اشاره شد و علت اصلي تمام مشكلات جهان، كره شمالي معرفي مي شود. البته اينكه بحران اقتصادي و حمله هاي سايبري چه ارتباطي با كره شمالي دارد، تا انتهاي فيلم به آن اشاره نمي شود.
در ادامه گروهي از جوانان كه موفق به فرار از دست ارتش كره شده اند، تصميم مي گيرند با يكديگر متحد شوند و در قالب يك گروه پارتيزاني به مقابله با نظاميان كره اي برخيزند و موجبات آزادي آمريكا را فراهم آورند.

در سال جاري فيلم ديگري به نام اوليمپوس (كاخ سفيد) سقوط كرده است (Olympus Has Fallen ) به كارگرداني آنتوني فوكوآ در ماه مارس روي پرده رفت و به علت ساختار نسبتا بهتر خود در مقايسه با آثاري از اين دست، و نيز حضور هنرپيشگان معروفي چون جرارد باتلر در نقش مايك بنينگ، آرون اكهارت در نقش رئيس جمهور و مورگان فريمن در نقش رئيس مجلس نمايندگان ايالات متحده آمريكا، توانست از فروش خوبي برخوردار شود.
قصه اين فيلم حول شخصيت مايك بنينگ شكل گرفته و قرار است وي در تحولي بسيار جالب در ماجرايي اكشن و پر التهاب، به اسطوره انتهاي فيلم بدل شود.
در ابتداي فيلم حادثه اي براي اتومبيل رئيس جمهور رخ داد و مايك كه فرماده تيم محافظتي رئيس جمهور است، اقدام به نجات وي مي كند؛ اما نمي تواند همسر رئيس جمهور را نجات دهد و همسر رئيس جمهور در اين حادثه كشته مي شود. اين مساله موجب مي شود كه رئيس جمهور مايك را كه يادآور آن حادثه تلخ است كنار بگذارد. مايك رسما به قهرمان طرد شده فيلم تبديل مي شود و بايد در ادامه فيلم در تلاشي مجدد، خود را به اثبات برساند و در انتها به شخصيتي اسطوره اي بدل شود.
۱۸ ماه بعد تروريست هايي به سركردگي فردي به نام ين ساك كانگه به كاخ سفيد حمله مي كنند و پس از تصرف كاخ سفيد، رئيس جمهور و برخي از اعضاي بلندپايه آمريكا را گروگان مي گيرند.
تا اين فسمت از فيلم يكي اهداف اصلي و اوليه اين گونه فيلم ها (خلق دشمن) محقق شد.
تروريست ها به طرزي باورنكردني و با مهارتي فوق تصور، چنان كاخ سفيد را تسخير مي كنند كه گويي از نيرويي فرار طبيعي برخوردارند. جالب اينجاست كه ارتش آمريكا كه ادعاي قوي ترين نيروي نظامي دنيا را دارد، نمي تواند كوچكترين خللي در عمليات تروريست ها ايجاد كند.
با توجه به تاريخ سينماي آمريكا و فيلم هاي با همين مضمون، مي توان به راحتي به هدف دوم فيلم (خلق اسطوره اي آمريكايي) رسيد. مايك بنينگ - همانند جان مك كلاين قهرمان سري فيلم هاي جان سخت ( Die Hard ) - قهرماني است بدون تحولي دروني اما با حادثه اي روبرو مي شود كه تبعات آن جهاني است. اين نكته دقيقا همان عنصري است كه قهرمانان محبوب آمريكايي در اكثر فيلم هاي پر خرج و اكشن هاليوودي از بهره برده اند.
آمريكا در اين فيلم ها به نمايندگي از تمام دنيا مورد حمله قرار مي گيرد و خطري كه آمريكا را تهديد مي كند به گونه اي نمايش داده شده است كه تمام دنيا بايد از آن عنصر خطر آفرين در هراس باشند. پس از آن قهرمان آمريكايي با ويژگي هايي مشخص و كليشه اي براي نجات آمريكا و در واقع دنيا ظهور مي كند.
در اين فيلم نيز ابتدا تروريست هاي كره ايي، بسيار بي رحم به مخاطب نشان داده مي شوند. آن ها سعي دارند با بدست آوردن كد بمب هاي اتمي آمريكا، تمام آمريكا را نابود كنند. در اين ميان بنينگ جان خود را به خطر مي اندازد و براي نجات دنيا وارد عمل مي شود.
همچون همه فيلم ها از اين دست، خشونت بسيار بالاي تروريست ها رفتار بسيار خشن قهرمان آمريكايي را توجيه مي كند و همين موضوع باعث مي شود در انتهاي فيلم كه مايك شروع به كشتار تروريست ها مي كند، هيچگاه بيننده احساس نارضايتي نمي كند و كاملا به مايك به خاطر رفتار بي رحمانه اش حق خواهد داد.
اين فيلم به خوبي توانسته است در جهت دشمن تراشي و مظلوم نمايي آمريكا در دنياي خيالي حركت كند و اين موضوع را با آب و تاب فراوان، به مخاطب خود در آمريكا و ديگر كشورهاي دنيا نيز القا مي كند.
فيلم در انتها نيز نويد ظهور قهرماني اسطوره اي با اخلاقي كاملا آمريكايي را به دنيا مي دهد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی دیروز در دیدار دست‌اندرکاران حج فرمودند: «بزرگان تشیع اعم از امام(ره) و دیگران همواره بر حفظ اتحاد امت اسلامی تأکید کرده اند، بنابراین آن تشیعی که با هدف دامن زدن به اختلافات، از رسانه هایی که در لندن و امریکا هستند، تبلیغ می شود، در مسیر شیعه واقعی نیست.» اما منظور رهبر انقلاب کدام رسانه‌ها بوده است؟ در سال‌های اخیر رسانه‌های مختلفی به نام تشیع با هدف ایجاد اختلاف میان مسلمانان ایجاد شده اند که به اختصار به سه شبکه فارسی زبان آن اشاره می‌شود:

شبکه اهل‌بیت؛
ادبیات لمپن به نام شیعی‌گری!

این شبکه با مدیریت فردی افغانی به نام «حسن اللهیاری» در قم تاسیس شد و عوامل آن با انتخاب این نام مقدس، سعی داشتند در فضای فرهنگی قم، موقعیتی برای خود کسب کنند. اهل بیت، در دوره فعالیت خود در راستای برجسته ساختن اختلافات مذاهب اسلامی و همسو با سیاست‌های انجمن حجتیه مطالبی را تهیه می‌کرد. تاکید بر سوگواری ایام فاطمیه به نام «محسنیه» و برگزاری جشنی موسوم به «عیدالزهرا» و به مناسبت مرگ عمر بن خطاب مهم‌ترین اقدامات این شبکه بود.

انتساب دروغین به مرجعیت

دیدگاه‌های سیاسی اللهیاری
۱- ایجاد تفرقه بین شیعه و سنی
۲- تایید شعار نه غزه نه لینان با این بهانه که اول بقیع را آزاد کنیم غزه برای بعد
۳- ایجاد فاصله بین شیعیان و مرجعیت معظم شیعه (مدیر این شبکه هیچ‌یک از مراجع را عادل نمی‌داند و به کرات به حضرت امام خمینی، آیت‌الله خامنه‌ای ، آیت‌الله مکارم شیرازی و حتی آیت الله بهجت توهین کرده است)
۴- کوبیدن دولت  جمهوری اسلامی ایران و پایین آوردن جمهوری اسلامی از حامی مستضعفان و شیعیان جهان به دشمن اهل بیت!
۵- مقایسهٔ حکومت امام خمینی (ره) با حکومت عباسیان
۶- دفاع از آمریکا به بهانهٔ آزادی بیان در آن کشور

آقای الله یاری ساکن آمریکاست. جالب است بدانید در آمریکا قانونی برای شبکه‌های ماهواره‌ای وجود دارد با این مضمون که اگر شبکه‌ای کوچک‌ترین توهینی به مقدسات یک فرقهٔ مذهبی یا فکری یا اجتماعی بکند آن شبکه تعطیل می‌شود و مجوزش باطل خواهد شد. حال این سوال برای خود من پیش می‌آید که چرا شبکهٔ موسوم به اهل بیت که تماما توهین است بسته نمی‌شود؟ جز مخالفت این شبکه با دولت جمهوری اسلامی و ایجاد اختلاف بین فرق اسلامی علتی دارد؟

اعتقادات مبتنی بر تفکرات انجمن حجتیه
اعتقادات و حرفهای ایشان شدیدا منطبق بر تفکر حجتیه است، او از افرادی است که معتقداست هیچ کاری نباید انجام داد فقط منتظر باشیم تا خدا هر زمان خواست امام زمان را بفرستد.  این شبکه مروج قمه‌زنی است و می‌گوید به عشق امام حسین (علیه السلام) همه کاری باید کرد….
هدف این جریان سوق دادن تشیع به سمت حجتیه است تا به اهل سنت فحش بدهد و یا حتی حکم قتل برادران اهل سنت را صادر کند. در حال حاضر هم توهین به اهل سنت از جانب ایشان کم نیست. و از این طریق میان برادران شیعه و سنی ایجاد تفرقه می‌کند.

شبکه اهل بیت «کاخ سفید»!

شبکه سلام؛
از اسلام منهای سیاست تا سیاست منهای اسلام

صفحات: 1· 2

شخصیت هایی که به سرعت به میان کودکان و نوجوانان می آیند و خود را در دلهای انها جا می دهند. در سالهای اخیر در رابطه با رسوخ شخصیت هایی همچون، باربی، هری پاتر، مرد عنکبوتی و…در میان کودکان و نوجوانان، حرف و سخن بسیار بوده است. اما در حال حاضر به نظر می رسد شخصیت جدید کارتونی با نام بن تن، از ویژگیهای خاصی نسبت به سایر شخصیتها، برخورداراست.

در این نوشتار با اشاره ای کوتاه به بررسی این موضوع می پردازیم.

بن تن کیست؟

یک نکته بسیار مهم در این زمینه وجود دارد و آن این است که نگاه امنیتی به فرهنگ و اقتصاد و سیاست، همواره نگاهی خاص و  ویژه بوده است. همچون علم پزشکی که تمام تمرکز و دقتش بر حفظ ایمنی بدن انسان، می باشد. اصولا معنای واژه فرهنگ اینطور تعریف شده که باوری را در ذهن مردم یک جامعه می کارند و در مقطعی از زمان از ان مراقبت می کنند تا به محصولی تبدیل شود که قابل برداشت و استفاده باشد. مقصود از محصول همان رفتارهایی است که از افراد مختلف سر می زند. مسلما افرادی که در نحوه شکل گیری این رفتارها نقش موثری دارند عبارتند از والدین، مربیان مدرسه، دوستان و بالاخره رسانه ها.

مسلما مقصود این نوشتار از طرح مفهوم فرهنگ، اشاره به فرهنگ توده ای که به عموم مردم مربوط می شود، می باشد.

امروزه با آغاز قرن 21 میلادی به نظر می رسد با موج جدیدی از جریانات فکری و فرهنگی روبرو هستیم. گویا اغلب تولیدات رسانه ای که در سطح بین المللی هستند، به نوعی به معرفی جنبشی اصرار دارند که نزدیکی زیادی به مفاهیم شیطان پرستی و شیطان دارد. عبارت کلیدی شیطان پرستی به نوعی به بازگشت به تاریخ گذشته ی غرب اشاره دارد. چرا که دنیای غرب، اولین مرحله ی شروع تاریخ خویش را با عصر اسطوره ها آغاز کرده است. همانطور که اغلب ما می دانیم اولین منبع مکتوب از تاریخ غرب، دو کتاب “ادیسه” و “ایلیاد” است که کتبی اسطوره ای می باشند^.

به نظر می رسد غربیها از ابتدا با خدایان عینی، ارتباط برقرار می کرده اند. یا اینکه تصویری در ذهن خود از خدا ترسیم کرده و سپس او را پرستش می کردند. به این ترتیب است که امروز نیز بشر به نوعی، مجددا به عصر اسطوره پردازی بازگشته است. این اسطوره ها ممکن است در عرصه سینما و در قالب “آرلوند” ظاهر شوند و یا در قالب “هری پاتر” وارد دنیای کودکانه شوند.

شخصیت مورد نظر این نوشتار"بن تن” است. شخصیتی که این روزها اغلب بچه ها و خصوصا پسرها در جستجوی یافتن کارتون های جدیدتر او هستند.

بن تن نام پسربچه ای است که تمام قدرت او در ساعتی است که به دست دارد. این ساعت به گونه ای عمل می کند که بن تن می تواند با هر بار فشار دادن دکمه ای در ان به شکل یکی از موجودات فضایی و خیالی در بیاید و با نیروی شر مبارزه کند.بن تن در مبارزه ای سخت با مرد آتشین، ساعت خود را از دست داده است، دیگر قدرت مبارزه با موجودات وحشتناک را ندارد.

وی با پدر بزرگ و دختر عمه خود به مسافرت می رود که در مسافرت هایش، اتفاق های خطر ناکی رخ می دهد.

به نظر می رسد در داستان بن تن، مساله خیر و شر با روایت تازه ای ارائه شده است. هرچند بررسی عمیق این داستان به بحثی مفصل و دقیق نیاز دارد.

آنچه مهم است اینکه شخصیت بن تن چه چیزی را به ذهن کودکان و نوجوانان القا می کند؟

نکته مورد نظر این است که این روزها اغلب کودکان، به دنبال داشتن ساعت بن تن هستند. وقتی با چند تن از این کودکان روبرو شدم در حالیکه ساعت بن تن بر دستشان بود با اعتراض از این مساله حرف می زدند که ساعت انها واقعی نیست که با فشردن ان تبدیل به حیوانی عجیب و غریب شوند و فکر می کنند این یک اتفاق جالب و هیجان انگیز است.

یکی از انها عروسک ترسناکی در دست داشت که بعدا متوجه شدم این هم یکی از چهره هایی است که بن تن دارد. این چهره ها از دیدگاه بزرگترها هم خوشایند و جالب توجه نیستند. معلوم نیست قرار است با دنیای لطیف و معصوم کودکان چه کنند.

یکی از کودکان طرفدار بن تن از این موضوع سخن می گفت که فقط بن تن می تواند با آدمای بد بجنگد، چون چیزی در آسمان دارد که هر چه او بخواهد به او می دهد. او از بزرگی آن چیز حرف می زندو ابراز می کند که دوست دارد از همانها داشته باشد. با خوشحالی به او پاسخ دادم که همه ما ادمها یک چیز خیلی بزرگ در آسمان داریم که هر چه بخواهیم به ما می دهد و آن کودک در کمال ناباوری گفت اگهر منظورت خداست من می گویم که مال بن تن از خدا هم بزرگتر است و از هر چیزی که در این دنیا هست، هم بزرگتر است.

بی تردید، خلق چنین شخصیتهایی با اهداف و برنامه ریزی های مشخص و در جهت توسعه تفکرات خاصی به مخاطبان صورت گرفته است.

کاری که بن تن انجام می دهد شبیه به جادوگری است. با چنین داستانهایی، پدیده ای به نام جادو، جایگاهی ویژه را در دنیای لطیف و تخیل امیز کودکانه، باز کرده است. این ها اسطوره هایی هستند که به تسخیر بسیاری از چیزها می پردازند و قدرتی مافوق تصور دارند.

پس از این مرحله اتفاق دیگری رخ می دهد. پدیده ای که به نوعی توسط بازار جهانی هدایت می شود. به این صورت که انواع اسباب بازی، وسایل کمک آموزشی، بازیهای کامپیوتری و عروسک هایی با نام و نشان بن تن وارد جامعه ما و سپس قفسه های کمد کودکان ما می شوند.

به راستی خو گرفتن فرزندان ما با چنین شخصیت هایی که هیچ شباهتی به زندگی عادی و دنیای واقعی ندارند، و از طرفی جایگاه خداوند را در اذهان کودکان معصوم ما، مخدوش می کنند و دیگرانی را با شکل  شمایلی دوست داشتنی به جای خدا می نشانند، چه اثری بر ذهن و افکار کودکان بر جای خواهند گذاشت؟ آیا با این وجود، می توان امیدوار بود که نسل آینده با باورهای خداجویانه و حق طلبانه رشد و تربیت یابند؟

قتی «فرشتگان قصاب» در جشنواره فجر اکران شد هوچی گران ثابت جشنواره با اطلاع از همکاری استاد حسن عباسی با پروژه، خود را آماده هجمه های پیاپی به فیلم با سوت و کف های بی مورد کرده بودند. عادت زشتی که اینبار توسط نویسندگان یکی از سایت های مشهور سکولار سینمایی آغاز شده بود.
تصور کنید کسانی چون رضا عطاران، صابر ابر و رضا یزدانی ساعت ده و نیم شب برای تماشای فیلم وارد سالن میلاد می شوند. به آنها بیفزایید انواع و اقسام زنان هفت قلم آرایش کرده را. فیلم آغاز می شود:

«شرق پارسی»، پایگاه فارسی زبان روزنامه سعودی – بریتانیایی “الشرق الاوسط"؛ اخیراً طی گزارشی با عنوان «از حجاب تا فشن» به تخریب و تقطیع حجاب اسلامی بانوان ایران زمین پرداخته است.

نگارنده این گزارش در بخشی از مقدمه این نوشتار، با نگاهی جانبدارانه اینچنین می نویسد: «وقتی صحبت از حجاب و پوشش به میان می آید اولین تصوری که در ذهن بسیاری از افراد شکل می گیرد، رنگ مشکی تیرگی و تصویری بدون زیبایی و تنوع است. شاید این تصویر به دلیل نوع پوشش افراد محجبه در دهه های گذشته ایران، در ذهن ها شکل گرفته است.»!

فارغ از ارائه دلایل فلسفی پیرامون وجوب مراعات حجاب اسلامی توسط بانوان، ادعای فوق درحالی عنوان می شود که هم اکنون تمرکز بسیاری از طراحان لباس در کشورهای غربی به سمت رنگ های تیره بالاخص رنگ با صلابت مشکی معطوف شده است و استفاده از این رنگ برای خانم ها در سراسر جهان، مد روز بحساب می آید.

در ادامه اما پرده از ماهیت متبرجانه و خودعرضه دار خبرنگار معلوم الحال این گزارش برداشته می شود و در عین حال اینگونه بر مصونیت حجاب برتر چادر اعتراف می کند که: «در جامعه ایران که حجاب اجباری است، زنان و دختران جوان مجبور هستند تا بسیاری از زیبایی های خود را مخفی سازند و بپوشانند اما ذات زیبا پسندی و تنوع خواهی رنگ ها را نمی توانند از بین ببرند، از این رو در طی این چند سال اخیر سعی کرده اند که به حجاب خود زیبایی دهند.»!

جالب آنکه جمع نقیضین را می توان به وضوح در جملات فوق مشاهده نمود چراکه حجاب برتری چون چادر خود مانع و پرده ای بر عدم نمایش و عرضه داشتن جمال زن در برابر نامحرمان بشمار می رود، حال آنکه چگونه می توان میان این دو مسالمت و اشتراک قائل بود خود سخن مضحکی است که می باید از نویسنده این مطلب پرسید!

پیرمرد گفت: دو هزار سال پیش، در سرزمینی دور، مردی را که به رویاها باور داشت، در چاهی انداختند و به بردگی فروختند. بازرگانان ما او را خریدند و به مصر آوردند. همه ما می دانیم کسی که به رویاها باور داشته باشد، از عهده تعبیر آنها نیز برمی آید. (پائولو کوئیلو، کیمیاگر، ترجمه آرش حجازی)نام کسی که پیرمرد درباره او به نیکی یاد می کند، یوسف است. همان یوسفی که یکی از پیامبران الهی بوده و درباره اوصاف زندگی او بسیار شنیده ایم. اما خصوصیت بارز این یوسف چیست؟ باور به رویاها! همین ایمان یوسف به رویاها است که او را قادر به تعبیر آنها و به عبارتی بهره گیری از دنیا ساخته است. این بهره گیری نسبت به انسان های عادی در سطح بالاتری قرار دارد و ممکن است سرنوشت ملتی را با تعبیر رویای گوساله ها و گاوها تغییر دهد. همین ایمان است که شخصی را از سطح انسانی فراتر برده و به مقام روحانی می رساند. (1)

امروزه با گسترش ارتباطات و نقش چشمگیری که هنر در محتوا سازی آن ایفا می کند، ایمان گرایی غلط و دیگر اقسام دوری از دینداری عاقلانه و عاشقانه در حال پیشروی است. امروز باید گفت تمام قدرت انسان غربی در خدمت تبلیغ چنین آموزه هایی در آمده است. هنر (با تمام اقسامش) با کمک فناوری و قدرت تبلیغات، غول بی شاخ و دمی را ساخته که ذهن هر انسانی را تحت تاثیر خود قرار می دهد. صنعت سینما با بهره گیری از قدرت ذهن و تخیل هنرمند و با بهره گیری از پیشرفته ترین فناورهای روز، واقعیتی را به مخاطب القا می کند، که چیزی بیش از اغراض صاحبان این صنعت و گاهی فرماندهان آنها نیست. امروزه صنعت سینما به بهترین شکل ممکن از عهده این کار برآمده و برای ایفای وظیفه خود نسبت به ترویج ایمان گرایی کوشیده است. از بهترین نمونه های این ایمان گرایی، فیلم بسیار زیبایی «زندگی پای» به کارگردانی آنگ لی و محصول سال 2012 کشور آمریکا است.

خلاصه فيلم
پای پاتال جوان باهوشی است که به همراه خانواده اش در کشور هندوستان زندگی می کنند. پدر خانواده صاحب یک باغ وحش بزرگ است. مشکلات مالی آنها را مجبور می کند تا با فروش دارایی ها با کشتی به سمت کشور کانادا سفر کنند. آنها تعدادی از حیوانات را نیز با خود همسفر کرده تا شاید بتوانند در کشور کانادا آنها را فروخته و شغلی جدید برای خود مهیا کنند. طوفان، کشتی آنها را غرق کرده و پای تمام خانواده خود را از دست می دهد. او بطور تصادفی با چند حیوان از جمله یک ببر وحشی درون یک قایق قرار می گیرد. آنها تنها بازماندگان کشتی بزرگی هستند که به سوی کانادا در حرکت بود.
در ابتدا حیواناتی که درون قایق با پای بودند (یک گورخر، یک اورانگاتان، یک کفتار و ریچارد که ببری وحشی است) با یکدیگر مبارزه کرده و همدیگر را می کشند. در نهایت پای به همراه ریچارد تنها در قایق می مانند. بعد از آنکه پای یاد می گیرد چگونه می تواند خود را از ریچارد دور نگه داشته و در ضمن از قایق نیز دور نشود، طوفان و شرایط سخت زندگی روی قایق، برای چند روز آنها را اذیت می کند. در نهایت پای و ریچارد ارتباطی مسالمت آمیز با یکدیگر برقرار کرده و با شرایط سخت طوفان ها و گرسنگی کنار می آیند.

در ادامه و با گذر از طوفان های سخت و گرسنگی شدید آنها نجات یافته و جسد نیمه جان آنها به ساحل مکزیک می رسد. ریچارد و پای با یکدیگر نجات یافته اند. ریچارد که اکنون بدنی بسیار نحیف دارد، بلافاصله از پای فاصله گرفته و بدون اندکی درنگ وارد اولین ورودی جنگلی می شود که پیش روی آنها است. پای نیز توسط مردم نجات می یابد.
در بیمارستان ماموران بیمه از چگونگی اتفاقات رخ داده از پای می پرسند. هنگامی که پای متوجه می شود که آنها داستان ریچارد و ارتباط مسالمت آمیز و معجزه گون آنها را متوجه نمی شوند، داستانی معمولی و خیالی ساخته و تحویل آنها می دهد. ماموران نیز که چنین داستانی را منطقی تر تلقی می کنند، این روایت را پذیرفته و در مدارک خود ثبت می کنند.
اکنون پس از چندین سال که پای در کنار همسر و چند فرزندش زندگی می کند، نویسنده ای برای نوشتن زندگی او آمده است. پای در طول فیلم داستان زندگی عجیبش را برای نویسنده تعریف می کند. در نهایت از او می خواهد تا خودش تصمیم بگیرد که کدام یک را می پسندد؟ داستانی که او با ریچارد و طوفان های دریا داشته یا داستانی را که مورد پسند ماموران بیمه قرار گرفته است. نویسنده می پذیرد که باید بدون دلیل داستان ریچارد را پذیرفته و به آن ایمان بیاورد.

صفحات: 1· 2

باز هم حاشیه و باز هم حرف و حدیث بازار سینمای ایران را داغ کرد. سینمایی که این روزها بیش از متن حواشی گریبانش را گرفته و آن را از رسالت واقعی خود دور کرده است. رسالتی که گره خورده با خواسته های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کشور بزرگی همچون ایران است.

برخی از سینماگران به واقع حرف درستی می زنند که سینما پرچم دار فرهنگ ایران برای ارسال این فرهنگ دیرینه به خارج از مرزهای کشور است اما گویی این پرچم دیر زمانی است بر زمین مانده و بازیگران، کارگردانان و تهیه کنندگان فراموش کرده اند که نماینده چه مردمانی هستند و باید در صدور چه فرهنگی نقش داشته باشند.

متاسفانه در چند روز اخیر در فضای مجازی عکسی منتشر شد که حکایت از خروج یکی از بازیگران از کشور و حضور وی در جمعی از هنرمندان با پوششی نامناسب داشت. هر چند این خبر از سوی این بازیگر تکذیب شد اما نوع بازخورد سینماگران به این موضوع جای تامل بسیار دارد. موضوعی که می تواند میزان تاثیر پذیری سینماگران از فرهنگ داخلی و یا وابستگیشان به فرهنگ آن سوی مرزها را نمایان سازد.

در همین رابطه معاونت اجتماعی ناجا به گلایه پرداخته و گفته بود که ” باور ما بر این است که بسیاری از سینماگران، اندیشمندانی متعهد هستند که در راه ترویج انقلاب و دفاع مقدس تلاش های بسیاری کرده اند و تنها عده قلیلی هنجار ستیز بوده و دارای پوششی خارج از عرف هستند که با آنها برخورد می‌شود. تلاش پلیس این است که سینما تقویت شود و اگر درصد کمی هنجار شکنند باید اصلاح شوند “.

اما صحبت های این مقام انتظامی که از پیگیری اینترپل در برخورد با بدپوششی هنرمندان در خارج از مرزها خبر داده بود به دل بسیاری از هنرمندان خوش نیامد تا اینکه در اظهار نظرهای مختلف عدم پوشش مناسب را این گونه توجیح کنند که ” معاون اجتماعی ناجا لطف کرده به جای تهدید، تهمت هایی که به اهالی سینما نسبت داده می شود را پیگیری و به نوعی اعاده حیثیت از آنها کنند “، ” بسیاری از مردم ممکن است پس از خروج از فرودگاه داخلی، حجاب خود را رعایت نکنند و جالب است که معاون اجتماعی نیروی انتظامی فقط به اهالی سینما حساس است. نیروی انتظامی از بازیگران باید حمایت کند نه اینکه با برخی اظهارنظرهای کارشناسی نشده، اهالی سینما را مورد هجمه قرار دهد “.

سخنان بالا که متعلق به احمد نجفی عضو شورای عالی سینما است و در خروجی یکی از خبرگزاری ها رسمی نقش بسته در ابتدا این سوال را در ذهن ایجاد می کند که آیا هنرمندان به مانند مردم عادی هستند؟ آیا هنرمندان نمادی از باورها و ارزش های یک کشور به حساب نمی آیند؟ آیا به واقع می توان هنرمندان که با سرمایه های اجتماعی مردم به این جایگاه رسیده اند در پله ای بالاتر از دیگر افراد جامعه ندانست و آنان را سفیران بی چون و چرای فرهنگی ملی معرفی نکرد؟

حال جالبتر اینجاست که یکی دیگر از سینما گران برخورد با بد حجابی هنرمندان را هزینه زا برای کشور معرفی می کند و در سخنی دیگر ” نگار فروزنده ” بر داشتن حجاب در خارج از مرزها را نقض قوانین هیچ کشوری نمی داند.

این سخنان و اظهار نظرها از سوی اهالی سینما در حالی مطرح می شود که آنجلینا جولی بازیگر مشهور هالیوود برای تامین منافع سازمان های امنیتی آمریکا حجاب بر می گزیند و اولویت اول کار حرفه ای خود را خواسته های کشورش می داند حال با توجه به این نمونه بارز سینمایی و ایجاد هزار سوال و اما و اگر در ذهن باید تنها یک سوال را پرسید که سینماگران داخلی ما با این اظهار نظرها سفیران کدام فرهنگ هستند و در زمین چه کسی بازی می کنند هر چند که نباید این نکته را به فراموشی سپرد که آزادی حق مسلم هر فردی است.

شاید گریز زدن به حادثه ای که در فوتبال انگلیس و تیم منچستر رخ داد از موضوع این نوشتار چندان دور نباشد. ” اریک کانتونا “بازکن مشهور فرانسوی تیم منچستر در یک مهمانی که حدود اخلاق با توجه به فرهنگ انگلیس رعایت نشده بود شرکت کرد. تیم منچستر پس از اطلاع از حضور این بازیکن تراز اول جهان با وی برخوردی جدی کرد تا به او بفهماند که وی نماد و نماینده تیم منچستر است و باید بسیاری از خطوط قرمز را رعایت کند. حال با توجه به این موضوع و سخنان تامل برانگیز جالب و خواندنی بازیگران و سینما گران داخلی خود مردم قضاوت کنند که برخورد با بدپوششی بازیگران که مهر تایید کشوری اسلامی را دارند درست است یا خیر؟

کدام عقل و منطق قبول می کند که سفیران هنر ایران در آن سوی مرزها می توانند منافع ملی کشورشان را نادیده بگیرند و ریش خند به ملتی بزنند که آنها را با پوشش اسلامی بر روی پرده سینما مشاهده می کنند.

شبکه من‌و‌تو که تنها نزدیک به سه سال است راه اندازی شده، متأسفانه توانسته از نقاط ضعف رسانه ملی استفاده کرده و با پخش برنامه‌های سرگرم کننده، افکار و عقاید ضد انقلابی و ضد اسلامی خود را خوراک فکری جوانان و خانواده ها کند. این شبکه در لابلای برنامه‌های تلویزیونی خود به مخالفت با ارزش های نظام اسلامی می پردازد و همچنین سعی دارد تا سبک زندگی غربی و غیر اسلامی را در میان جامعه  ایرانی رواج دهد.

به طور مثال شبکه من‌ و تو با پخش مستند‌هایی در مورد کارخانه جات تهیه مشروبات الکلی و یا اخباری در مورد بازیگران و خوانندگان فاسد غربی و … به تبلیغ سبک زندگی غیر اسلامی می‌پردازد و چون این شبکه در ظاهر شبکه‌ای خانوادگی با برنامه‌های به اصطلاح سرگرم کننده محسوب می‌شود، برخی از خانواده‌ها و حتی کودکانشان به سادگی پای برنامه‌های بی محتوا و ضد دین این شبکه می‌نشینند و بسیاری از مفاهیم ضد اسلامی با رویکردی نرم در ذهنشان می نشیند و قطعا در آینده ای نه چندان دور کیان خانواده ایرانی به خطر خواهد افتاد.

اما یکی از نکاتی که قصد دارم به آن بپردازم سبک پوشش و آرایش مجریان شبکه من و تو است. این افراد سعی دارند تا با پوشش و آرایش زننده خود، بی‌حجابی کامل را در میان خانواده‌های مسلمان کشورمان رواج دهند و تاسف بار اینکه این خانم‌ها به راحتی خود را در معرض نمایش و نظر جوانان قرار می‌دهند و متأسفانه جوانانی که در کشور به علت افزایش سن ازدواج، کاهش سطح دینداری خود و غفلت مسئولین فرهنگی به تماشای چنین برنامه‌هایی می‌نشینند، جذب بی عفتی آنان می شوند.

بدون شک پس از گذشت چند سال از فعالیت شبکه من و تو، براحتی می توان، افکار شیطانی این شبکه را به منظور از بین بردن «حیا و عفت» در جامعه ایرانی، ملاحظه کرد و این در حالیست که امام علی(ع) می فرمایند: اَلحَياءُ مِفتاحُ كُلِّ الخَيرِ؛ حيا كليد همه خوبى هاست[1] پیامبر اکرم(ص) نیز می فرمایند: شاخه هاى حيا عبارتند از: نرمش، مهربانى، در نظر داشتن خدا در آشكار و نهان، سلامت، دورى از بدى، خوشرويى، گذشت، بخشندگى ، پيروزى و خوشنامى در ميان مردم، اينها فوايدى است كه خردمند از حيا مى برد. خوشا بحال كسى كه نصيحت خدا را بپذيرد و از رسوايى خودش بترسد.[2]

آیا باور ندارید؟

شاید شما با من هم‌عقیده نباشید اما باورش سخت نیست، باید قبول کنیم که عده‌ی زیادی از بینندگان این برنامه برای رفع غریزه جنسی و نگاه حرام این شبکه را تماشا می‌کنند. اگر باور ندارید کافیست سری به سایت اینترنتی شبکه من و تو بزنید، در بخش عکس‌ها خواهید دید که جوانان با چه لحن و جملاتی در مورد عکس‌های این مجریان نظر داده‌اند و جالب تر از همه این‌ها این است که چطور مدیران سایت شبکه من و تو به خودشان اجازه داده‌اند تا این جملات زشت و رکیک منتشر شود و این امر نشان از آن دارد که سیاست این شبکه تلویزیونی چیزی جز ترویج فساد نیست و متأسفانه مجریان این شبکه برای امرار معاش خود در غربت، حتی حاضرند خودنمایی و به نوعی تن فروشی کنند، تا بینندگان بیشتری جذب این شبکه فاسد شود.

سخنی با خانواده ها

آیا بهتر نیست چنین شبکه‌ای که قصد دشمنی با اسلام را دارد، تماشا نکنیم؟ البته من هم به شما حق می‌دهم، اما با تمام مشکلات و ضعف‌هایی که رسانه ملی دارد باز هم تماشای شبکه‌ی فاسد من و تو که قصد دارد در قالب برنامه های به ظاهر سرگرم کننده و جذاب، تیشه به ریشه دین و آینده خانواده ایرانی بزند، کار عاقلانه‌ای نیست. خودتان انتخاب کنید.

منابع:

1. غررالحكم، ج1، ص93، ح340

2. تحف العقول، ص 17

اما در دل داستان آن سریال، ماجرای “انتخاب همسرِ” یک دختر خانم جوان، نقد شد و خیلی جدی به مخاطب پیامی اخلاقی داده شد که «یک دختر خانم معتاد به شیشه، با خانواده ای گسیخته و نابسامان و پدری خلافکار» نباید با یک پسر خلافکار ازدواج کند؛ بگو خب

اما پیام دیگر سریال مذکور این بود که «یک خانم معلمِ متدین، فرهنگی و عاقل با خانواده ای خوب و بسامان و پدری با مرام و پهلوان و برادری غیرتی» هیچ اشکالی ندارد که با یک مرد خلافکار ازدواج کند! بگو خب

حالا باید پرسید جوان ها در موقعیت های مشابه، برای تصمیم گیری در قبال ازدواج با عشق شان! خودشان را جای کدام گزینه قرار می دهند؟ «دخترِ بد با خواستگار بد» یا «دختر خوب و خواستگار بد»؟

شاید به بهانه ی این سریال ذکر سه نکته مهم مرتبط به انتخاب همسر و ازدواج، ضروری به نظر می رسد:

۱. دخترم؛ پسرم؛

آیا یک دختر خوب و مومن و سربه راه ،باید ازدواج کند تا قربانی شود؟! زخم روی زخم بخورد و صبوری کند؟!

دخترم! تو ازدواج نمی کنی که قربانی شوی، زخم بخوری و منتظر زخمهای بعدی باشی،-اشاره به دیالوگ های خانم خوبه- نباید در مرحله انتخاب همسر و قبل از عقد! ترحم کنی، نباید تصمیمت این باشد که نقش پدر یا مادر را برای شوهر آینده ات ایفا کنی.

دخترم؛ پسرم؛

ازدواج؛ مددکاری نیست!

ازدواج؛ روان درمانی نیست!

ازدواج؛ ایفای نقش پدر و مادر برای خواستگار نیست!

ازدواج؛ ترحم کردن و اعانه دادن نیست!

ازدواج؛ هدفش آرامش است؛ آرامش دو نفر! نه فدا شدن و نابودی تو برای آرامش دیگری!

ازدواج؛ راهی است به سوی کمال؛ کمال ایمان و اخلاق نه آغازی به سمت مشکلات و تباهی.

ازدواج و تشکیل خانواده و ایفای نقش والد برای فرزندانت به جا و مقدس است نه برای همسرت.

ازدواج و عشق ورزی و فداکاری برای همسرت و خانواده ات مقدس است و ستودنی -خدای مهربان روزی همه شما کند- بله این عشق و فداکاری مقدس است اما نه با نقشه قبلی او؛ با این زبان حال: با من ازدواج کن فدام شو.

۲- «انتخاب آگاهانه» و دور از هیجانات تنها راه درست و قابل اطمینان برای رسیدن به یک «ازدواج موفق و زندگی عاشقانه» است.

اگر کسی به قصد رسیدن به ازدواج موفق و عاشقانه، از راه انتخاب آگاهانه و خردمندانه حرکت کند و خدای نکرده به هر علتی قبل یا بعد از ازدواج، متحمل رنجی شود، در پیشگاه خدا معذور و مغفور است ان شاءالله و الا هم کامش تلخ شده و هم باید به خدای متعال بابت تلخ کامی هایش پاسخ دهد. (این به یک توضیح کوتاه نیاز دارد: اگر کسی جوری ازدواج کند که از پیش برایش معلوم باشد و یا عقلاء به او تذکر دهند که این ازدواج و زناشویی، پر دردسر و دردسر آفرین است؛ بابت اعصاب خوردی ها و هر رنج و مشقتی که به خود و یا همسرش و دیگران تحمیل کند،  باید پاسخگوی خدا باشد. چرا که جسم و روح ما امانتی الهی است در دست ما و کسی حق ندارد به خودش ظلم کند و موجبات غم و غصه خودش را فراهم کند. البته آدمی مادامی که زنده است می تواند بابت ظلم ها و خطاهایش و تمام گناهانش از طریق توبه و استغفار با خدا در دنیا تسویه حساب کند. انّه هو الغفور الرحیم)

چقدر خوب است هر کسی، در مواقع خاص و حساس زندگی خود مثلا قبل از تصمیم های مهم؛ خلوتی کند و یا با یک مشاور خردمند، انتخابها و آرزوهایش را بررسی و تحلیل کند. خصوصا با توجه به “تاریخ تولید” آنها؛ شاید زمانی که آرزو کرده، یا تصمیم گرفته و یا انتخاب کرده، آن انتخاب؛ کودکانه و یا خشم گینانه و یا ناآگاهانه و … خلاصه تحت تاثیر هیجان بوده، ولی خودش می تواند از سر شعور و آگاهی “تاریخ انقضاء” آن را تعیین کند چون بعضی از آرزوها، هدف ها و انتخابهای “تاریخ گذشته” حتما خطرشان از مصرف شیر و شکلات “تاریخ گذشته” بیشتر است!

۳. وقتی فرد بزرگ تر می شود حتی اگر تحصیلاتش را ادامه ندهد، تجربیاتش بیشتر میشود، موقعیت اجتماعی او و نظام پسندهایش نیز تغییر میکند و … معمولا افراد بعد از دوران جوانی باید بتوانند عشق و نفرت را شناسایی و کنترل کنند و به این باور نادرست ادامه ندهند که «عشق اول» بهترین و کاملترین عشق است. «هیچ چی عشق اول نمیشه!»

اگر کسی پذیرفت که عشق اول اشتباه بوده، نباید خودش را سرزنش کند و نباید دوباره آن اشتباه را تکرار کند!

در چنین شرایطی نباید با عشق اول خاطره بازی کرد.

اساسا اگر ازدواجی غلط بوده و یک طرف یا دو طرف به هم ظلم کرده اند و کینه به دل گرفته اند؛ نباید «رفتار اسلامی و پسندیده ی عفو و گذشت» را، با تکرار آن اشتباه و خطا و «ازدواج مجدد» اشتباه گرفت. عفو کن ولی خطا را تکرار نکن! عاقل از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود.

اشتباهی که شاید در برخی داستان های مکتوب یا نمایش ها ستوده شود و تکرار مجدد یک اشتباه، به غلط «فداکاری» و ایثار جلوه داده می شود و به سادگی! تعقل، درایت و تجربه فرد عاقل در داستان، نادیده گرفته می شود و تحت تاثیر درام این غفلت معمولا به چشم نمی آید.

منبع: سایت شهاب مرادی

نکته نیوز، ، به گزارش ۵۹۸ به نقل از مسعود یارضوی نویسنده وبلاگ عبور با انتشار مطلبی در وبلاگ‌شخصی‌اش نوشت: هیس! دخترها فریاد نمی زنند داستان یک اتفاق بد است که همیشه در جوامع بشری وجود داشته. تجاوز به کودکان!

از زمان جنگ سرد، فرهنگ و سياست‌هاي آمريکا در سراسر جهان از طريق هفت خروجي‌ خبري تحت حمايت دولت، منتشر شده است. شبکه خبري راشاتودي در اين خصوص به طرح يک پرسش مي پردازد که، چه اتفاقي مي‌افتد وقتي مردم شروع به روي گرداندن از اين رسانه‌ها مي‌کنند؟
صدها ميليون دلار از طرف دولت آمريکا در راستاي سياست خارجي آن در سراسر جهان خرج شده است. از سال 1942، آمريکا سياست‌ها و فرهنگ خود را از طريق خروجي‌هايي مانند صداي آمريکا، راديو آزاد اروپا و راديو آزادي، در سراسر جهان منتشر ساخته است. سال گذشته، “شوراي پخش دولتي” BBG - سازمان مسئول نظارت بر رسانه‌هاي خارجي تحت حمايت مالي آمريکا - بودجه سالانه‌ 747.5 ميليون دلار داشت. اما چه اتفاقي مي‌افتد وقتي مردم شروع به روي گرداندن از اين رسانه‌ها مي‌کنند؟
بيشتر رسانه‌هاي تحت حمايت مالي آمريکا کانال‌هايي هستند که به دنبال يک مخاطب مي‌گردند.
آمريکا تقريبا يک ميليارد دلار براي شبکه الحره که يک شبکه خبري عرب زبان است، خرج کرده است. “فيليپ سيب” مدير مرکز ديپلماسي عمومي دانشگاه کاليفرنياي جنوبي و مولف کتاب “تاثير الجزيره: چگونه رسانه‌هاي جهاني جديد سياست‌هاي جهان را شکل مي‌دهند"، بر روي شبکه الحره مطالعه گسترده‌اي انجام داده است. سيب گفت: مشکل الحره اين است که با اينکه رقابت الان در درون جهان عرب است و به وسيله الجزيره و العربيه سيطره دارد اما در واقع مخاطب زيادي از خارج عراق ندارد.
“فولرتون نانسي اسنو” استاد ارتباطات دانشگاه ايالتي کاليفرنيا مي‌گويد: مردم آمريکا از اين که چرا ما اين همه دلارهاي مالياتي را به برنامه‌هايي اختصاص مي‌دهيم که خيلي‌ها آن را مشاهده نمي‌کنند، ناراحت هستند. آنها حتي تقريبا از تاثير الجزيره يا حتي تلويزيون العربيه چيزي نمي‌دانند.
نظرسنجي دانشگاه مريلند نشان مي‌دهد در حاليکه 53 درصد عرب‌ها الجزيره‌ را تماشا مي‌کنند، فقط دو درصد از مخاطبان عرب شبکه الحره را مي‌بينند که از حومه “اسپرينگفيلد” ايالت ويرجينيا پخش مي‌شود. بر اساس گزارش‌هاي تحقيقي شبکه “سي‌بي‌اس” و “پرو-پابليکا"، الحره در چندين زمينه ناموفق بوده است. در ابتدا، بسياري از عوامل اجراي الحره عربي حرف نمي‌زدند و بسياري از گزارشگران نخستين اين شبکه مسيحيان لبناني بودند، با اين همه الحره براي جذب حداکثري مخاطبان مسلمان طراحي شده بود. اما تحليگران بر اين باورند بيشتر از همه مردم کشورهاي عربي نمي‌خواهند اخبار خود را از خروجي دريافت کنند که توسط جرج دابليو بوش رئيس جمهور سابق آمريکا پيشنهاد شده است.
“ميلين آلونسو چيونگ” روزنامه نگار کوبايي گفت: در خصوص کوبا، “راديو و تلويزيون مارتي” که در ميامي مستقر است و آمريکا آن را تامين مالي مي‌کند شنونده‌اي ندارد. علاوه بر اين، در کوبا سيگنال آن با پارازيت روبروست.
گزارش‌هاي مربوط به کنگره آمريکا که سال گذشته توسط سناتور “جان کري” ارائه شد به عدم رعايت اصول روزنامه نگاري پذيرفته شده در راديو و تلويزيون مارتي نيز اشاره مي‌کند.
آلونسو گفت: هيچ چيزي که نزديک به بي طرفي و بي غرضي باشد در آن وجود ندارد، تمام برنامه‌هاي مارتي پروپاگانداست که شامل تحريک براي خشونت و تروريسم رسانه‌اي است. ما درباره يک نمايش راديويي صحبت مي‌کنيم که به مردم مي‌گويد بيرون بيايند و رهبران کوبايي را بکشند، از نقطه نظر اخلاق روزنامه نگاري اين بسيار ناراحت کننده است.
با اين همه، راديو و تلويزيون مارتي در سال 2008، 15 ميليون دلار بودجه داشت که به مخالفان کوبايي در آن کشور به عنوان خبرنگاران خود پرداخت مي‌کند و هزينه دو هواپيماي “گلف استريم” را مي‌دهد تا براي پخش برنامه‌هاي تلويزيون مارتي اطراف کوبا چرخ بزنند. دولت آمريکا فقط براي اخبار پول پرداخت نمي‌کند.
دلارهاي وزارت خارجه آمريکا همچنين هزينه “عقاب چهار” يک سريال پليسي افغاني را مي‌دهد که داستانش مانند سريال معروف آمريکايي 24 است. “جک ديليبرتو” تفنگدار سابق ارتش آمريکا که افغانستان خدمت کرده است گفت که اين سريال با هدف خاصي پخش مي‌شود.
وي گفت: اين سريال روي فرهنگ افغانستان براي حمايت از ارتش و نيروي پليس تاثير زيادي دارد. در بسياري جهات، اين سريال به صورت گسترده همان کاري را انجام مي‌دهد که 24 در آمريکا انجام داده است. 24 نيز براي حمايت از دکترين شکنجه ساخته شد و بيشتر حجم تبليغاتي عقاب چهار در افغانستان در تلاش براي تقليد آن است و سعي مي‌کند بگويد که مقابله با شورشيان و ترويست‌ها چيز خوبي است و اينکه مردم افغانستان بايد از آن حمايت کنند. سريال عقاب چهار نيروي جنايي و ارتش را بزرگ جلوه مي‌دهد. اما از آنجايي که رسانه‌هايي که برچسب دولت آمريکا را دارند بينندگان خود در سراسر دنيا را از دست داده است برخي در وزارت دفاع و دانشگاه دفاع ملي خواستار بازگشت به عمليات‌هاي رواني شده‌اند.
“جوليانا پيلون” تحليلگر مي‌گويد که آمريکا بايد در اقدامات مخفي بيشتري سرمايه‌گذاري کند… مانند عمليات‌هاي رواني.
پيلون که استاد دانشگاه دفاع ملي است گفت: عمليات‌هاي رواني بايد تغيير رفتار تهاجمي در سطح عملياتي و تاکتيکي جنگ داشته باشند.

تلویزیون به عنوان پیش قراول سیاست‌گزاری برای کل مجموعه صداوسیما از جمله رادیو، در شش ماه اخیر رویکردی را در دستور کار قرار داده که نه در شان یک رسانه رسمی دولتی است و نه در شان ده‌ها میلیون ایرانی است که برای تماشایش از کیسه‌شان هزینه صورت می‌پذیرد؛ اقداماتی که می‌تواند به جایگاه رسانه ملی لطمات جدی وارد سازد.

گویا سرنوشت بد رسانه ملی به دلیل افزایش هزینه به همان سمتی می رود که تا پیش از این به دلیل حرکت به سوی تبلیغاتی شدن شبکه های ماهواره به سمت آن می رفت؛ سرنوشت سازمان صداوسیما دقیقاً همین گونه شده و رسانه‌ای که در حال حرکت رو به جلو بود، با افزایش شبکه‌ها بدون افزایش زیرساخت‌های کیفی، بزرگ تر از حد معمول شده و با بی‌پولی، مجبور به پخش دوباره تمامی برنامه‌های سالهای اخیرش برای پر کردن آنتن و سرپا نگه داشتن شبکه‌ها شده است  در چنین شرایطی طبیعی است که اکر تخته پاره‌ای هم بر آب باشد، گرفته شود و در کوره موتورخانه کشتی پرتاب شود و این گونه است که شاهد ورود برخی تبلیغات عجیب به تلویزیون هستیم؛ تبلیغاتی که دقیقاً حکم همین تخته پاره‌ها را دارد .

در همین راستا برخی تبلیغات ماهواره‌‎نکته ای که پیش از این شیوه و کیفیتش مورد نقد قرار می‌گرفت و حتی در تلویزیون خودمان برای به چالش کشیدن و نازل بودن سطح شبکه‌های ماهواره‌ای به شکل کمدی طرح می‌شد، سر از تلویزیون خودمان درآورده و از کرم‌ها رنگارنگ تا منقل کباب و کفش‌های لاغری با همان مدل تبلیغ ماهواره‌ای در تلویزیون خودمان تبلیغ می‌شود و ظاهراً سخت گیری‌های سابق که تبلیغات تلویزیونی می‌بایست از یک استاندارد کیفی حداقلی برخوردار بود نیز دیگر جدی گرفته نمی‌شود و هر تبلیغی با هر نوع طراحی پخش می‌شود.

بعد از همه ی این قصه ها امروز شاهد آن هستیم که تبلیغات برخی شرکت ها از حالت یک تبلیغ تلویزیونی خارج شده و نظیر شبکه های بی خاصیت لس انجلسی دیگر تبلیغات برای شرکت ها و افراد خاص تبدیل به یک برنامه پانزده دقیقه ای در پر بازدید ترین شبکه رسانه ملی یعنی شبکه یک سیما شده است که با توجه به نوع ساختار آن بیشتر به یک برنامه تولیدی برای پر کردن آنتن شبه است تا یک تبلیغ تلویزیونی!

روند پخش آگهی های بازیرگانی به حدی غیر قابل تحمل شده که به نظر می رسد هر فردی که از تمکن مالی برخوردار باشد می تواند برای خود در تلویزیون رسمی جمهوری اسلامی که متعلق به ۷۰ میلیون آدم است برنامه شخصی داشته باشد و نمونه آن را چند روزی است در پخش یک برنامه که متعلق به شرکت یک سرمایه دار ایرانی است مشاهده می کنیم.

ویژه برنامه های یک شرکت هواپیمایی شخصی که در شبکه یک سیما روی آنتن می رود این نکته را به ذهن نزدیک می کند که هر کس در ایران پول داشته باشد می تواند برای خودش برنامه ای بسازد و آن را با هر شکل و طریقی که می خواهد در ساعت دلخواه خودش از رسانه ملی پخش کند همانطور که در تبلیغات این شرکت هواپیمایی مشاهده می شود که یک خانم مهماندار با لباسی رنگی و جذب کننده همراه با آرایشی غلیظ برای جلب مشتری برنامه های شرکت هواپیمایی مورد نظر را تبلیغ می کند .

در هر حال تبلیغات رسانه ها مخصوصاً رسانه های دیداری و شنیداری جدای از تاثیرات مستقیم اقتصادی دارای لایه های پنهان فرهنگی و اجتماعی است،‌ ترکیبی از تصاویر و افکت های ویژه که هر روز چندین ساعت در مقابل دیدگان هزاران مخاطب قرار دارد  پروپاگاندا  (propaganda) یا همان جنجال رسانه‌ای عنوانی است که در غرب به مجموعه روشهای شناخته شده ای اطلاق می شود که هدف آن تاثیر بر ذهن مخاطب است  این واژه گرچه در ابتدا کاربرد سیاسی داشت اما رفته رفته بر سایه وجوه زندگی بشر نیز سایه افکند  و از زمان جنگ جهانی دوم نه تنها جنگ بمب‌ها و گلوله‌ها، بلکه جنگ کلمات و تبلیغات و بی شک با توجه به اهمیت حیاتی این مسئله برای یک ملت نباید به راحتی اجازه داد که به سادگی در رسانه ای که خصوصی نیست و در اختیار یک ملت است اشخاصی بتوانند به دلیل سرمایه دار بودن برای تبلیغات شرکت های خود پا را از حوزه تبلیغات بازرگانی خارج کنند و برای خود برنامه سازی کنند .

فرهنگ نیوز

جنگ داخلی بوسنی و هرزه‌گووین فاجعه ای است که هیچ گاه از خاطره بشریت پاک نخواهد شد جنایاتی که صرب ها علیه مسلمانان انجام دادند به حدی وحشیانه بود که آنها را از مرز حیوانیت گذراند. آنها در اعمال وحشیانه خود اقدام به پاکسازی قومی کردند و این به این معنی است که مردان مسلمان اعم از پیر و جوان کشته و زنان و دختران ولو زنانی که هم کیش و هم مسلک آنان بودند نیز به بهانه ازدواج با یک مرد مسلمان از تجاوز سربازان صرب در امان نبودند؛ به گونه ای که پس از پایان جنگ داخلی، مسلمانان با صدها کودک نامشروع، مواجه بودند. کودکانی که حالا باید بدون سرپرست و در یتیم‌خانه بزرگ می شدند از طرفی دیگر نیز تعدادی از زنان مسلمان بوسنی به خاطر جنایت صورت گرفته علیه آنها ترجیح دادند سرزمین خود را ترک و در کشوری دیگر به زندگی ادامه دهند تا شاید زخم آنها اندکی التیام یابد و این در حالی است که هم اینک بعد از گذشت سالها، صدها زن مسلمان در کشور بوسنی همچنان در سوگ عزیزان خود و در پی احقاق حقوقشان هستند؛ به طوری که در آخرین اقدام در سال گذشته میلادی در پی اعتراض به فیلم آنجلینا جولی بازیگر آمریکایی علی رغم استقبال برخی از هنرمندان و سیاستمداران آن سرزمین، مانع از ادامه فیلمبرداری شدند.

فیلم “در سرزمین خون و عسل” اولین تجربه فیلم سازی این بازیگر هالیوودی است که در آن به رابطه عاشقانه و البته نامشروع یک سرباز صرب و یک زن مسلمان در دوران جنگ داخلی بوسنی می پردازد. اگر چه این فیلم اولین فیلمی نیست که به موضوع جنگ داخلی بوسنی پرداخته است اما دارای نکات حائز اهمیتی است که شاید هیچ فیلم دیگری این نکات را نداشته باشد.

کارگردان این فیلم زنی است که فیلمهای وی به دلیل داشتن ناهنجاری های اخلاقی مشهور است. این بازیگر هالیوودی سابقه بازی در فیلم های ماسونی از جمله سری فیلم های دزدان مقبره و … را نیز دارد. وی به عنوان سفیر صلح سازمان بین الملل توانست در سودان به همراه جورج کلونی دیگر بازیگر هالیوودی حضور فعال داشته باشد به طوری که این فعالیت تاثیر به سزایی در دو تکه شدن سودان داشت و همچنین حضور وی در پاکستان و سایر کشور های مسلمان آن هم با حجاب اسلامی توانست از وی علی رغم سابقه‌اش، چهره ای قابل قبول بسازد.

وی با چنین سابقه ای در این فیلم زنانی را به تصویر می کشد که هیچ شباهتی به زنان مسلمان ندارند. جولی در فیلم خود زنی با نام آنجلا را نمایش می دهد که نمی‌تواند معرف یک زن مسلمان باشد چنانچه در سکانسی از فیلم، آنجلا به پدر دنیل (سرباز صرب) می‌گوید “مادربزرگ من یک پارتیزان بود و من بدون اینکه کاری با صربها، لهستانی ها و مسلمانها داشته باشم، بزرگ شدم” و باز به عنوان مثال سکانس ابتدایی فیلم با موسیقی‌ای شروع می شود که بیشتر یادآور جامعه‌ای آمریکایی است. شما نظاره‌گر زن مسلمانی هستید که در حال آماده شدن برای دیدن یک جوان صرب است و در ادامه شاهد حضور این زن در یک سالن و رقص وی با مردی صرب، انفجار سالن و آغاز جنگ داخلی خواهید بود.

اگر چه آنجلینا جولی در فیلم خود به نسل کشی صرب‌ها، تجاوز به زنان مسلمان، آوارگی آنها و نکات بسیار دیگری اشاره کرده است؛ اما وی آنچنان به این رابطه عاشقانه و البته نامشروع این زوج پرداخته که بسیاری از صحنه و دیالوگ های موجود در فیلم، تحت الشعاع این موضوع قرار گرفته است. در سکانسی از فیلم پدر این سرباز صرب که خود نیز نظامی است خطاب به پسرش می‌گوید “تو فکر می کنی ما خیلی تند هستیم. ما صربها با ترک ها 500 سال قبل جنگیدیم و جلوی آنها را از حمله به اروپا گرفتیم. یک میلیون صرب در جنگ جهانی دوم کشته شدند. این سرزمین غرق در خون صرب هاست و حالا می خواهند اینجا زندگی کنند؟! تحت قوانین اسلام؟ در یک کشور مسلمان؟ و باز در ادامه در پاسخ پسرش که از وی می پرسد “فکر می کنید دنیا این پاکسازی قومی را نادیده می گیرد” می‌گوید: آنها می بینند اما هیچ کاری نمی کنند چون صربها تنها ارتش جدی در این قسمت اروپا هستند.

کارگردان این فیلم به خوبی و در لفافه توانسته به جنگ های صلیبی و حضور مسلمانها در اروپا و فتح این مناطق به دست مسلمانان بپردازد و  حضور مسلمانان و تشکیل یک کشور مسلمان در اروپا را به عنوان  یک زنگ خطر برای غربی ها به صدا درآورد. کارگردان در ادامه فیلم از این سرباز صرب انسانی نوع دوست و ضد جنگ می سازد به طوری که در ادامه فیلم وی نه تنها در برخی شرایط از کشتن مسلمانان صرف نظر می کندبلکه شرایط را برای فراری دادن آنجلا (زن مسلمانی که معشوقه وی است)  نیز مهیا می سازد و از وی می خواهد تا هر چه زودتر و در اولین فرصت از سربازخانه صربها فرار کند و در ادامه برای حفظ جان این زن مسلمان  وی را به عنوان نقاش خود استخدام می کند و در ادامه فیلم به آنجلا این اطمینان را می دهد که هیچ کس حق دست زدن به وی را ندارد.

از جملات نکات دیگر فیلم سکانس‌هایی است که کارگردان کوشیده تا در آنها از حس آمریکا ستیزی جوامع مسلمان بکاهد، بطوری که در برخی از این سکانس ها به عدم دخالت آمریکا در این جنگ می‌پردازد؛ در صورتی که مسلمانان هیچگاه حمایت ها و کمک های آمریکائیان در راستای تجهیز ارتش و سربازان صربی برای قتل عام و نسل کشی مسلمین را از یاد نخواهند برد.

سکانس پایانی فیلم با مرگ آنجلا رقم می‌خورد. دنیل که به خط مقدم می‌رود تا بتواند از آن طریق آنجلا را به یک مکان امن منتقل کند در کمین نیروی‌های مسلمان گرفتار می‌شود و تمامی همراهانش را در انفجار کلیسا از دست می‌دهد. وی به خاطر شکی که به آنجلا  دارد او را متهم به همکاری با مسلمان می‌کند و بدون اینکه منتظر پاسخ وی باشد او را می‌کشد.

اگر چه تعدادی از هنرمندان و سیاستمداران بوسنیایی معتقد هستند که این فیلم توانسته بار دیگر توجه جامعه بین الملل را به مسئله بوسنی جلب کند؛ اما باید دید این جلب توجه به چه قیمتی به دست آمده و چقدر جریان و محتویات فیلم به واقعیت نزدیک بوده است.

در تحقیقی که توسط دو نفر از استادان ارتباطات “دانشگاه میزوری کلمبیا” و “دانشگاه آریزونا” برروی اثرات قرار گرفتن در برابر هجمه رسانه‌ای و دریافت مردم از جهان واقعی صورت گرفته است؛ این دو استاد به این نکته اشاره کرده‌اند که، مردمی که در معرض تولیدات رسانه‌ای مختلف قرار می‌گیرند؛ دریافت‌های شخصی خود از این تولیدات را در تصمیم‌گیری‌ها، رفتارها و اعمال خود دخالت می‌دهند بدون اینکه به این نکته دقت کنند که آیا برداشت آن‌ها از آن مطلب تولیدی درست بوده است و یا مطالب ارائه شده در آن تولیدات واقعیت داشته است یا خیر!

تحقیقات پیشین در این زمینه همچنین نشان داده است که تماشای برنامه‌های تلویزیونی که در آن‌ها تصویرگرایی جنسیتی به طور ضمنی در طول برنامه ارائه شده است تاثیری مستقیمی بر عقاید، افکار و رفتارهای جنسیتی افراد در دنیای واقعی دارد. براساس نتایج این تحقیق و اصول تئوری شناخت اجتماعی؛ فیلم‌ها و محصولات تصویری تولید شده برای نسل نوجوان تاثیراتی مشابه در دنیای واقعی مخاطب دارد.

در این تحقیق تصویرگری تولیدات رسانه‌ای مورد بررسی قرار گرفته و افزایش ناگهانی اقبال قشر مخاطب در 2 بستر مورد توجه بوده است: در بستر اول شیوه به تصویر کشیده شدن این نسل به طور سیستماتیک مستند شده است و در بستر دوم، تاثیر قرار گرفتن در معرض این تولیدات و نگاهی که آن‌ها در مورد جنسیت و روابط بین دو جنس مخالف ارائه می‌دهند؛ بر اعتقادات قشر جوان و نوجوان به طور تجربی مورد بررسی قرار گرفته است.

برطبق تئوری شناخت اجتماعی “باندورا"، پیامهای رسانه‌ای به تنهایی برای بینندگان به عنوان یک منبع عظیم و تاثیرگذار برای دستیابی به دانش جنسی و شایستگی فردی به شمار می‌روند. نوع پیامی که این رسانه‌ها ارائه می‌دهند بر توسعه انتظارات از جنس مخالف، نقش‌ها و رفتارهای او، استانداردهای ارزیابی فردی و باورهای تاثیر گذاری فردی کاملا موثرند.

در این تئوری چنین استدلال شده است که افراد جزء جزء ویژگی‌های جنسی خود را با تحت نظر گرفتن پاداش‌ها و اثرات رفتاری بین دو جنس در جامعه، کسب می‌کنند. به طور مثال، ارائه ویژگی‌های شخصیتی متضاد زنان در رسانه، که در بسیاری از موارد برای یک بیننده بی‌طرف، کاملا گیج‌کننده می‌نماید؛ نقشی موثر در بوجود آمدن تضاد عقیده‌ای – رفتاری برای نسل مونث مخاطب دارد. مسئله‌ای که باعث می‌شود مخاطب مونث، در پیدا کردن نقش درست یک زن در برهه‌های زمانی مختلف زندگی اجتماعیش، دچار سردرگمی شود.

به طور اخص، دوران بلوغ یک از دوران‌های بسیار مهم زندگی انسان است که در آن توسعه شخصیتی افراد وارد مرحله‌ای جدید می‌شود. در طی این دوران افراد آن‌چنان تحت تاثیر رفتارهای جامعه پیرامونی خود هستند که، گاهی پیام‌های تولیدات رسانه‌ای برای آن‌ها به عنوان یک منبع مهم برای انتخاب‌های زندگی به شمار می‌آید.

خودشان می گویند به اندازه هالیوود رویش حساب باز کرده اند و تا بتوانند در این حوزه سرمایه گذاری می کنند. موضوعش آنقدر جدی شده که اخیرا از روی آنها فیلم سینمایی می سازنند و چهره بازیگرانشان را بر اساس چهره های گرافیکی و کامپیوتری طراحی می کنند!

***بازی های رایانه ای در ایران
ورود کشور ما به حوزه بازی های رایانه ای از اواسط دهه هشتاد آغاز شد. سازمانی تحت عنوان بنیاد ملی بازی های رایانه ای ظهور کرد و با تولید چند بازی پیش پا افتاده نظیر “رانندگی در تهران” بارقه هایی از یک صنعت نو پا کلید خورد. می توان گفت بازی سازان ما از ابتدای دهه 90 به صورت جدی وارد این حوزه شدند به طوری که از سال 90 نمایشگاه بازی های رایانه ای کار خود را شروع کرد و چند شرکت و سازمان مستقل بازی سازی متولد شدند. پیشرفت بازی سازی در ایران فعلا شرایط قابل قبولی دارد به طوری که سال گذشته بازی رایانه ای “گرشاسپ” موفق شد در عرصه جهانی نیز مورد توجه قرار بگیرد.

روال کار کمپانی های مطرح بازی سازی در کشورهای پیشرفته بدین شکل است که از کل بودجه در نظر گرفته شده برای ساخت یک اثر، حدود 70 درصد آن را برای بخش محتوایی و گروهی کنار می گذارند که قرار است سناریو بازی را کلید بزند و شخصیت ها را طراحی کند. این مدیریت هزینه باعث خواهد شد که کاراکترهای مانا و مشهوری خلق شوند که با گذر زمان از ذهن مخاطب نمی روند و حتی در مواردی به قهرمان های ذهنی آنها بدل می شوند.

اتفاقی که متاسفانه در کشور ما هنوز رخ نداده و با وجود طر احی صدها بازی رایانه ای اگر درمورد قهرمان های آنها از مخاطابن سوال کنید، بعید است بتوانند نام آنها و حتی شکل و شمایل آنها را به یاد بیاورند. دلیلش هزینه نکردن برای بخش محتوایی است. برای مثال یکی از غرفه های بازی سازی در مورد تفکیک هزینه های ساخت گفت: از حدود 200 میلیون تومانی که هزینه کردیم حدود 180 میلیون برای بخش های طراحی و مهندسی و خریداری ابزار های مورد نیازمان هزینه شد. مابقی هم دستمزد همکاران و خرج های ریز و درشت دیگر بود!

***سخن پایانی
گام نهادن جوانان با ذوق ایرانی در این مسیر قابل تقدیر است. هدفشان هر چه که باشد سعی دارند رقابت خود را با مغزهای مبتکر  بین المللی جدی تر کنند. اما باید یادشان باشد در این زمینه تمام جوانب کیفی را در نظر بگیرند تا به جای کار فرهنگی، کار ضد فرهنگی انجام ندهند.
بی توجهی به محتوا و موضوع بازی های رایانه ای بدون شک یعنی گام نهادن در همان مسیری که کشورهای دیگر هم در آن گام بر میدارند و در واقع همان جنگ نرمی است که دشمن علیه ما به راه انداخته و حداقل کاری که از دست ما بر می آید این است که در زمین آنها بازی نکنیم.

ماه مبارک رمضان به پایان رسید و همزمان با آن هم فستیوال سریال‌های مناسبتی با پایان بندی که در ابتدای ماه مبارک در همین پایگاه اینترنتی کم و بیش پیش بینی می کردیم. این پیش بینی بیش از این که مربوط به پایان داستان باشد به جنس تولیدات ماه رمضان امسال مربوط می شد. در حقیقت وضعیت به گونه ای شده است که دیگر نیازی به تحلیل تک به تک تولیدات نیست و تنها کافی است درباره یک جنس برنامه سازی سخن بگوییم، باقی حرف ها در باره آن در موارد مشابه قبلی گفته است. متاسفانه در بسیاری از موارد برنامه سازی خصوصا در زمینه داستانی مانند کارخانجات تولید انبوه صنعتی شده است که هر خط تولید یک نوع خاصی از کالا را تولید می کند که تنها در رنگ متفاوت است و در کارکرد و خصوصیات کلی تکرار می شود و این داستان تولیدات اخیر رسانه ی ملی شده است.

***استثنایی به نام محمدحسین لطیفی

در میان سه سریال تولیدی امسال تنها «دودکش» محمد حسین لطیفی بود که می تواند لقب استثنا در برنامه سازی و سریال سازی، آن هم در میان آثار مناسبتی داستانی را به خود اختصاص دهد. پیش از آنکه بخواهیم درباره دودکش صحبت کنیم، بهتر است درباره این سخن بگوییم که چرا لطیفی یک استثنا است و نه دودکش!

ساخته شدن سریال ساده ای مانند دودکش بیش از آنکه ناشی از یک برنامه سازی منسجم و متکی به مدیریت رسانه ای باشد؛ مربوط به سازنده خود است. این لطیفی است که در مقام برنامه ساز کاری خارج از عادت برنامه سازی تلویزیونی انجام می دهد؛ اگر نه، نباید دیده شدن چنین آثاری را  تنها در یکی دو مورد و فقط در تولیدات برخی برنامه سازان خاص دید. نمی شود گفت که برنامه ریزی های رسانه ملی، برنامه سازان را به سمت و سوی تولیدات برنامه هایی با نقاط قوت دودکش سوق می‌دهد؛ چرا که  تنها چنین ساخته های باز هم در سبد کسانی مانند لطیفی تکرار می شوند و با این وصف این سبک قصه گوی و نگاه به زندگی را باید جزیی از سلایق شخص برنامه ساز دانست و نه حاصل تولیدات سازمانی.  با این حال اینکه کارگردان کهنه کاری مانند محمد حسین لطیفی برای رسانه ملی سریال ساخته و این اثر به روی آنتن رفته است را باید به فال نیک گرفت و خوشحال بود که مدیران این رسانه شخص کاربلدی را برای برنامه سازی انتخاب کرده اند.

***دودکش داستان بی تکلف زندگی

شاید مهم ترین ویژگی ساخته ی لطیفی در ماه مبارک امسال، پرداخت بی تکلف او و همکارانش به زندگی عادی یک خانواده باشد. لطیفی در اکثر ساخته هایش از قلمبه گویی و ادا در آوردن فراری است. چه محصول بر روی پرده ی سینما به نمایش درآید و چه به صفحه تلویزیون راه پیدا کند. نه در روایت تصویری و نه در قصه گویی و همچنین دیالوگ نویسی؛ لطیفی به دنبال سر کار گذاشتن مخاطب و دور گرداندن او نیست. او به سر راست ترین زبان حرف خودش را می زند و از قضا آدم های قصه اش هم با او هم زبان و هم روحیه هستند. دل هایشان سر زبانشان است و هر آنچه که در قلبشان باشد به سرعت بر زبان می آورند و اهل رنگ به رنگ شدن نیستند. نمونه سینمایی آن «روز سوم» بود که روایتی از روزهای اشغال خرمشهر را به سینما برده بود. آدم های دود کش همان سادگی و همه فهمی را دارند که خرمشهری های روز سوم. حتی شخصیت عراقی فیلم روز سوم هم، دشمن ساده ای است. دشمن است اما منافق نیست نه در عشقش دروغ می گوید و نه در دشمنی اش.

**خانه من و تو

سادگی و روانی شخصیت های لطیفی در دودکش طراحی صحنه و لوکیشن های سریال را هم تحت تاثیر قرار می دهد. اگر چه در طراحی صحنه و حتی لباس، تلویزیون شاهکارهایی مانند «وضعیت سفید» حمید نعمت الله را به خود دیده اما دودکش لطیفی آن پیرایه سینمایی و عظیم وضعیت سفید را در خود ندارد؛ آرایشی که در جای جای سریال به مخاطب یادآوری می کرد که در حال دیدن یک اثر بزرگ است و کارگردان آن در هیچ ذره ای از کار بی دقتی و بی مبالاتی نکرده است؛ ولی دودکش با مخاطبش صمیمی است و گاه آنقدر این صمیمیت جلو می رود که بیننده فراموش می کند که در حال دیدن سریال است و همذات پنداری او را در داستان خودش غرقش می‌‍کند.

با شخصیت ها می خندد و با آنها گریه می کند و اگر چه ممکن است بعضی از آنها مانند امام جماعت مسجد با بازی بازیگر خوبی مانند جواد عزتی بیش از حد تنه به فانتزی بزنند؛ اما در مجموع کار را باور می کند و از آن لذت می برد.سهم عمده ای از این همذات پنداری به موفقیت لطیفی در به تصویر کشیدن زندگی و از همه مهم تر خانه یک خانواده ایرانی است.خانه ای که اکثریت جامعه شهرنشین و خصوصا پایتخت نشینان نمونه های آن را می شناسند؛ یا قبلا زندگی در آن را تجربه کرده اند و یا هنوز هم در چنین خانه هایی با همین شکل و شمایل زندگی می کنند.ترکیب شخصیت های بی تکلف، صحنه ها و لوکیشن های واقعی با روابطی که میان اعضای این خانواده در طول داستان شکل می گیرد به یک قصه ساده، شیرین و همه فهم منجر می شود.

***وقتی بدون شارلاتان ها می‌شود طنز ساخت و به اخلاق صدمه نزد

دنیای شارلاتان ها و روابط میان آن، تا چندی پیش به سبک غالب سازندگان مجموعه های نمایشی طنز تبدیل شده بود. آدم هایی با زندگی اروپایی، با همان نوع ارتباطات خانوادگی که در نازل ترین سطوح اخلاقی بودند و هر کدام در انتظار فرصتی برای گذاشتن کلاه گشادتری بر سر نزدیک ترین افراد خانواده شان ثانیه شماری می کردند؛ چهارچوب و استخوان بندی اصلی برنامه هایی با مایه های طنز را در رسانه ملی تشکیل می داد. سازندگان این تیپ آثار آنقدر در بدست آوردن بازار برنامه سازی پیش رفته بودند که حتی امر بر مدیران رسانه ملی مشتبه شده بود که تنها روش ساخت برنامه های طنز در تلویزیون همین جنس برنامه هاست. یعنی به نمایش گذاشتن شهوات حیوانی در سخیف ترین سطوح و خندان مخاطب با اوج پرده دری. 

***دودکش و وضعیت سفید قابل تکرار هستند
اگر چه محمد حسین لطیفی و حمید نعمت الله استثنا محسوب می شوند اما می شود تعداد ساخته هایی مانند “وضعیت سفید” و ” دودکش” در نسبت با تولیدات دیگر صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران افزایش داد که این خود می تواند به نوعی رشد در برنامه سازی محسوب شود. باید دید مدیران صدا و سیمای جمهوری اسلامی نشانه های قوت این آثار را رصد می کنند یا همچنان در بر همان پاشنه گذشته اش می گردد.

شبکه کلمه، یکی از شبکه های ماهواره ای وهابی محسوب می شود که در کنار دیگر شبکه های وهابی مثل وصال حق، وصال فارسی و نور مشغول به فعالیت می باشد. اما تفاوتی که یک بیننده این شبکه نسبت به دیگر شبکه های وهابیت احساس می کند ادعاهای بسیار و توهم یکه تازی این شبکه نسبت به رقبای خود می باشد. همان توهمی که سبب شده تا نام شبکه کلمه را به “شبکه جهانی کلمه” تغییر دهند.

و اما اگر کمی تاکید میکنم فقط کمی، عملکرد این شبکه را بررسی کنیم به نتایج جالب توجهی می رسیم که شاید قضاوت در اینباره را کمی راحت تر کند:

1. 1. عوامل این شبکه همواره ادعا کردند که هزینه های گزاف این شبکه تنها از ناحیه کمک های مردمی و از محل زکات های بینندگان این شبکه تامین می شود. ادعایی که در مضحک بودن آن همین بس که هرگز در شبکه شماره حسابی برای ارسال کمک های مردمی حتی زیرنویس هم نشده است.(این درحالی است که زیر نویس این شبکه بصورت 24 ساعته در زمینه های مختلف فعال می باشد)

2. 2. عده ای که با عنوان “کارشناس” در این شبکه حاضر می شوند همگی مستقر در لندن بوده و هیچوقت سوابق علمی شان در هیچیک از مراکز علمی معتبر اهل سنت تایید نشده است.

3. 3. توهم خود بزرگ بینی آنهم از نوع مزمن گریبانگیر دست اندرکاران شبکه کلمه می باشد که این توهم به راحتی قابل درک و مشاهده برای مخاطبان می باشد. که به عنوان نمونه به دو مورد آن اشاره می کنیم:

الف)  در مواردی که تماس بینندگان در آن پخش می شود در انتهای برنامه آماری به اصطلاح مربوط  به تعداد تماس گیرندگان اعلام می شود. این آمار طبق اعلام شبکه بالای 37 هزار تماس طی حدودا 90 دقیقه برنامه است!!! (بایه حساب سرانگشتی می شود 412 تماس در هر دقیقه یعنی اگر بطور متوسط هر مخاطب فقط 10 ثانیه پشت خط بماند تعداد تماس های شبکه کلمه از این سه خط 70 تماس در هر ثانیه می شود) این درحالی است که تعداد شماره های اعلام شده در این برنامه تنها 3عدد بوده و فقط یک اپراتور برای پاسخ گویی به آنها وجود دارد. جدای از اینکه امکان پاسخ گویی به این تعداد تماس وجود دارد یا خیر، فرض پشت خط ماندن این تعداد افراد در این زمان کوتاه نزدیک به محال است. باطل بودن این ادعا زمانی آشکارتر می شود که مخاطبان شبکه بارها از کارشناس برنامه شنیده اند که اعتراف کرده دلیل تطویل و زیاد سخن گفتنش آماده نبودن تماسی برای وصل روی برنامه می باشد.

لینک بدون لوگوی فیلم مربوطه

ب)  نمونه دیگر نحوه خطاب قرار دادن متقابل عوامل شبکه است که از مجری ساده گرفته تا کارشناس شبکه همه را به عنوان استاد خطاب میکنند تا با اینکار فقدان علمی موجود را بپوشانند و برای خود دلگرمی فراهم کرده باشند.

4 4. افراطی گری در برنامه های این شبکه به اندازه ای موج می زند که نظرات هیچ عالمی را در مخالفت با خود نپذیرفته و هیچ کدام از علمای اهل سنت ایران را به رسمیت نمی شناسند. چرا که در صورت ارتباط با علما اولا فقدان سواد علمی کارشناسان شبکه آشکار می شود و دوما نظرات علمای واقعی اهل سنت در مقابل انحرافات این شبکه به انظار مخاطبان می رسد که سبب ریزش شدید مخاطبان خواهد شد این مساله زمانی واضح تر می شود که می بینیم هیچکدام از علمای اهل تسنن تا به حال حاضر به تایید و توصیه به دیدن این شبکه نشده اند. (شاید به همین دلیل باشد که بسیاری از علما این شبکه ها را متعلق به وهابیت می دانند نه اهل سنت!)

از جمله اینکه اخیرا یکی از علمای اهل تسنن جناب “مولوی عبدالمجید مرادزهی” که طرفداران بسیاری در میان اهل تسنن ایران دارد و در نظر مردم جانشین مولوی عبدالحمید (امام جمعه معروف زاهدان) دانسته می شود، به مجرد حضور در یکی از برنامه های شبکه کلمه با نظرات افراطی کارشناسان شبکه مخالفت کرده و عوامل این شبکه را مجبور به قطع سخنان وی و سخن پراکنی و اهانت به این عالم بزرگ نمود که این عمل غیر حرفه ای موجب پدید آمدن موجی از اعتراض بسیاری از اهل تسنن در فضای مجازی گردید.

5. آزادی بیان: آزادی بیان به یک آرزوی دست نیافتنی بین مخاطبان این شبکه تبدیل شده است این مطلب در تماس هایی که در برخی برنامه ها پخش می شود قابل مشاهده است. به محض اینکه بیننده ای کوچکترین انتقاد منطقی مطرح می کند او را متهم به “رافظی” کرده و تماس او را قطع می کنند. اگرچه درصورت موفق شدن به تماس روی شبکه، زمانی که به او اختصاص می یابد زیر 2 دقیقه است که آنهم با قطع مکرر صحبت از سمت مجری برنامه مواجه می شود. این در حالی است که در شبکه مقابل این شبکه یعنی “شبکه ولایت” تمامی مخاطبین حق دارند کامل سخنان و نظرات خود را بیان کنند که گاهی تا نیم ساعت می رسد.
وبلاگ اخبار شبکه های ماهواره ای

تبلیغات رسانه‌ای سهم زیادی از جدول پخش رسانه‌های مختلف را پر می‌کنند و از آنجا که در عصر رسانه به سر می‌بریم، آگهی‌های تبلیغاتی از زندگی مردم قابل تفکیک به نظر نمی‌رسد و از آنجا که این تبلیغات سوار بر موج بلند و قوی رسانه است تأثیرش نیز می‌تواند آبادگر یا ویرانگر باشد.

یکی از محوری ترین بخش های رسانه ملی پخش فیلم و برنامه های سرگرم کننده است که بخش قابل توجهی از ساعت های صدا و سیما را به خود اختصاص می دهد.
در این راستا پخش فیلم ها و سریال های رنگارنگ غربی و شرقی نیز یه دلیل داشتن کیفیت بالای ساخت و همچنین به صرفه بودن آن در نسبت با تولیدات داخلی مورد توجه مسئولان رسانه ملی قرار دارد. متأسفانه بسیاری از این دست فیلم   های وارداتی با موازین انقلابی و مشی جمهوری اسلامی ایران در تضاد است اما در کمال ناباوری بار ها مشاهده شده است که بسیاری از این دست فیلم ها از شبکه   های متعدد تلویزیونی پخش شده اند. اخیراً نیز رسانه ملی بدون توجه به خط و ربط های فکری جمهوری اسلامی ایران و سیاست های کلان برای افق سال 1404 فیلمی فمینیستی و ضد خانواده را از شبکه سه سیما پخش کرده است.

فیلم سینمایی زنان افسانه ای (Legendary Amazons) ساخت کشور چین از شبکه سه سیما پخش گردید.

زنان افسانه ای، به کارگردانی فرانکی چان، با روایتی تخیلی و غلو آمیز امپراطوری سلسه چانگ در کشور چین را به تصویر می کشد.

فرانکی چان

تایجون(رهبر زنان خاندان یانگ)

روند فیلم زنان افسانه ای در بستر فمینیسم رخ می‌دهد و غایت آن القای مستقیم کارامدی زنان، حتی در سخت ترین شرایط و فروکاست زن از حقیقت وجودی خود به یک رزم آور زبر دست در میدان جنگ است. حضور زنان جنگجو در میدان نبرد و غلبه آن   ها بر دشمنانی که حتی مردان دلیر خاندان یانگ در مقابل آن   ها شکست خوردند از مصادیق بارز فمینیسم می باشد که در فیلم زنان افسانه ای به زیبایی به تصویر در آمده است. زنانی که سخت ترین تمرین های نظامی را انجام می‌دهند و سربازان آن ها در میدان جنگ با موهای کوتاه و کاملاً مردانه بر دشمنان خود غلبه می کنند و از پیروزی خود بر دشمنان خوشحال هستند.
طبق اسناد تاریخی سلسله چانگ در 3600 سال قبل حکومت می کرده و البته از آن دوران مدارک چندانی وجود ندارد. کشور شبه سوسیالیستی چین که در مظان اتهامات گسترده ضد حقوق بشری از سوی تمدن غرب است با ساخت هوشمندانه فیلم زنان افسانه ای و ساخت ابر قهرمان از زنان خود با دیپلماسی عمومی به جنگ فضا سازی های گسترده رسانه های غربی شتافته و توانسته در راستای منافع ملی نظیر کنترل جمعیت و تشویق زنان برای روی آوردن به کار های مردانه و همچنین اقناع افکار عمومی درسطح جهانی در رد اتهامات ضد حقوق بشری تمدن غرب، فیلمی با استاندار روز دنیا را بسازد. از این حیث کشور چین زیرکانه، در راستای سیاست های کلان خود به چنین تصویر سازی از زنان خود دست زده است اما متأسفانه این رویکرد عالمانه و مدبرانه در میان مسئولین کلان فرهنگی کشور که وظیفه به مراتب مهمتری را برعهده دارند، نمایان نیست.
اساس فیلم زنان افسانه ای و همچنین پخش آن در پر بیننده ترین زمان تلویزیون با نگاهی خوشبینانه نشان از غفلت و جهل گردانندگان رسانه ملی و در نگاهی بدبینانه و شاید واقع بینانه نشان از خیانت مدیران است. حال آنکه در کمتر از هشت ماه قبل در تاریخ 5 مرداد رهبر معظم انقلاب اسلامی با انتقاد شدید از سیاست  های کنترل جمعیت این گونه فرمودند: بررسی هاي علمی و کارشناسی نشان مي‌دهد كه اگر سیاست کنترل جمعیت ادامه پيدا كند، به تدريج دچار پيري و در نهايت كاهش جمعیت خواهیم شد، بنابراین مسئولان بايد با جديت در سیاست کنترل جمعیت تجديد نظر کنند و صاحبان رسانه و تريبون از جمله روحانیون در جهت فرهنگ سازي اين موضوع اقدام کنند.

متأسفانه این امر تا جایی ادامه پیدا کرد که ایشان بخشی از این قصور را مربوط به خود دانستند حال آنکه مقصران اصلی در این ارتباط روشن فکران و مسئولان فرهنگی می باشند که با غصب جایگاه های مهم فرهنگی و نداشتن دانش لازم بر خلاف جهت خواسته های انقلاب اسلامی ایران حرکت می کنند.
رهبر معظم انقلاب اسلامی با درایت و هوشمندی، استراتژی بلند مدت جمهوری اسلامی ایران را تبیین کردند و با دادن هشدار های لازم در رابطه با کاهش جمعیت به طور مستقیم خود را مورد خطاب قرار دادند، حال مدیران رسانه ملی به جای توبه و اصلاح عملکرد خود بار دیگر خطای خود را تکرار می‌کنند و با پخش فیلمی فمینیستی و ضد خانواده به اغواگری دختران جامع اسلامی می‌پردازند.
بدون شک بخشی از مشکلات مربوط به کاهش جمعیت در ارتباط با فیلم‌ها و سریال های پخش شده در طول سال   های گذشته است. عناوین بسیاری که در آن   ها خانواده از موضوعیت برخوردار نبود و بازیگران نقش اصلی فیلم به زندگی مجردانه می‌پرداختند.
از این جهت مدیران کلان فرهنگی کشور باید بدانند و پذیرند، فیلم و سریال در قالب سرگرمی به دنبال انتقال پیام است و نمی‌توان بدون بازبینی دقیق و بررسی ابعاد یک فیلم، آن را در هر ساعت و روزی از سال برای مخاطب به پخش گذاشت و باید دانست خطراتی نظیر کاهش جمعیت در آینده ای نه چندان دور از بزرگترین مشکلات جامعه اسلامی خواهد شد و در آن روز مقصر این امر مدیران فرهنگی و رسانه ای کشور می   باشند که با بی درایتی خود جامعه ای را به ورطه هولناک کشانده اند. به این جهت بر تمامی افسران جنگ نرم و فعالان این جبهه واجب است تا با روشن   گری   های سریع و وسیع مانع به وجود آمدن چنین خطاهایی بشوند.

به گزارش مشرق به نقل از جام نیوز، “سمیر فرح” مجری مشهور برنامه “نقطه حوار” در بی بی سی عربی (همان برنامه نوبت شما در بی بی سی فارسی ) در وبلاگ خود و در جواب به سوال یکی از طرفداران خود درباره “تروریسم فکری در رسانه ها"، (با استناد به گفته نویسنده ای به نام “عریب الرنتاوی” در مقاله خود ) شبکه “العربیه” عربستان سعودی را به عنوان مصداق بارز این مقوله بیان کرد.

سمیر فرح  ضمن انتقاد از سیاست های بی منطق این شبکه و الگوی مغایر با اصول رسانه، به موضوع کاهش شدید 86 درصدی محبوبیت شبکه “العربیه” در کشورهای عربی از 43 میلیون به 6 میلیون نفر اشاره کرده است.

مجری شبکه سلطنتی انگلیس، در ادامه به عوامل کاهش محبوبیت یک شبکه و سقوط آن پرداخته و به دلایلی همچون عدم وجود کادر حرفه ای اشاره می کند و اینکه این شبکه و مجریان آن دائم در حال تلقین مطالب مورد نظر خود به بینندگان و میهمانان برنامه های خود می باشند.

وی در بخشی از مطالب خود با اشاره به خانم “منتهی الرمحی” مجری مشهور برنامه تحلیلی “پانوراما” نوشته: «این خانم همیشه سعی دارد به روش های مختلف نظر خودش را بر مخاطب و میهمان برنامه القا کند در حالی که این شیوه ترور فکری رسانه ای است و ما چنین حالتی را در بی بی سی عربی نمی بینیم و این وجه تمایز شبکه بی بی سی عربی از شبکه “العربیه” می باشد.

البته این سخنان آقای سمیر فرح از جانب مجری شبکه العربیه بی پاسخ نماند و با عبارات بسیار تندی شبکه بی  بی سی عربی و مجری آن آقای سمیر فرح را به چالش کشید.

الرمحی با ابراز تاسف از گفته های “سمیر فرح” مجری بی بی سی عربی گفته است: «بسیار باعث تعجب است که فردی که این گونه انتقاد می کند خود  در شبکه ای فعالیت می کند که سیاست هایش در کتمان حقیقت است.

بر کسی پوشیده نیست که شبکه بی بی سی عربی، رسانه ای فوق حرفه ای در زمینه سانسور خبری می باشد.

وی با بیان وابستگی این شبکه به استعمار انگلیس گفته است: رسالت اصلی بی بی سی بر اساس قاعده مشهور و انگلیسی “تفرقه بینداز و حکومت کن"، ایجاد تفرقه بین ملت و کشورها است.

منتهی الرمحی در ادامه با عصبانیت افزوده است: «بی بی سی عربی تنها شبکه ای است که هر از چندگاهی اخباری درباره رسوایی های اخلاقی و فساد جنسی عوامل آن منتشر می شود و لازم به ذکر نیست که خود جناب استاد “سمیر فرح” در این زمینه نیز ید طولایی دارد!!!»

وی در پایان با تاکید بر اینکه آقای “سمیر فرح” اصالت عربی خود را ازدست داده گفته است: «او به راحتی به خود اجازه می دهد که از رسانه ملت عرب انتقاد کند در حالیکه برای رسیدن به عنوان ناچیزی در جهت منافع استعمارانگلیس و دستگاه امنیتی اسرائیل مشغول به خدمت است.»

درگیری و افشای پشت پرده رسوایی های رسانه های محور عربی غربی، مسئله جدیدی نیست بلکه نبود صداقت و ناپاکی درباره انتشار اخبار به افکار عمومی موجب طرد شدن این شبکه ها و مجریانشان از سوی مردم شده است و حال با گریبان گیری، انگشت اتهام را به سوی یکدیگر گرفته اند اما غافل از اینکه عقلانیت و خرد در جوامع امروز به حدی رسیده است که نمی توان در برابر آن ها دست به چنین اقداماتی زد، چه اینکه سردمدارانشان نیز در برخورد با کلام حق، ناچار به سانسور و حذف شبکه های محور مقاومت (آن هم به شکل کاملا غیرقانونی) از ماهواره ها شدند.

شاید دیدن یک انیمیشن ساده با دوبله یا بدون دوبله برای خیلی هایمان عادی شده باشد و شاید حتی با خیال راحت کودکانمان را ساعتها با آنها مشغول می کنیم که مبادا با کودکی هایشان دست و پا گیرمان شوند و شاید خودمان هم پا به پایشان ی نشینیم و غرق شخصیتهای کارتونی می شویم.

نمی خواهیم بگوییم این کار خوب است یا بد بلکه این بار می خواهیم به نقد یکی از معروفترین و البته استراتژیک ترین انیمیشن های هالیوود بپردازیم که به لطف عزیزان صدا و سیما در ایام نوروز از تلویزیون خودمان هم پخش شد تا مبادا از قافله جهانی عقب بمانیم! «داستان اسباب بازی» نام آشنایی برای فیلم بازهاست. همان انیمیشنی که سال 2010 قسمت سومش روانه بازار شد و رکورد فروش قسمت های قبلی اش را هم شکست.

خیال پردازی هالیوودی
باروری تخیل، به ویژه تخیل کودکان، استراتژی مهمی در تولیدات سالهای اخیر هالیوود به حساب می آید. روندی که از دهه نود -که بسیاری آنرا دوره فانتزی پروری می نامند- با آثاری چون تنها در خانه، داستان اسباب بازی ها و… شروع شد و تا همین امروز ادامه یافت.
داستان اسباب بازی – بخش سوم –  از دل همان دوران فانتزی پروری دهه نود با متدهای هزاره سوم تولید شده است، اما ضرورت تولید قسمت سوم داستان اسباب بازیها غیر از سود کلان اقتصادی اش، در دقت و هوشمندی «جان لستر» خالق این مجموعه، نهفته است.
لستر اهداف استراتژیک صاحبان پیکسار(1) را برآورده ساخته و فرمول های فانتزی را با نگاهی ایدئولوژیک – سیاسی پیوند زده. پیوندی در همان مسیر برجسته سازی نمادهای آمریکایی – صهیونیستی، که نه تنها تخیل کودکان را با خود همراه می کند، بلکه همانطور که می دانیم، جاذبه های بسیاری برای بزرگسالان نیز دارد.
قسمت سوم داستان اسباب بازی نیز با همان محتوای اصلی دو قسمت قبلی، یعنی جدا ماندن از سرزمین –رجوع به محل سکنی پیشینیان - با تم و ریتم دو مجموعه قبل می بینیم که بر اثر سهل انگاری خانواده اندی دوباره اسباب بازیها از اندی دور می افتند و تلاش برای رسیدن به خانه اندی (حتی به قیمت ماندن در اتاق زیر شیروانی و در انباری زیستن) هدف کلی مجموعه اسباب بازی هاست. تفاوت های فکری میان اعضای گروه برای بازگشت به خانه اندی، به این دورماندن از وطن دامن می زند، که استعاره از وقایعی است که میان قوم یهود و صهیونیست ها بر مسئله بازگشت به سرزمین های اشغالی به شکلی سمبولیک در این فیلم مطرح می شود، اما چون گذراست و لایه های داستانی متعدد دیگری به بدنه روایت متصل است، صورت مسئله اصلی در میان همین لایه ها پنهان می شود، با این حال انیمیشن داستان اسباب بازی –قسمت سوم - با هزینه دویست میلیون دلاریش حدود یک میلیارد دلار می فروشد.

کابوی عاقل!
«وودی» اسباب بازی محبوب اندی تجلی خاصی از اسطوره کابوی است. اسطوره کابوی، نمادی از قهرمان محوری و تاریخ گذشته آمریکا محسوب می شود، نمادی که هیچگاه از بین نمی رود، هر حرکتش از سر تعقل و قهرمان پروری است و همیشه در هر میدانی پیروز است، کابوی درمقاطعی مختلف به عنوان اسطوره مرجع سبب تغییر روال و برآورده شدن رویای آمریکایی می شود، حال در این سرگردانی (اسباب بازیها نمادی از سرگردانی قوم صهیون هستند) اسطوره کابوی نقش منجی را ایفا می کند.

انیمیشن ما، عین سیاست ماست!
در قسمت دوم این مجموعه «وودی»- نمادی از تاریخ گذشته آمریکا- از سایرین دور می افتد و«باز لایتر» -اسطوره فاتحین فضا (مدرنیسم آمریکایی)- همراه با سایرین تلاش می کنند تا وودی را نجات دهند .اگر به تیتراژ ابتدایی قسمت دوم توجه نمایید با تقدیس «باز لایتر»آغاز می شود.

«باز» و «وودی» دو شخصیت محوری داستان اسباب بازیها هستند و در هر کدام از بخشهای این مجموعه منجی گری میان باز و وودی تقسیم می شود.

دور از خانه
زمینه کوچ سمبولیستی کابوی (وودی) درقسمت دوم این مجموعه، سیری از انتقال خرده فرهنگ های هالیوودی به کشورهایی نظیر ژاپن است. این خرده داستان محوری در دومین قسمت از داستان اسباب بازیها در واقع انتقال الگوها و نمادها از غرب  به شرق به حساب می آید که نمونه ای از تلاش هالیوود در جهت جهانی کردن نمادها و اسطوره های غربی در جهان امروز است.

یکی برای همه، همه برای یکی
یک مولفه مشترک در این سه گانه که کاملا تکرار شونده است، ترویج زندگی جمعی با شعار آمریکایی است. بدنه روایی سه قسمت این مجموعه بر اساس شعار «یکی برای همه، همه برای یکی»- (شعاری که نخستین بار توسط روزولت برای وارد شدن به جنگ دوم جهانی سر داده شد و مابقی روسای جمهوری برای بسط استکبار بدان تأسی جستند) این شعار در قسمت سوم داستان اسباب بازی تجلی پررنگ تری دارد.

هلوکاست کارتونی
جمعیت جدا از وطن و خانه، دست در دست هم، گیر افتاده در کوره زباله سوزی، آتشی که قرار است آنها را ببلعد و هولوکاست شاید بهترین انتخاب برای سازندگان این انیمیشن باشد تا بعد از این همه سرگردانی و دوری از وطن دست به یک نتیجه گیری بزنند. نتیجه گیری ای که  با پرداختی متفاوت در ذهن مخاطب کودک و بزرگسال جا خوش می کند. نکته وقتی جالب تر می شود که بدانیم این بخش از روایت به درخواست لی آنکریچ کارگردان یهودی قسمت سوم به جان لستر (کارگردان دو قسمت قبلی ، طراح و نویسنده قسمت سوم) پیشنهاد شده است، حتی وودی هم که اغلب نقش منجی را ایفا می کند  در این سکانس منفعل وعاجز از نجات گروهی این جمع می باشد.
باشد که با چشمانی بازتر فیلمها را نظاره گر باشیم.

پی نوشت:
1-یکی از معروفترین شرکت های پویانمایی امریکا
نویسنده: علیرضا پورصباغ، رجانیوز

بحث سانسور فیلمها یا درجه ­بندی آنها، از جمله مهمترین مباحثی است که در دهه­ های اخیر به آن توجه ویژه می­ شود و دلیل آن هم، رشد روز افزون فیلمهایی با محتواهای آسیب رسان برای سنین خاص است.

پیرمرد، هفتاد و سه سال دارد، چشمانش كم‌سو شده و نمی‌تواند رانندگی كند. اما با كمترین بضاعت خود یعنی با یك ماشین چمن‌زنی به سمت مونت‌زاین Mt.zion (كوه صهیون) در حركت است تا در آنجا برادر بیمارش را ملاقات كند كه ده سال پیش او را ترك كرده است.

در نزدیكی مقصد، یك كشیش پس از اطلاع از كاری كه او انجام داده است، سفر چهل روزه او را یك ماموریت می‌داند و آنگاه پیرمرد سخن كشیش را تصدیق كرده و در تحلیل آنچه بر او و برادرش رفته است، كشیش را به بخشی از كتاب مقدس1 ارجاع می‌دهد.
The straight story  «داستان سرراست»  اثر دیوید لینچ (1999) شرح مصائب سفری است كه آلوین استریت در آمریكا از ایالت آیوا (Iowa) تا مونت زاین در ایالت ویسكانسین (Wisconsin) متحمل می‌شود. من نمی‌دانم كه آیا در این ایالت مكانی به نام «كوه صهیون» وجود دارد یا خیر، اما این فیلمنامه ساده و سرراست كه مری سویینی و جان روچ آن را نوشته‌اند، در واقع تمثیلی است از ایده ارض موعود و بازگشت به كوه صهیون معروف كه در شهر قدس واقع است و یهود آن را اورشلیم می‌نامند.
آلوین چشمش ضعیف است، پاهایش علیل شده، فشار خون و دیابت هم دارد. ولی این مسائل مانعی برای عزم جزم او در رسیدن به كوه صهیون و دیدار برادرش نیست. او در جنگ دوم جهانی سرباز بوده و جنگیده ، نشان جنگ گرفته و همه عمرش را در سفر بوده است. یعنی آواره بوده و اكنون نیز مصمم است تا خود را به كوه صهیون برساند. لذا در جواب مردی كه خیرخواهانه او را از این سفر نهی می‌كند می‌گوید: «تو داری با یك آدم كله‌شق حرف می‌زنی. این سفری است كه من باید تمامش كنم». او این مسیر 317 مایلی را با سرعت پنج مایل در ساعت طی می‌كند و به نزد برادرش برمی‌گردد و ظاهرا به آرامش مطلوب خود می‌رسد.
اشارات مذهبی متعددی در طول فیلمنامه وجود دارد (سكانس‌های 52- 71- 99- 171- 174)، علاوه بر اینها او به یك دختر فراری نصحیت اخلاقی می‌كند كه نزد خانواده‌اش برگردد و موفق هم می‌شود. زنی را هم می‌بیند كه طی هفت هفته عبور خود از این جاده غفلتاً سیزده گوزن را با اتومبیل خود زیر گرفته است و در اظهار تاسف‌هایش نوعی كفرگویی هست. زن می‌گوید كه از مسیح هم كاری ساخته نیست، چه این‌كه دعاهای او درخصوص حفظ جان گوزن‌ها به جانب سنت فرانسیس و سنت كرسیتوفر هم اثربخش نبوده است. این سكانس از منظر یك یهودی، هجوی است بر مذاهب غیریهود كه جواب‌گوی بشریت امروزی نیستند.
آلوین هفت فرزند دارد كه از برخی از آنها در فیلم یاد می‌كند و همه آنها دختر هستند. ازجمله رز كه در ابتدای فیلم حضوردارد و با پدرش زندگی می‌كند. در عموم فیلم‌هایی كه درخصوص قوم یهود به طور تمثیلی یا غیرتمثیلی ساخته می‌شوند، جنسیت فرزندان و وارثان، دختر انتخاب می‌شود. چون در كتاب عهد عتیق خداوند، بنی‌اسرائیل را با عناوین «دختر صهیون»، «دختر یهودا» و حتی «زن خائن» مورد خطاب قرار داده است (نگاه اشعیاء 52/2 – ارمیاء 3/20، 4/31- خرقیال 16)
بازگشت به سرزمین موعود در بسیاری از آثار دیگر سینمای هالیوود به نمایش گذاشته شده برای مثال فیلمهایی چون «شوگرلند اكسپرس» اثر اسپیلبرگ (1974) كه در ایران با نام «تعقیب در شاهراه» به نمایش در آمد، فیلم «اوه برادر كجایی» از كوئن (2000) و همچنین در فیلم رهایی از «شاو شنگ» / دارابانت (1994) می توان این مضمون را مشاهده کرد. . با این اوصاف، پیام كلی این فیلمها كه به طور تمثیلی برای یهودیان بیان می‌شود، همان قصه راست و صریحی است كه همه یهودیان آن را می‌دانند: با تمام قوا و با هر وسیله ممكن و در هر سن و سال به سمت كوه صهیون حركت و در نزد برادران دینی خود اقامت كنید.

منبع: سمبولیسم مذهبی در سینما(نسیم قدس_شماره چهارم)، نوشته امیر اهوراکی

بمباران اطلاعات همين وضع را ايجاد مي‌كند. در حالي كه در گرداب اخبار و اطلاعات غرقيم، بي‌خبريم. از بسياري جريانات و وقايع غافليم. درباره آنها بي‌اعتناييم. جهات را نمي‌شناسيم و درباره اطلاعات تأمل و تفكر نمي‌كنيم. بنابراين است كه كسي مجال مطالعه و تحليل و در نتيجه تفكر نداشته باشد. انفجار و بمباران اطلاعات ساده‌ترين طريق سانسور و بي‌خبر نگه‌داشتن است. رگبار اطلاعات، ذهن‌ها را چنان مشوش مي‌سازد كه در آن ميانه، خبري خاص و واقعه‌اي ويژه مستور مي‌ماند. از قديم گفته‌اند: بهترين محل اختفاي اشياء، آشكار نگه‌داشتن آنهاست. در موضعي پيش چشم، جايي كه هيچ‌كس تصورش را هم نمي‌تواند بكند.

بمباران اطلاعات، بهترين مخفيگاه اطلاعات خاص است. نهان ‌كردن در آشكاري تمام. اشتغال روزمره و گستره اخبار، به كسي مجال تأمل و پرسش جدي نمي‌دهد. در چنين وقتي است كه زيرك‌ترين و مكارترين اشخاص مي‌توانند بي‌آنكه دچار حيراني وسردرگمي شوند، بريده و جدا از ديگراني كه جملگي گيج و مات‌اند، به كار و بار ويژه بپردازند؛ بر حجم و گستره بمب‌هاي خبري بيفزايند و آنگاه در موضعي بلند، جنگ و جدال قبيله‌ها و اشخاص را تماشا كنند و از ته دل به بزرگي بلاهت جمعيتي كثير بخندند. جمعيتي كه همه بازي‌ها و شوخي‌ها را جدي گرفته و بدان مشغول است و جان و مال خود را رهن آن همه مي‌سازد و در مقابل، همه امور جدي را گمان و خيال و شوخي مي‌پندارد و از حاشيه آنها مي‌گذرد. و اين شعبده بزرگ عصر ماست. شايد از همين روست كه ساكنان امريكا در زمره ابله‌ترين مردمانند.

در جهان شعبده‌بازان، جدي‌ترين تصميمات و طرح‌ها با ساده‌ترين و گاه ابلهانه‌ترين شيوه‌ها بيان مي‌شوند و مضحك‌ترين موضوعات، باجدي‌ترين شيوه‌ها تبليغ.
بگذريم…
در ميان انبوهي از خبرها، خبري ساده مثل خبر چاپ يك كتاب معمولي و بازاري منتشر شده‌بود:
انجمن جغرافياي ملي امريكا در واشنگتن از نسخه‌اي قديمي از انجيلي رونمايي كرده است كه تحرير آن به «يهودا» نسبت داده مي‌شود. به نوشته اين انجيل، يهودا به خواست عيسي مسيح محل اختفاي او را به اطلاع مأموران امپراتوري روم رسانده بود… .يهودا در اين انجيل مي‌گويد: «مسيح به طور خصوصي از او خواست تا محل حضور او را به روميان خبر دهد تا به اين وسيله زمينه عروج او فراهم شود…».
به همين سادگي كه خبر خوانده مي‌شود. بي‌ترديد اين خبر در نزد جستجوگران شبكه جهاني اينترنت كه خود را مواجه با ميليون‌ها خبر در لحظه‌اي مواجه مي‌بينند، از خبر «سهميه‌بندي بنزين» مهم‌تر نيست. و حتي از معرفي بهترين‌هاي جشنواره فيلم كن هم بي‌ارزش‌تر است. خبري در قد و قواره پيروزي يك تيم دسته سومي فوتبال در شهرستان تنكابن… .
اما حقيقت ماجرا چيز ديگري است. سازي است كه صدايش را بعداً خواهيد شنيد. طي دو هزار و اندي سال گذشته، كابوس مصلوب ساختن حضرت عيسي مسيح (ع) (بنابر روايت نصاري) به دست روميان اما با خيانت يكي از حواريون به نام «يهودا اسخريوطي» بني‌اسرائيل را رها نساخته است. دره وحشتناكي كه هيچ چيز قادر به پر كردن آن و كم كردن ميزان خشم و كينه نصاري درباره بنی اسرائیل به عنوان خائنان به مسيح، پيامبر خدا و سپردن ايشان به تيغ جلادان رومي نبوده است. نبايد از خاطر برد كه ظهور مسيح (ع) و حتي جدا شدن پاي ايشان از زمين حامل پيام مهم ديگري نيز بود: «دوره فاعليت دين يهود به سر آمده و مسيحيت آغاز دوره فاعليت آئيني نو و نسخ آئين پيشين است».
تداوم حيات اين خاطره - توطئه مصلوب ساختن حضرت مسيح- و بقاي كين نصاري عليه بني‌اسرائيل، از يك سو تيغ اتهام «پيامبركشي» را همچنان بر گردن اين قوم نگه مي‌دارد و از ديگر سو، موضوع «ختم و نسخ فاعليت يهودیت» را در سايه بعثت حضرت مسيح به رخ آنها مي‌كشد. دو موضوع مهم كه تمامي حيثيت و بهانه را براي تداوم حيات فرهنگي از بني‌اسرائيل اخذ مي‌كند و البته، در اين ميان، بيشترين خسارت متوجه «اشرار يهود» مي‌شود چه آنها، به بهانه و به اتكاي استمرار دوره فاعليت يهوديت و ضرورت حضور در ميدان، جمله پيروان حضرت موسي كليم‌الله (ع) را بازيچه هوس‌هاي مزورانه خود ساخته. و مجال سلطه‌جويي خود را در آرزوي دستيابي به سلطه جهاني گسترده كرده‌اند.
طي دو هزار سال گذشته - واسپس بعثت حضرت مسيح‌(ع) - بني‌اسرائيل بيشترين همّ خود را مصروف مباحث زير ساخته است:
1. رفع اتهام پيامبر‌كشي از بني‌اسرائيل.
2. پايان بخشيدن به نفرت و كينه مسيحيان از بني‌‌اسرائيل.
3. صورت فعال دادن به آيين منسوخ يهود.
4. استحاله تدريج عموم ملل و فرهنگ‌ها در سايه فرهنگ ماترياليستي و لذت‌جويي.
در دو نقطه عطف مهم تاريخي، گام‌هاي بزرگي براي نيل به همه‌ يا بخشي از مقاصد سابق‌الذكر برداشته شده است. گام‌هايي كه بي‌شك جمع كثيري از مردم ساده و صميمي پيرو آن‌دو آيين از آن بي‌اطلاع‌اند.
• گام اول توسط «پولس قديس» برداشته شد.
• گام دوم را «مارتين لوتر» برداشت و با هدايت پروتستان‌ها و ايجاد شعبه‌اي جديد در مسيحيت زمينه تولد جريان «مسيحيت يهودي» را فراهم آورد.
• و گام سوم را «انجيل نوظهور يهودا اسخريوطي» برداشته است. همان خبر ساده و معمولي. مي‌بينيد كه چشم‌ها به سادگي در ميان بمباران اطلاعات از خبري مهم غافل مي‌شود.
• در اين انجيل نوظهور- بخوانيد مجعول - يهودا از خود رفع اتهام مي‌كند. گناه مصلوب شدن را به گردن مسيح‌(ع)  مي‌گذارد و خود را مبرا مي‌شناسد و در ادامه، بني‌اسرائيل از اتهام وا مي‌رهد.
• مسيحيت وامدار يهودا مي‌شود چه، اين يهودا است كه با فداكاري به عنوان حواري صادق، مسيح را در رسيدن به مدارج عالي - عروج به آسمان- ياري مي‌دهد.
• «تهديد» بني‌اسرائيل را تبديل به «فرصت و تحبيب» مي‌سازد تا امكان ادامه سياست و عمل مزورانه «اشرار يهود» فراهم شود. چيزي كه امروز صهيونيست جهاني براي ادامه حيات سلطه‌جويانه بدان نيازمند است.
• زمينه وحدت و يگانگي جهان مسيحي و صهيونيست‌ها را فراهم مي‌سازد تا در برابر دشمن واحد، يعني مسلمين قرار گيرند.
اجازه مي‌خواهم عرض كنم امروزه، صهيونيسم بزرگ‌ترين خطر براي مؤمنان به آئين موسي‌ كليم‌الله است حتي اگر خود اين نكته را باور نياورند.
در عصر انفجار و بمباران اطلاعات، هوشمندانه زيستن بسيار سخت است. از كجا كه امروز يا فردا نامه‌اي از ابن ملجم و يا معاويه و حتي شمر كشف نشود و راز شهادت ائمه دين (ع) را با قرائتي جديد بر ملا نسازد؟… .

اسماعیل شفیعی سروستانی

شاید از سالهایی که برای اولین بار ساخت برنامه برای کودکان به طور خاص مورد توجه قرار گرفت خیلی نگذرد. همان سالهای دهه 50 میلادی که دنیای والت دیزنی و شخصیت هایش وارد زندگی کودکان شدند و در ادامه اش در دهه 60 پای تبلیغات بازرگانی نیز به حوزه کودکان باز شد.

تا سالها که محققان روی تأثیر این آگهی ها کار می کردند هیچ استانداردی برای مدت زمان برنامه ها و آگهی ها وجود نداشت، اما بعدها تحقیقات به اعداد مختلفی از 9 تا 12 دقیقه در ساعت رسید و همین اواخر اطلاعات می گویند به طور متوسط هر کودک روزانه 4 ساعت و 15 دقیقه از روز را پای رسانه ها می گذراند و در هر ساعت در معرض 20 تا 30 آگهی قرار می گیرد این رقم یعنی بالغ بر چهل هزار و دویست و شصت آگهی در سال. امری که تبلیغات را به پنجمین عنصر تاثیر گذار در زندگی کودکان بدل می کند.
تا سالها تبلیغات محدود می شد به تمایل برای نمایش آگهی ها به گونه ای که گویی کودک با خوردن غذایی خاص یا استفاده از وسیله ای خاص نیروی فوق بشری بدست می آورد، اما اکنون که عرصه تکنولوژی هر روز چیز جدیدی عرضه می کند، نحوه تأثیر پذیری نیز فرق کرده است و البته دامنه حصار تبلیغات نیز گسترده تر شده است.

سن کمتر، تأثیر بیشتر
سن و سال کودکان از مهمترین عواملی است که در چگونگی درگیر شدن کودک با تبلیغات اثر می گذارد. بر اساس دیدگاه های جامعه شناس سوئدی ارلین جرستورم، به طور کلی کودکان قبل از دوازده سالگی قادر به شناسایی مقاصد سودجویانه آگهی دهنده نیستند و نمی دانند که این آگهی در کنار تمام نکات مثبتی که آگهی دهنده برای آن ارائه می کند نکات منفی هم دارد، چرا که کودکان باور دارند بزرگسالان و البته صمیمی ترین دوستشان یعنی تلویزیون هرگز به آنها دروغ نمی گوید.
مصادیق این امر هم بسیار است به عنوان نمونه چند سال پیش، تبلیغی از تلویزیون یکی از کشورهای جهان پخش شد که نشان می‌داد کودکی با پوشیدن کفش خاصی می‌تواند در هوا راه برود. در پی پخش این پیام بازرگانی کودکی پنج ساله که تبلیغ یاد شده را واقعی می‌پنداشت با به پا کردن این کفش انتظار داشت که بتواند در هوا راه برود كه این اقدام موجب سقوط او از پشت‌بام منزل شد.

من مثل تو هستم
یکی از تأثیرات دیگر تبلیغات، ایجاد تغییر در الگوهای رفتاری آنان است. این تبلیغات الگوهای روابط میان کودکان و والدین، همسالان و حتی برداشت از خویشتن را هم دگرگون می کند. طوری که در تحقیقات انجام شده می بینیم که تماشای تبلیغات منجر به کاهش میل و رغبت کودکان به بازی با همسالانشان شده است.
از سوی دیگر کودکان در 2 تا3 سالگی به جنسیت خودشان کم کم پی می برند و جدای از والدین و فرهنگ هر جامعه که الگو هستند، تبلیغات به عنوان پنجمین عنصر تأثیر گذار در زندگی کودکان بر این شناخت از خود تأثیر می گذارد.
برای مثال می توان به تبلیغات کشور خودمان نگاهی انداخت. سالهاست که در تبلیغات بازرگانی شاهد استفاده از کودکان مو بور و چشم روشن هستیم. در حالی که این کودکان تنها تعداد اندکی از کودکان ایرانی را تشکیل می دهد و به نوعی بیشتر تداعی کننده کودکان اروپایی هستند. پدیده ای که به نوعی از خودبیگانگی برنامه سازانمان را هم گوشزد می کند و این سوال را مطرح که آیا استفاده از کودکان بومی نمی تواند به فروش کمک بیشتری داشته باشد؟
از سوی دیگر استفاده از کودکان در تبلیغات بازرگانی بعضی اوقات موجب بر هم زدن روابط میان والدین و فرزندان هم می شود. گاهی کودک روی چیزی پافشاری می کند که برایش مضر است یا والدین صلاح نمی دانند برای کودکانشان تهیه کنند. مثل انواع تنقلات ناسالم که هر روزه از رسانه ها پخش می شوند یا کالاهای غیر ضروری که خیلی مهم نشان داده می شوند و گاهی نیز متأسفانه توان مالی خانواده ها اجازه تهیه آنها را به والدین نمی دهد. در هر صورت که نگاه کنیم امتناع والدین از خرید موجب کشمکش و تعارض خواهد شد.
البته قوانین مختلفی نیز در جهان برای استفاده از کودکان در تبلیغات وجود دارد که متاسفانه در کشور ما هنوز اقدامات جدی ای صورت نپذیرفته است و امیدواریم نهادهای قانون گذار و پژوهشگران این حوزه برای تصویب قوانین و مقررات مدون تر اقدام کنند تا از میزان آسیبها کاسته شود.

منبع: فصلنامه رسانه شماره 75
حوریه سادات برهانی

زندگي با چشمان بسته” داستان خانواده‌اي مذهبي را روايت مي‌كند كه در محله‌اي سنتي روزگار مي‌گذرانند. پرستو و علي فرزندان اين خانواده هستند كه علي به دليل موقعيت شغلي‌اش چند سالي است كه از خانواده جدا شده است. در اين ميان، پرستو پس از گذشت مدتي از تحصيلش در دانشگاه، به دليل يك مشكل انضباطي- اخلاقي مورد برخورد انضباطی قرار می گیرد و دانشگاه ترک می کند.

همين موجب تغييراتي در رابطه‌‌ي او با پدر و مادر مذهبي‌اش مي‌شود. پرستو هم در اين ميان تصميم مي‌گيرد تا سبك زندگي‌اش را عوض كند. اين تغيير سبك زندگي موجب بدگماني خانواده و ساكنان محله به پاكدامني او مي‌شود تا جايي كه خانواده‌اش نقشه‌ي قتل او را مي‌كشند. اما درست در همان شبي كه قرار است اين اتفاق بيفتد، علي پسر خانواده از سفر دور و دراز چندين ساله‌اش بازمي‌گردد..
“زندگي با چشمان بسته” از آن جهت در كارنامه‌ي صدرعاملي جايگاه ويژه‌اي مي‌يابد كه بي پرده‌ترين و صريح‌ترين فيلم او در نقد يك جامعه‌ي سنتي و مذهبي است. او در اين فيلم چنان بي‌رحمانه بر پيكره‌ي خانواده‌ي مذهبي و سنتي ايراني مي‌تازد كه گويا يك روشنفكر ضد مذهب پشت دوربين اين فيلم ايستاده است و نه يك روحاني‌زاده‌ي سابقاً انقلابي كه به قول خودش سه دهه قبل براي آرمان‌ها و رؤياهايش هزينه داده است!
البته در فيلم‌هاي قبلي صدرعاملي هم مي‌توان كدهايي مبني بر نقد برخي تعصب‌هاي مذهبي يافت؛ چه آنكه در “من ترانه پانزده سال دارم” منفي ترين كاراكتر فيلم يك زن چادري است كه اعمالش هيچ تناسبي با ظاهرش ندارد و تمام سعي خود را مي‌كند تا ترانه فرزندش را سقط كند. اما آنچه موجب تمايز ميان فيلم‌هاي ديگر اين كارگردان با “زندگي با چشمان بسته” مي‌شود، تعميم دادن چنين تفكري از يك فرد به يك محله‌ي مذهبي به عنوان نمادي از يك جامعه‌ي مذهبي است چه پايان بندي فيلم -كه با نمايي درشت از اين محله به پايان مي‌رسد- و چه صحبت‌هاي خود كارگردان صحت اين ادعا را تاييد مي‌كند. در واقع، محله به يكي از كاراكترهاي اصلي اين فيلم تبديل شده است كه نقش مهمي در پيش‌برد حوادث فيلمنامه دارد. اما تصويري كه از محله‌اي اين‌چنين مذهبي و سنتي ارائه مي‌شود، تصويري است سياه و چركين از جامعه‌اي پر از ريا، تحجر و دروغ.
ساكنان اين محله مدام در حال سرك كشيدن در زندگي يكديگر هستند و اين موضوع آن‌چنان گل‌درشت در فيلم به تصوير كشيده شده است كه مخاطب را به فكر وا مي‌دارد كه شايد كارگردان و فيلمنامه نويس در فكر انتقام از چنين جامعه‌ و محله‌اي بوده‌اند. علاوه براين، مردان اين جامعه در پس چهره‌ي نسبتاً مذهبي و غيرتي خود،‌ عموماً چشم به ناموس مردم دارند. جالب تر آن است كه شخصيت‌هاي مثبت محله (مانند كاراكتر اميد با بازي پولاد كيميايي) در چنين مختصاتي به شدت منزوي شده‌اند و در عوض، نفوذ شخصيت‌هاي آلوده‌ي محله (مانند كاراكتر مقدم با بازي فرهاد قائميان) به قدري زياد است كه در عرض چند ساعت مي‌توانند كل اعضاي محله را در برابر يك نفر بشورانند و عليه او شهادت جمع كنند.
اما مهم‌ترين معضل اين محله از ديدگاه آقاي كارگردان، تحجر اعضاي محله است. چنان كه صدرعاملي تاكيد كرده است كه “زندگي با چشمان بسته” فيلمي‌ست در مذمت تحجر و تعصبات خشك. اما عملاً آنچه كه به عنوان تحجر به مخاطب معرفي مي‌شود، واكنش منطقي خانواده‌ي پرستو و اعضاي محله به كارهاي غيرمنطقي اوست. به طور مثال، خانواده‌ي پرستو به اينكه او هميشه نيمه‌ي شب با ظاهري نامناسب و هر بار هم توسط يك ماشين مدل بالا به خانه بازمي‌گردد، مشكوك هستند. حال سوال اينجاست كه آيا چنين شكي نشانه‌ي تحجر است؟ آيا اگر چنين موردي براي دختر خود صدرعاملي اتفاق بيفتد، او با لبخند از اين موضوع مي‌گذرد؟
جالب‌تر آن است كه هر بار خانواده‌ي پرستو در مورد چرايي اين رفت و آمدهاي مشكوك از او سؤال پرسيده‌اند، به گواه نريشن فيلم، پرستو با سكوت جواب آنها را داده است و اين روند چندين سال ادامه پيدا كرده است! مشخص است كه با در پيش گرفتن چنين روندي، يك خانواده‌ي سالم بايد هم به فرزندشان مشكوك شوند.
تلخ‌تر از همه‌ي اينها آن است كه فيلم مدام در حال توجيه اعمال و افعال پرستو و تقبيح رفتار پدر و مادر اوست. چنان كه در يكي از سكانس‌هاي پاياني فيلم ادعا مي‌شود كه پرستو كاملاً پاكدامن و به قول خود فيلم “دختر خوب"يست و اين خانواده‌ي او بوده‌اند كه با ايجاد جوي بسته در داخل محيط خانه، باعث فرار فرزندان‌شان از اين محيط شده‌اند. در اين سكانس، سعي مي‌شود به مخاطب القا شود كه حتي رفتن علي از خانه دلايل كاري نداشته بلكه به سبب همين جو بسته‌ي خانه، او ترك وطن كرده است ولي چون او از جنس مذكر بوده، بر خلاف پرستو كسي معترض اين رفتن او نشده است.
موضع فيلم در مورد حجاب نامناسب پرستو هم به شدت جالب و نيازمند تامل است. در يكي از سكانس‌هاي فيلم كه در دكان حصيرفروشي پدر خانواده (با بازي فرهاد آئيش) مي‌گذرد، مشتري خانمي كه به دنبال حصير مدل جديد مي‌گردد، وارد دكان شده و درخواستش را مطرح مي‌كند. اما صاحب مغازه پاسخ مي‌دهد كه از اين حصيرهاي جديد در دكانش موجود نيست و سپس ديالوگي را مي گويد كه نشانگر جهان‌بيني اوست. او به مشتري خانم يادآور مي‌شود كه حصير براي پوشاندن و عدم جلب توجه به خانه است، نه آنكه خود با نقش و نگارهايش موجب جلب توجه به داخل خانه شود. اما خانم مشتري بي‌توجه به حرف‌هاي صاحب مغازه تكرار مي‌كند كه به دنبال حصير جديد و مدرن مي‌گردد و به اين حصيرها نيازي ندارد.
بدين ترتيب فيلمنامه‌نويس و كارگردان با ترسيم حصير به عنوان نمادي از حجاب كه قرار است نقش پوشاننده ايفا كند، اين چنين نشان مي‌دهند كه نسل جديد دختران و خانم‌هاي ايراني كه حجاب نامناسبي دارند، فقط به دنبال مدرن شدن و نو بودن هستند و به همين سبب نبايد اين حركت را نشانه‌ي بي‌عفتي آنان دانست و هر كس هم كه معترض آنان مي‌شود، متحجر است! البته فيلم پا را فراتر از اين هم مي‌گذارد و سعي مي‌كند اين‌چنين به مخاطب خود القا كند كه تمام شب‌گردي هاي پرستو با مردان خانواده‌دار و رستوران رفتن‌هاي او با اين مردان، به خاطر روابط کاری و علاقه‌ي او به كارهاي خطرناك است و بس!
در پايان فيلم هم كاراكتر علي در نقش منجي ظاهر مي‌شود و با مرگ ناگهانی خود موجب تحول جامعه مي‌شود تا مدرنيته با اين شوك قوي، جاي سنت را در اين محله‌ي قدیمي‌ بگيرد. به عبارت ديگر، به زعم فيلمنامه‌نويس و كارگردان براي اصلاحات در چنين جامعه‌اي بايد خون داد!
به نظر مي‌رسد اين روزها براي پذيرفته شدن در ميان سينمايي‌ها، ناگزير بايد به سراغ چنين فيلم‌ها و فيلمنامه‌هايي رفت وگرنه ادامه‌ي حيات در اين سينما مشكل مي‌شود. اين چنين است كه صدرعاملي مانند خيلي از هنرمندان نسل اول انقلاب، بايد براي ديده شدن، به آرمان‌هاي سابق خود و پدرش پشت كرده و به بهانه‌ي نقد تحجر، مظاهر ديني را مورد نوازش قرار دهد.

گاه این تاثیر گذاری ها می تواند مثبت باشد اما مشکل از جایی شروع می شود که این تکنولوژی تاثیرگذار به بازیچه در دست مدیران رسانه برای دستکاری کردن با افکار مخاطبان باشد، به همین منظور تصمیم گرفتیم در این مقاله کمی هم به قول معروف پنبه اصحاب رسانه را بزنیم و ترفند هایشان را برای تاثیر بر روی افکار  عمومی بررسی کنیم.
استخراج واقعیت از میان انبوه اخبار و گرفتار نشدن در دام این ترفندها، مهارت، مطالعه و تجربه زیادی می خواهد که در این مقاله تعدادی از آنها را برای شما مطرح می کنیم:

۱- خراب کردن: رسانه ها برای از بین بردن وجهه یک فرد، از شیوه های زیادی استفاده می کنند که حقیقت یا دروغ آن هم چندان برایشان مهم نیست. این بدنام کردن می تواند با نسبت ناروا دادن به کسی، ارتباط دادن و با سازمان یا نهادی بد نام، یا قرار دادن مطالب مربوط به فرد یا تصویر او در کنار تصاویر و مطالبی که بار مثبتی ندارد باشد. برای مثال چند سال پیش یکی از عکاسان در صحن مجلس اقدام به تصویر برداری از نمایندگان کرده بود که با توجه به زاویه تصویر برداری، حرفها و حدیث های بسیاری را برای برخی نمایندگان ایجاد کرد. یا در برخی سایت ها یا رسانه ها قرار دادن تصاویر روسای جمهور برخی کشورها در کنار  مطالب و تصاویر مربوط به حیوانات، نوعی بار منفی برای این افراد ایجاد می کند و بار منفی و هزل می گیرد.

۲- استفاده از میزان کم زهر: هیچ کس برای مسموم کردن یک فرد به او شیشه زهر نمی‌دهد، روش کم‌ دردسر این است که شخص مورد نظر به تدریج با مقادیر خیلی کم سم، کشته شود.
همین شیوه را رسانه‌ها هم به کار می برد، برای القای و راست‌نمایی یک دروغ، آن را با تعداد زیادی از مطالب دروغ قاطی می کنند و به خورد مخاطب می دهند به گونه ای مخاطب نمی تواند این دروغ را تشخیص دهد.
گوبلز، رهبر دستگاه تبلیغات هیتلر، بسیار علاقه‌مند به این شیوه بود، تکرار مکرر یک دروغ و بمباران ذهن‌ها با آن، ناخودآگاه باعث می‌شود، بعد از مدتی مردم تردید پیدا کنند و کم‌کم دروغ را به عنوان مطلبی صحیح بپذیرند، حتی اگر در ابتدا کاملا مطمئن باشند که مطلب اصلا صحت ندارد.
این دقیقا همان ترفندی است که شبکه هایی چون CNN از آن استفاده می کنند.

۳- مسخره کردن افراد: رسانه ها برای تخریب افراد همواره از تحلیلهای جدی استفاده نمی کنند. گاهی اوقات یک برنامه طنز یا تمسخر یک فرد تاثیری به مراتب بدتر در جهت تخریب افراد دارد. مشابه این کار را مدتی است که برنامه «صرفا جهت اطلاع» در اخبار 20:30  انجام می دهد. نمونه ضعیف تر آنرا نیز در برنامه ای چون خنده بازار می بینیم که با تمسخرظاهری و رفتاری افراد –که حتی برخی شان از قبل هم اجازه داده اند-  با اسم طنز و شوخی، به نوعی دست به تخریب آن چهره ها می زند. کما اینکه شاهد شکایت و اعتراض بسیاری از چهره هایی که در این برنامه مورد تمسخر قرار گرفته اند در سال جاری بوده ایم.

۴- ساندویچ خبری: در این شیوه رسانه ها با توجه به سیاست ها و موضع گیری ای که دارند، دست به تخریب یا توجیه رفتار های یک شخص می زنند. این اتفاق را در خصوص ماجراهای مربوط به فیلم جدایی نادر از سیمین در رسانه های مخالف و موافق این اثر دیدیم. موافقان این اثر به طور کلی حمایت ها و تشویق های مغرضانه مخالفان ایران نسبت به این اثر را در هاله ای از تعریف ها و تمجید های فنی و سینمایی می پوشاندند و گروه دیگر، ویژگی های مثبت فیلم را به طور کامل نادیده گرفته و تنها به سیاسی بودن جوایز  یا حواشی مربوط به جشنواره های بین المللی که فیلم در آن نمایش داده شده است پرداختند.

۵- بازی کارشناسی: احتمالا زمانی که یک فرد عادی بیاید و برای شما از ویژگی های خوب یک خمیر دندان یا خواص دارویی فلان ماده غذایی تعریف کند، چندان جذب او نمی شوید. اما اگر همین را از زبان یک کارشناس بشنوید بیشتر مورد قبولتان است. از این شیوه به ویژه در تبلیغات بازرگانی استفاده می شود که مثلا برای تبلیغ یک شامپو گیاهی فردی با لباس پزشکی از خواص آن صحبت می کند.
استفاده از کارشناس گاهی برای توجیه بی طرفی رسانه ها نیز استفاده می شود تا مخاطب جبهه گیری نکند. برای مثال دربرنامه های سیاسیBBC، تعدادی کارشناس به برنامه دعوت می شوند که عقایدشان موافق با عقاید سیاستگذاران رسانه است در میان این موافقان، معمولا از کارشناسی مخالف هم دعوت می شود تا بار بی طرفی رسانه و پرسش های مخالفان نیز مطرح شود اما در نهایت ترکیب کارشناسان طوری چیده می شود که کارشناس مخالف یارای غلبه بر کارشناسان مورد نظر شبکه را نداشته باشد.
گرسنگی دائمی ما برای دستیابی با واقعیت، داشتن نگاهی مستقل و همه‌جانبه، آشنایی و تمرین شیوه‌های استدلال و خردورزی و استفاده مناسب از فناوری می‌تواند همه این ترفندها را نقش برآب کند. اما پیداست که همه مردم نمی‌توانند به چنین مهارتی دست پیدا کنند.
1) بصيريان جهرمي، حسين و بصيريان جهرمي، رضا؛ در آمدي به سواد رسانه‌اي و تفكر انتقادي، فصلنامۀ رسانه، 1368، ص33.
با تصرف و تلخیص از مقاله « چگونه رسانه‌ها با ترفندهای روانشناسانه، واقعیت و دیدگاه توده‌ها را دستکاری می‌کنند»، پایگاه اینترنتی یک پزشک، 21بهمن 1390

منبع اصلی مطلب:
http://psychcentral.com/blog/archives/2012/02/06/media-manipulation-of-the-masses-how-the-media-psychologically-manipulates/

به عنوان مثال با وجود ایرانی بودن ابن سینا، تاجیک‌ها او را تاجیکی می‌دانند و ازبک‌ها، ازبک و عرب‌ها هم به نوبه خود مدعی هستند که ابوعلی سینا یک دانشمند عرب است. همین‌طور جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به مولوی یک شاعر مشهور ایرانی است اما ‌ترک‌ها در ترکیه ‌و همچنین افغان‌ها هر کدام وی را از خود می‌دانند. البته قبل‌ترها نوشتن کتاب با استناد به تاریخ‌های دست‌ساز مد نظر بوده اما امروز هنر هفتم و معجزه تصویر همه چیز را راحت‌تر کرده است.
به روزترین این تلاش‌ها فیلم «طبیب» است‌. این پروژه 26 میلیون دلاری که به کارگردانی «فلیپ اشتولتسل» آلمانی مدتی است ‌در آلمان کلید خورده است، بخشی از زندگی ابوعلی‌سینا را روایت ‌می‌کند و در این فیلم سعی شده حکومت شیعه آل‌بویه و ایرانیان، افرادی متعصب و ضد مسیحی معرفی شوند و فیلمی دیگر نیز در نسخه سینمایی خود ابوعلی سینا را یک فرد ازبکی معرفی می‌کند و زندگی‌نامه او را با شفای چشمان نابینای دختر ازبکی و ازدواج ابوعلی سینا با این دختر ادامه می‌دهد، در حالی که تاریخ گواه این مدعاست که ابوعلی سینا در جوانی از دنیا رفت و هرگز موفق به ازدواج نشد.

نمونه‌های جالب‌تری هم از مصادره کردن مفاخر علمی ما توسط غرب وجود دارد که مولانا جلال‌الدین بلخی یکی از آن‌هاست. البته نام‌گذاری سال 2007 میلادی به نام مولانا و گسترش علاقه‌مندی جهانیان به این شاعر و عارف پارسی‌سخن، کارگردانان کشورهای مختلف جهان را به این فکر انداخته که به ساخت فیلم‌ها و مستنداتی درباره مولوی و مرادش شمس تبریزی دست بزنند.

به عنوان مثال مستندی دو قسمتی به نام «حضرت مولانا» در ترکیه ساخته و از تلویزیون این کشور پخش شد و حتی «اسین چلبی» بیست و دومین نواده مولانا جلال‌الدین از سلطان ولد سر لوکیشن ‌این فیلم مستند حاضر شده بود.

افغان‌ها نیز در افغانستان فیلم «پیر چراغ به دست» را بر اساس زندگی مولوی با هزینه دولت افغانستان تولید کردند و کارگردانی آن را «لطیف احمدی» رئیس افغان فیلم برعهده داشت.
همچنین «عبداللطیف سالازا» کارگردان انگلیسی که در کارنامه‌اش فیلم سینمایی «امام محمد غزالی» را داشت به ایران آمد تا با سرمایه‌گذاری تلویزیون فرانسه فیلم زندگی مولانا جلال‌الدین را نیز به افتخاراتش اضافه کند.
هندی‌ها هم از این قافله عقب نماندند و «مظفر علی» - کارگردان هندی - فیلمی ‌به نام «رومی آتش عشق» را در دست تولید دارد. این فیلم در حقیقت زندگی‌نامه مولاناست و قطر با سرمایه‌گذاری 25 میلیون دلاری آن را می‌سازد. «آل پاچینو» - بازیگر سرشناس - نیز در‌ شصت و یکمین دوره جشنواره فیلم کن اعلام کرد که در این پروژه نقش آفرینی می‌کند.
اما سهم ایران از پرداختن به این شاعر ایرانی تنها مستند «مولانا» به کارگردانی «ارد عطاپور» است.

فیلم «عمر خیام» با نام‌های دیگر «زندگی، عشق و ماجراهای عمر خیام» و «عشق عمر خیام» نام فیلمی آمریکایی است که به کارگردانی ویلیام دیترله، کارگردان آلمانی در سال 1956 ساخته شده ‌است و در سال 1957 به اکران درآمد.
این فیلم در مورد زندگی عمر خیام، ریاضیدان و شاعر ایرانی سده یازده میلادی است. از آنجا که جزئیات زندگی خیام چندان شناخته شده نیست، در این فیلم ماجراهایی خیالی برای زندگی او تصور شده و در میان این ماجراها دستاوردهای علمی و ادبی واقعی او، همچون ابداع گاه‌شمار تازه و سرودن چامه‌های معروف نیز گنجانده شده‌ است.
در این فیلم، عمر خیام به دختر پادشاه وقت مهرورزی می‌کند و دسیسه فرقه حسن صباح برای کشتن پسر پادشاه را خنثی می‌سازد.
بازی نقش عمر خیام در این فیلم بر عهده کورنل وایلد است و در این فیلم مایکل رنی، در نقش حسن صباح و خواننده معروف ایما سوماک در نقش کارینا ظاهر می‌شوند.
«باریس توکارف» روسی هم با کارگردانی فیلم سینمایی «عمر خیام» روایتی دیگر در مورد این دانشمند ایرانی دارد.
فیلم عمر خیام در 5 کشور جهان فیلمبرداری شده است. در این فیلم افسانه و واقعیت با هم آمیخته شده و از دید یک کودک ایرانی مقیم آمریکا زندگی و تفکرات عمر خیام شاعر و منجم قرن 5 هجری ایران به یک ماجرای افسانه‌ای تبدیل می‌شود؛ ماجرایی عاشقانه بین حسن صباح و عمر خیام و کنیزی به نام دریا.
نمونه این آثار در سینمای جهان کم نیست و با کمی تحقیق بیشتر می‌توان نمونه‌های بیشتری در این باره پیدا کرد؛ البته نباید از دایره انصاف هم خارج شد و بگوییم ایرانی‌ها هیچ کاری نکرده‌اند که به حق آثار درخور و به یاد ماندنی چون «ابن سینا» کیهان رهگذار، «روزگار قریب» کیانوش عیاری، «سربداران» محمدعلی نجفی، «هزار دستان» علی حاتمی، «روشن‌تر از خاموشی» حسن فتحی، «شیخ بهایی» شهرام اسدی، «نردبام آسمان» محمدحسین لطیفی، «کمال‌الملک» علی حاتمی و … توسط سینماگران ایرانی ساخته شده است؛ اما به راستی در عصری که قهرمان‌دزدی پر‌رنگ‌تر از قهرمان‌پروری است، سهم سینمای ایران از معرفی مشاهیر و مفاخرش به جهانیان چقدر بوده است؟
آیا ایران باید منتظر بماند تا زنان و مردان دانشمند، هنرمند و فرهیخته‌اش به سبب تقسیمات جغرافیایی و سندسازی‌های کشورها به سرزمین و مذاهب دیگری سنجاق شوند؟ آیا باید درست زمانی که قدرت، زمان و ثروت بزرگان سینمایی صرف اختلافات صنفی و دعوا در اکران فیلم‌هایی سینمایی است، جهانیان از این غفلت تلخ، کام خود را شیرین کنند؟ و آیا رواست که مفاخر ایرانی تنها به نام ایران باشند و به کام جهان؟ و هزاران سوال بی‌پاسخ دیگر.

“بفرمایید شام” یا بفرمایید “گسترو دیپلماسی"؟ بفرمایید شام، در واقع طعم “سبک زندگی غربی” ایرانیان استحاله شده در فرهنگ غرب را به مخاطب ایرانی می چشاند. برنامه پرمخاطب “بفرمایید شام” برنامه ای است که در شبکه ماهواره ای “من و تو 1″ ساخته و پخش می شود.

رضا کریمی در وبلاگ بی‌نام تا اطلاع ثانوی نوشت: ما خود نیز نمی‌دانیم که به کدام سو و جهت در حرکت قرار گرفته‌ایم؛ سوار موجی شده و خود اجازه داده‌ایم که ما را به هر سو که دلش می‌خواهد ببرد.

دانلود:

فایل ویدئویی کمپانی ترور

فایل صوتی کمپانی ترور

این تصاویر متعلق به حمله سربازان آمریکا به سواحل نرماندی فرانسه در 6 ژوئن سال 1944 و در خلال جنگ جهانی دوم است. در واقع، این تصاویر، تنها تصاویری هستند که از آن لحظات و توسط یک عکاس حاضر در آن لحظات گرفته شده است.

نبرد در نرماندی که به شکست آلمان نازی در جبهه فرانسه شمالی منجر شد اگرچه مربوط به حملات متفقین به جبهه نازی ها بود اما عمده آن به نام آمریکاست و آمریکایی ها خود را صاحب نام اصلی در نبرد نرماندی می دانند.
نکته مهم در رابطه با این تصاویر آن است که آمریکا و سیستم های فرهنگی این کشور حتی از همین چند عکس باقیمانده از یک عملیات نظامی این کشور، که بر خلاف سایر اقدامات نظامی آمریکا، وجبهه ای تجاوزکارانه ندارد؛ نهایت استفاده را برده اند.

گام اول آنها ساخت فیلم مشهور “نجات سرباز رایان” با بازی تام هنکس و به کارگردانی استیون اسپیلبرگ است. فیلمی که در سال 98 و در آستانه سال 200 ساخته شد و در مدت کوتاهی  تبدیل به ملهم اصلی فیملسازان جهان در ساخت فیلم های جنگی شد.
تصویرسازی های اولیه فیلم دقیقاً برگرفته از همین تصاویر و داستان نبرد نرماندی است.

گام دوم آمریکا نیز ساخت بازی مشهور “مدال آف آنور” (مدال افتخار) بر اساس داستان حمله آمریکا به نرماندی و بازی سازی بر اساس همین تصاویر است.
بازی بزرگی که تا قبل از ورود بازی “کال آف دیوتی” به بازار بازی های رایانه ای، اصلی ترین بازی سه بعدی جنگی به شمار می رفت و حتی هنوز هم طرفداران فراوانی در دنیا و در میان جوانان و نوجوانان دارد. جالب آنکه این بازی نیز در سال 1999 و بلافاصله پس از تولید فیلم نجات سرباز رایان به بازار آمد.

این رفتار فرهنگی دشمن در حالی صورت می گیرد که ما علیرغم توصیه مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه دفاع مقدس ما یک گنج است که باید استخراج شود و با وجود هزاران هزار قطعه عکس و اسناد رسانه ای دیگر از 8 سال مقاومت ما در مقابل دشمنان، در استفاده از این منابع، کار فرهنگی لازم را انجام نمی دهیم و گام های چندان موثری برنمی داریم.
باشد که رفتارهای فرهنگی دشمن ما را به خود آورد.

زندگیِ مبتنی بر آواتار اگرچه در حاضر شکل یک بازی ساده را دارد اما در آینده ای نزدیک به یکی از پیچیده ترین معضلات بشر تبدیل خواهد شد.
افراد بر حضور در جهان مجازی(در اینجا منظور عام فضای مجازی نیست، بلکه صرفاً جهانی است که بازی در آن رقم می خورد.) از ساعات عمر واقعی خود استفاده می کنند. کارمند، دانشجو، خانه دار، مدیر، تکنسین و غیره تفاوتی نمی کند، زندگی آواتاری(Avatarian Life) نیروی کار دنیای واقعی را با چالش مواجه خواهد کرد و فردی که روزانه 8 ساعت را صرف زندگی دوم خود کند دیگر توان و انرژی مفیدی برای رسیدگی به کارها و فعالیت های دنیای واقعی را نخواهد داشت.

در زندگی دوم فرد می تواند آواتار های مختلفی داشته و با آواتار های سایرین در ابعاد گسترده ارتباط بر قرار کند. درصد بالایی از آواتارها چیزی متفاوت از واقعیت صاحب خود هستند، و این یعنی زندگی دوم جهانی است که پایه و اساس آن بر دروغ بوده و کذب است.
فرد برای تشکیل زندگی در این محیط نیاز به یک شریک دارد، پس به دنبال شریک دلخواه خود می گردد، ازدواج کرده و منزلی برای خود تهیه می کنند. در کنار سایر آلودگی ها و مفاسد اخلاقی ِ موجود در محیط زندگی دوم که به طور طبیعی برگرفته از دنیای واقعی غرب و سبک زندگی امریکایی است، بحث روابط جنسی در زندگی دوم شکل نوینی از پرده دری ها و بی عفتی های انسان اومانیسم را به نمایش می گذارد، روابطی که فروپاشی بسیاری از خانواده ها را در غرب رقم زده و معضلی پیچیده را برای مسئولان این جوامع ایجاد کرده است. مرد و زنی که علی رغم داشتن خانواده در دنیای واقعی، در جهان مجازی و در قالب آواتار با یکدیگر ازدواج کرده و رابطه برقرار می کنند، طبیعی است که دیگر فرصتی برای رسیدگی به امور زندگی واقعی شان نداشته باشند. علاوه بر اینها انحرافات جنسیِ حاصل از حضور یک زن در قالب یک آواتار مرد و حضور یک مرد در قالب آواتار زن در روابط جنسی زندگی دوم نیز غیر قابل انکار است.

ازدواج آواتاری با حضور مهمانان آواتاری

افزایش آمار خودکشی نیز از جمله آثار و پیامدهای زندگی آواتاری است. فرد آواتار خود را براساس آرمان ها، تخیلات و رؤیاهای خویش می سازد، هنگامی که یک نفر به آواتار و زندگی دوم خود خو گرفت و همه روزه ساعت های متمادی از عمر خویش را صرف آن کرد، هنگام مواجهه با من واقعی خویش در دنیای واقعی دچار یأس و ناامیدی می گردد، تنفر از خویش و خودکشی نتیجه ی طبیعیِ این مواجهه است. بالارفتن مفاسد و آلودگی های اخلاقی، افت تحصیلی، عدم بهره وری شغلی، انزوا، مشکلات جسمی، از هم پاشیدگی خانواده و تضعیف بنیان های جامعه و مانند اینها از جمله آسیب هایی است که زندگی دوم در پی دارد.

برخی زندگی دوم و آواتارسازی را صرفاً یک بازی می دانند، بازی ای که علاوه بر نوجوانان و جوانان، میانسالان نیز به آن گرایش دارند، اما مشاهده اثرات این زندگی به خوبی روشن می کند که آواتار تنها یک کاراکتر کارتونیِ مجازی نیست. پیشتر اشاره شد که زندگی دوم اساساً برپایه ی دروغ شکل می گیرد، ممکن است دروغ برای بشر غربی تنها یک معذوریت اخلاقی به حساب آید اما برای انسان مسلمان چنین نیست. در حالی که آواتار نه تنها خود جعلی و کذب است بلکه دروغ، دو روئی و بالاتر از اینها “نفاق” را نیز برای دارنده خود رقم می زند.
«نفاق» در لغت اظهار خلاف باطن است و در شرع اظهار ايمان و اخفاء كفر است. كسى را منافق گويند كه بر خلاف عقيده تظاهر نمايد خواه بگفتار باشد يا كردار و عمل، در عرف چنين كسى را دو رو گويند. منافق از ماده” نفق” بر وزن” شفق” به معنى كانالها و نقب‏هايى است كه زير زمين مى‏ زنند تا براى استتار يا فرار از آن استفاده كنند. به نظر راغب در مفردات و فيومى در مصباح تسميه منافق از «نفق» به معنى نقب است كه از راهى بدين وارد و از راه ديگرى خارج مي شود. (تفسير نمونه)»
«گرچه نفاق به مفهوم خاصش، صفت افراد بى‏ ايمانى است كه ظاهراً در صف مسلمانانند امّا باطنا دل در گرو كفر دارند، ولى نفاق معنى وسيعى دارد كه هرگونه دوگانگى ظاهر و باطن، گفتار و عمل را شامل مى ‏شود هرچند در افراد مؤمن باشد كه ما از آن به عنوان «رگه‏ هاى نفاق» نام مى‏ بريم. در حديثى مى‏ خوانيم: سه صفت است كه در هر كس باشد منافق است هر چند روزه بگيرد و نماز بخواند و خود را مسلمان بداند: كسى كه در امانت خيانت مى‏ كند، و كسى كه به هنگام سخن گفتن دروغ مى‏ گويد، و كسى كه وعده مى‏ دهد و خلف وعده مى‏ كند». مسلما اين گونه افراد رگه‏ هائى از نفاق در وجود آنها هست، مخصوصا در باره رياكاران. از امام صادق عليه السّلام مى‏ خوانيم كه فرمود: «ريا و ظاهر سازى، درخت (شوم و تلخى) است كه ميوه اى جز شرك خفى ندارد و اصل و ريشه آن نفاق است».(برگزيده تفسير نمونه، ج‏1، ص: 47)»
«نفاق عقيدتى است، كه آيات منافقين معمولاً ناظر به آن است، مربوط به كسانى است كه در ظاهر اظهار ايمان مى‏ كنند ولى در دل شرك و كفر، پنهان مى‏ دارند. اما نفاق عملى در مورد كسانى است كه اعتقاد باطنى آنها اسلام است، ولى اعمالى بر خلاف اين تعهد باطنى انجام مى‏ دهند كه دوگانگى چهره درون و برون را نشان مى‏ دهد، مانند: پيمان ‏شكنى، دروغ، خيانت در امانت و…. (تفسير نمونه، ج‏24، ص: 177)»

«در آيات 9 الی11 سوره مبارکه منافقون، مؤمنين را تذكر مى‏ دهد به اينكه از بعضى صفات كه باعث پيدايش نفاق در قلب مى‏ شود بپرهيزند، يكى از آنها سرگرمى به مال و اولاد و غافل شدن از ياد خداست، و ديگری بخل است.” يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ …”
كلمه” تلهى” از مصدر” الهاء” گرفته شده، و اين كلمه به معناى مشغول و سرگرم شدن به كارى و غفلت از كارى ديگر است، و منظور از” الهاء اموال و اولاد از ذكر خدا” اين است كه اشتغال به مال و اولاد انسان را از ياد خدا غافل كند، چون خاصيت زينت حيات دنيا همين است كه آدمى را از توجه به خداى تعالى باز مى ‏دارد هم چنان كه فرمود: “الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِينَةُ الْحَياةِ الدُّنْيا” و اشتغال به اين زينت دل را پر مى‏ كند، و ديگر جايى براى ذكر خدا و ياد او باقى نمى ‏ماند، و نيز غير از گفتار بى‏ كردار، و ادعاى بدون تصديق قلبى برايش نمى‏ ماند، و فراموشى پروردگار از ناحيه عبد باعث آن مى ‏شود كه پروردگارش هم او را از ياد ببرد، هم چنان كه فرمود:” نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ” «2» و اين خود خسرانى است آشكار، هم چنان كه باز در صفت منافقين فرمود:” أُولئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ” «3».(ترجمه الميزان، ج‏19، ص: 490)»

از طرف دیگر خداوند پذیرفتن ولایت کفار را نیز گونه ای نفاق معرفی کرده است. پذیرفتن ولایت کفر اشکال گوناگونی دارد، از معاهدات تجاری و بازرگانی گرفته تا پناهندگی و پذیرفتن سلطه و سیطره نظام های علمی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و رسانه ای. حضور در محیط زندگی دوم و ساخت و ساز در جهانی که ولایت کفار بر آن موضوعیت دارد نیز چیزی جز پذیرش ولایت آنان نیست.
«و اين آيه شريفه(آیات 144 و 145 سوره مبارکه نساء) مؤمنين را نهى مى ‏كند از اينكه به ولايت كفار و سرپرستى آنها بپيوندند و ولايت مؤمنين را ترك كنند و سپس آيه شريفه دوم مساله را تعليل مى‏ كند، به تهديد شديدى كه از ناحيه خداى تعالى متوجه منافقين شده و اين بيان و تعليل معنايى جز اين نمى‏ تواند داشته باشد كه خداى تعالى ترك ولايت مؤمنين و قبول ولايت كفار را” نفاق” دانسته، و مؤمنين را از وقوع در آن بر حذر مى ‏دارد.(ترجمه الميزان، ج‏5، ص: 192)»

با قدری تأمل می توان دریافت که نفاق در فضای مجازی محدود به آواتارسازی و زندگی دوم نمی شود. بلکه عام ارتباطات و تعاملات صورت گرفته در فضای مجازی می تواند در بردارنده نوعی نفاق باشد. به عنوان مثال برخی یکی از ویژگی های مطلوب و ممتاز فضای مجازی را این می دانند که هر فرد می تواند با هر شیوه و روشی که می پسندد با دیگران به تعامل بپردازد بدون اینکه نگران واکنش ها، عواقب و نتایج روابط خود باشد، می تواند در هر سطحی با دیگران رابطه برقرار کرده و هر زمان که اراده کند بدون پرداخت هیچ هزینه ای، روابط را قطع کرده و پایان دهد. آیا این چیزی جز نفاق است؟ پس نفاق منحصر و محدود به آواتار نیست، بلکه هر هویت مجازی که فرد برای خود می سازد، این هویت پتانسیل دامن زدن به نفاق قلبی و عملی فرد را خواهد داشت.
هویت مجازی(Virtual Identity) اشکال گوناگونی دارد، ایمیل، اکانت یک فروم یا شبکه اجتماعی و مواردی از این دست. البته باید در نظر داشت حتی یک وبلاگ نیز می تواند جلوه ای از شخصیت و ماهیت نویسنده خویش باشد. اگر فارغ از تعریف متداول هویت مجازی، این هویت را بر تمام فعالیت ها و حضور یک فرد در مقام ارسال کننده ی پیام(نه دریافت کننده، مثلا به عنوان کسی که جستجو کرده یا خبر مطالعه می کند.) و شخصی که در قالب یک پست وبلاگ، ارسال پست، لایک کردن و بازنشر در شبکه های اجتماعی، ارسال خبر، ارسال پادکست، ساخت آواتار و امثالهم دیگران را مورد خطاب قرار می دهد اطلاق کنیم ابعاد نفاق گسترش بیشتری پیدا خواهد کرد.

سایت ها و وبلاگ ها پر است از تبلیغات گوناگون، فلش ها و بنرهایی که مدام جلوی چشمان کاربر چشمک می زنند. فروشنده ای که جنسش را به شکلی در فضای مجازی تبلیغ می کند که آن گونه نیست، نفاق را برای خود رقم زده، سیاستمداری که از طریق فرافکنی و هوچی گری و جعل حقایق دیگران را تحت تأثیر می دهد، منافقی بیش نیست.
فضای مجازی هم نفاق پرور است و هم به نفاق درونی افراد دامن می زند، منافقین ابزارها و امکانات بیشتری به نسبت دنیای واقعی برای پنهان کردن منویات قلبی و عقاید خود دارند. از این رو لازم است سازوکار مناسبی جهت شناسایی منافقین در فضای مجازی ایجاد گردد، چرا که فضای مجازی همان طور که بستری مناسب برای گردهم آمدن محققان، فرهیختگان و افراد متعهد به منظور مباحثه، گفتگو و ارتقای سطح دانش و اصلاح باورهای اشتباه پدید می آورد، امکان دور هم جمع شدن افراد ناآگاه را نیز مهیا می کنند، در این میان کسانی که در جهل خود گرفتارند در کنار افراد همانند خود دچار جهل مضاعف می شوند.
محیط هایی از این دست بهترین مکان برای حضور منافق و بهره برداری از جهل عمومی افراد است. منافقان به راحتی می توانند نگاه افراد حاضر در جوامع مجازی را از مسیر درست منحرف کرده و با استفاده از شانتاژ، فرافکنی، عوامفریبی و سایر تکنیک هایی از این دست به ترور شخصیت ها و گروه های دیگر بپردازند.

در تفسیر نمونه بر اساس آیات و روایات اسلامی نشانه هایی برای منافقین ذکر شده که می توان از منطبق کردن آن ها با عناصر فضای مجازی، چهره ی منافقین مجازی را نیز شناسایی نمود:
«بدون شك نفاق و منافق، مخصوص عصر پيامبر صلی الله علیه و آله نبوده است و در هر جامعه ‏اى اين برنامه و گروه وجود دارند، منتها بايد بر اساس معيارهاى حساب شده‏اى كه قرآن براى آنها بدست مى‏ دهد شناسايى شوند، تا نتوانند زيان و يا خطرى ايجاد كنند، در آيات گذشته و همچنين سوره منافقين و روايات اسلامى نشانه‏ هاى مختلفى براى آنها ذكر شده است از جمله:
1-  هياهوى بسيار و ادعاهاى بزرگ، و خلاصه گفتار زياد و عمل كم و  ناهماهنگ.
2-  در هر محيطى رنگ آن محيط را گرفتن و با هر جمعيتى مطابق مذاق آنان حرف زدن، با مؤمنان” آمنا” گفتن و با مخالفان” إِنَّا مَعَكُمْ"!
3- حساب خود را از مردم جدا كردن و تشكيل انجمنهاى سرى و مرموز دادن با نقشه‏ هاى حساب شده.
4- خدعه و نيرنگ و فريب و دروغ و تملق و چاپلوسى، پيمان شكنى و خيانت.
5- خود برتربينى، و مردم را ناآگاه، سفيه و ابله قلمداد كردن و خود را عاقل و هوشيار دانستن.
خلاصه دوگانگى شخصيت و تضاد برون و درون كه صفت بارز منافقان است، پديده ‏هاى گوناگونى در عمل و گفتار و رفتار فردى و اجتماعى آنها دارد كه به خوبى مى‏ توان آن را شناخت.
چه تعبير زيبايى دارد قرآن در آياتى كه مى‏ گويد: فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ:” آنها دلهاى بيمار دارند” چه بيمارى از دوگانگى ظاهر و باطن بدتر؟ و چه بيمارى از خود برتربينى و يا نداشتن شهامت براى رويارويى با حوادث دردناكتر؟  
ولى همان گونه كه بيمارى قلبى را هر چند پنهان است نمى ‏توان به كلى مخفى كرد بلكه نشانه ‏هاى آن در چهره انسان و تمام اعضاى بدن آشكار مى‏ شود، بيمارى نفاق نيز همين گونه است كه با تظاهرات مختلف قابل شناخت مى ‏باشد.(تفسير نمونه، ج‏1، ص: 100)»

زندگی در تعامل با پیچیدگی های فضای رسانه ای امروز و نیز جهان مجازی نیاز به یک سازوکار منسجم و هدفمند برای شناسایی کذابان و منافقان دارد که این امر با بسط و گسترش معیارهای ارائه شده در آیات و روایات امکان پذیر بوده و تنها همت مومنین را می طلبد.

فیلم سینمایی «سفر سرخ» اثر «حمید فرخ نژاد» که پس از یک توبیخ چند ساله امسال و معلوم نیست بنابر کدام دلیل و برهان سینمایی یا مصلحت اجتماعی در سالن رسانه‌های جشنواره‌ی  فیلم فجر به نمایش در آمد.

بررسی جنبه‌های ساختاری فیلم سفر سرخ چندان اهمیتی ندارد و چندان به کار نمی‌آید چرا که این فیلم به جهت سینمایی اساساً اثری نیست که قابل بحث باشد. ساختار فیلم آن چنان ضعیف، نازل و متزلزل است که مخاطب را از همان لحظات ابتدایی دچار عذاب و دافعه می‌کند.

فیلم نمی‌تواند داستانک یا شبهه داستان خود را که از ایده‌ی جذاب اولیه نیز تهی است برای مخاطب روایت کند. روایتی که نمی‌تواند مخاطب را درگیر کرده و حتی  او را برای لحظاتی با خود همراه سازد. بازی تمام بازیگران که به طور قطع ناشی از کار نابلدی کارگردان فیلم است، جعلی و آن چنان تقلبی است که هم‌چون یک شیِء الصاق شده به مجموعه‌ای ناهمگون، مخاطب را دچار تردید و وازدگی از فیلم می‌کند.

سفر سرخ از ویژگی‌های سینما ورزانه و از ارزش‌های زیبایی شناسانه‌ی هنری خالی است. فیلمی که صرفاً بر اساس تعدادی شعار و نشانه‌گذاری که برگرفته از کارگردان فیلم است ساخته و پرداخته شده و در نهایت اثری را تحویل مخاطب داده که به‌هیچ وجه نه تنها قابل دفاع نیست بلکه نمی‌توان آن را تحمل کرد.

هم‌چنین حضور رزمنده‌ای دیگر که او نیز عصبیت رفتاری پرخاش‌گرانه‌ای را نسبت به سایرین از خود بروز می‌دهد که دلیلش معلوم نیست و یا حضور زن پرستار و امدادگر که معلوم نیست چرا این‌قدر دچار تشویش و تزلزل است، چرا می‌خواهد بماند و چرا نمی‌خواهد برود و در مقابل او امدادگر دیگر و … و تمامی کاراکترهای این فیلم در چنین موقعیت‌هایی روبه‌رو هستند، متقلب و تزلزلی.

ايوانجليست ها تبليغ مى كنند كه مسيح هميشه در امور خاورميانه به سود دولت اسرائيل مداخله كرده است و اعلام مى دارند كه خواست دولت اسرائيل در حقيقت خواست مسيح مى باشد و مذاكرات صلح در خاورميانه بيهوده است و تأسيس كشور اسرائيل بزرگ از رودخانه نيل تا رودخانه فرات، خواست مسيح مى باشد كه به زودى عملى خواهد شد.
آنها همچنين تبليغ مى كنند كه آمريكا را مسيح به وجود آورده است تا در آخرالزمان عليه ضد مسيح (دجّال) در جنگ نهايى مقدس آرمگدون جنگ نمايد. از اين رو آنها همواره خواستار يك آمريكاى قدرتمند و مقتدر مى باشند و از افزايش بودجه نظامى حمايت مى كنند. آنها حضور نظامى آمريكا در مناطق مختلف جهان را ضرورى مى دانند. آنها در سخنرانيهاى دينى خود ترويج مى كنند كه قدرتهاى شيطانى مى كوشند آمريكا را نابود نمايند(1).
ايوانجليست ها با تبليغات گسترده در دهه اخير، احساسات عميقی را براى جنگ آرمگدون به وجود آورده اند. آنها هر كسى را كه با آنها موافق نباشد ضد دين، ضد مسيح و ضد اخلاق معرفى مى كنند و به هواداران خود آموزش مى دهند كه از مخالفان خود تنفر شديد داشته باشند(2).
در راستای تفکر فوق رسانه های امریکا نیز به طور تمام و کمال و با همکاری رسانه هایشان که هالیوود در صدر آن بود دست به تصویر سازی از فرجام جهان زدند.
فرجام جهان از ديدگاه هاليوود اصولاً براساس دو موضوع مطرح گرديده است: يكي آنكه بشر به دليل پرداختن به انرژي هسته‌اي و در نهايت بمب اتمي، باعث نابودي حيات در كرة زمين خواهد شد و ديگر آنكه يك برخورد نهايي بين نيروهاي شر و كافر ـ يعني اعراب و مسلمين ـ عليه مسيح موعود و كشور بزرگ اسرائيل به نابودي و تخريب اكثر شهرهاي جهان منجر خواهد شد.
سينماي علمي ـ تخيلي يكي از گونه‌هاي معروفی بود كه با صرف هزينه اندك مي‌توانست محمل مناسبي براي تبيين مسئله انرژي هسته‌اي باشد. سوژه‌اي كه در عصر اتم مطرح بود جنبه‌هاي منفي استفاده از انرژي اتمي يعني بمب اتم بود. هاليوود از همان آغاز قصد داشت به همه بگويد كه وارد اين‌گونه آزمايشات نشوند زيرا در نهايت موجب نابودي خود و كره زمين خواهند شد. به اين ترتيب تخريب و نابودي به واسطه انرژي اتمي و بمب اتم در رأس برنامه‌هاي توليدي هاليوود قرار گرفت و از طريق درون‌مايه‌هاي مناسب با فيلم‌هاي علمي ـ تخيلي به تماشاگران ارائه شد. كار به نحوي ارائه مي‌شد كه تماشاگر از طريق فيلم تهديد بزرگ و خطرناكي را از سوي دانش و دانشمندان احساس كند.
«هانا راسين» كه از نويسندگان «واشنگتن‌پست» است و در حال حاضر روي كتابي دربارة نخبگان ایوانجليست(مسيحيان صهيونيست) كار مي‌كند، مقاله‌اي دربارة رويكرد جديد هاليوود به اين فرقه و از طرف ديگر گرايش مسيحي‌هاي صهيونيست به سينما و فيلمسازي نوشته است. او در مقالة فوق براين باور است که اگرچه مسيحيت صهيونيستي از ديرزماني پيشتر در ساختارهاي سياسي حاكم و بافت سنت‌گراي جامعه آمريكا حضوري پرقدرت داشته، اما از سال 2001 به بعد، رابطه‌اي متفاوت‌تر و تأثيرگذارتر ميان اونجليست‌ها و هاليوود شكل گرفت. راسين سعي دارد در اين مقاله نسل‌هاي مختلف معتقدان به اونجليسم را در هاليوود معرفي كند. او براين باور است که نسل دوم فيلم‌سازان ایوانجليست هاليوود پس از 11 سپتامبر و ظهور نومحافظه‌كاران آمريكايي در كاخ سفيد فرصت عرض اندام يافتند.
هدف آنها اين است که مسيحيت اونجليست بتواند با قوي‌ترين، جذاب‌ترين و فراگيرترين زبان كنوني با جهانيان سخن بگويد. كليساي انجيلي با رويكردهاي افراطي نومحافظه‌كاران در حال دامن‌زدن به موج جديدي از تهاجمات مذهبي است.
«دانيل رومر»، كارگردان 25ساله آمريكايي از جمله فعالان مؤسسه «پردة اول» است که در کنار فردي به نام «نيکولاسي» مؤسس آن حضور هميشگي دارد. وقتي نيكولاسي در سال 1999 مؤسسة «پرده اول» را تأسيس كرد، شبكه CNN او را براي يك مصاحبه دعوت كرد. آن روز وي نتوانست هيچ يك از اعضا و مدرسان مؤسسه را براي حضور در تلويزيون با خود همراه كند. او مي‌گويد: «آنها فكر مي‌كردند كه اين كار مي‌تواند به فعاليت‌هاي ديگر آنها لطمه بزند».
اشاره «نيكولاسي» بيشتر به مسيحياني است كه از قبل در هاليوود كار مي‌كرده و جزء موج اول اين جريان بودند. از جمله اين افراد مي‌توان به ران آستين، نويسنده سريال‌هاي تلويزيوني «فرشتگان چارلي» و «مأموريت غيرممكن» و همچنين جك شي، رئيس سابق انجمن كارگردانان آمريكا اشاره كرد. بتدريج استوديوها به سراغ فيلم‌هايي رفتند كه مضامين مورد نظر اونجليست‌ها را در بر داشتند، حتي اگر اين فيلم‌ها كاملاً هم مذهبي محسوب نمي‌شدند. به گفته نيكولاسي در همين دوران بود كه مؤسسه «پرده اول» فعاليت‌هايش را گسترش داد. رالف وينتر، تهيه‌كننده فيلم «مردان ايکس» و «چهار شگفت‌انگيز»، تام شادياك، تهيه كننده فيلم «بروس قدرتمند» و «پچ آدامز»، با چند جشنواره جديد اونجليستي وارد گفت‌وگو شدند.
در سال 2002 دانشگاه «پت رابرتسون» (از سرکردگان مسيحيت صهيونيست که در مقالات قبل بیشتر او را شناختیم) مركز هنرهاي نمايشي خود را افتتاح كرد. اين مركز شامل استوديوهاي فيلم و انيميشن‌ و دو سالن نمايش فيلم بود. دو سال بعد «جرج بارنا» كه يكي از محققان و متخصصان برجسته نظرسنجي بود، از حقيقتي پرده برداشت: او به اين نتيجه رسيد كه فيلم مي‌تواند بيشتر از كليسا بر روي پيروان مسيح تأثير بگذارد و به همين دليل مجموعه «بارنا فيلم» را به عنوان يكي از شعبات يا شاخه‌هاي شركت رسانه‌اي اونجليست خود تأسيس كرد. «فيليپ آنشوتز» يكي ديگر از اونجليست‌هاي معتقد و فرد بسيار متمول و ميليونري بود كه بنيانگذار مؤسسه ارتباطي «كوئست» گرديد. او نيز سال‌ گذشته گروه فيلم «آنشوتز» را ايجاد كرد كه مجموعه «والدن مديا» را شامل مي‌شد و در ساخت فيلم «وقايع‌نگاري نارنيا» نيز با کمپاني ديزني مشاركت داشت.
اين در حالي است که در سال‌هاي اخير فهرست آثاري که به باورهاي اونجليست‌ها يا مسيحيان صهيونيست مي‌پردازد، طولاني تر شده است. يادمان نرفته که در آستانة پايان هزارة دوم، تعداد متنابهي از فيلم‌هايي که به ماجراي «پايان روزها» (يکي از اعتقادات اونجليست‌ها براي فرارسيدن آرمگدون) مي‌پرداخت، به روي پردة سينماها رفت. آثاري همچون «هفتمين گناه»، «دروازة نهم»، «پايان روزها»، «روز استقلال»، «آرمگدون»، «ماتريکس»، «برخورد عميق» و…
اخيراً مجله «تايم» طي گزارشي فاش ساخت که كه صهيونيست‌ها از مدت‌ها پيش با تأسيس بانك مركزي در هاليوود اقدام به تغذيه مالي فيلم‌سازان و كارگردانان سينماي آمريكا براي پيشبرد اهداف خود كرده‌اند.
«تايم» اين سؤال را مطرح مي‌کند كه هدف سرمايه داران و صاحبان اصلي هاليوود از اين كار چيست؟ آيا در دنيايي كه قرار است ديگر حرفي از رنگ پوست‌ها و تفاوت ميان جنس انسان‌ها براي برخورداري از حقوق برابر وجود نداشته باشد، چنين سياستي به معني به راه افتادن جنگي سرد و جهاني نيست؟
«تايم» درادامه نوشته است: آيا اين درست است كه قدرت هاليوود در دستان كساني باشد كه به جاي ترويج فرهنگ و انديشه درست براي زندگي، سعي در ايجاد زير بناهايي كنند كه تنها تيشه به ريشة جهان و بشر مي‌زند؟ اصلاح نژاد يا ادغام نژاد؟ اينها موضوعاتي هستند كه با استفاده از صنعت سينما تنها موجب آشفته شدن جوامع مختلف شده، فضا را براي جولان سياستمداراني كه پشت پرده با يكديگر لابي مي‌كنند، فراهم مي‌كند.
در سال‌هاي اخير و پس از آغاز هزارة سوم نيز تعداد زيادي از فيلم‌هايي که توليد مي‌شوند يا باورهاي آخرالزماني صهيونيست‌ها را تبليغ مي‌کنند و يا مردم را از موعودي ديگر مي‌ترسانند. موعودي که به اذن خداوند در مقابل تمامي جنگ و کشتار و خونريزي و به اصطلاح آرمگدون صهيونيست‌ها خواهد ايستاد. همچنان‌که پيروان و شيعيان او ساليان سال است در انتظار ظهورش مقاومت و ايستادگي کرده‌اند.
اگرچه بسياري از فيلم‌سازان ما از منتظران و معتقدان به حضرت به نظر مي‌آيند ولي معلوم نيست که چرا براي بيان اعتقادات و باورهاي ديني و مذهبي خويش در آثارشان، مأخوذ به حيا هستند! گو اينکه برخي از آنها هم به اصطلاح مته به خشاش گذاردن نظارت‌هاي دولتي را مانع اساسي براي طرح مسئله مي‌دانند و بعضي از همان فيلم‌سازان، از جهت گرفتار نشدن در پيچ و خم‌هاي مختلف هم که شده، از خير فيلم‌نامه‌هاي دربارة حضرت امام زمان (عج) و يا حتي طرح مقولات ديني در فيلم‌هايشان مي‌گذرند و به سراغ همان سوژه‌هاي دم دستي خود مي‌روند که به قول معروف کمتر حساسيت برانگيز باشد.
اين درحالي است که يکي از فيلم‌سازان همان موسسه اونجليستي «پرده اول» به نام «باتالي» كه چهل و يك ساله است توانسته به تازگي در امتحان كشيشي موفق شود. او عادت دارد هر روز سر كار انجيل بخواند. اين عادتي است كه به نظر خيلي از همكارانش كمي عجيب و غيرعادي است.
در عوض باتالي هم از بسياري آدم‌هاي هاليوودي متعجب است، چون اغلب آنها گروه‌هاي جوانان كليسايي را نمي‌شناسند در حالي‌كه بيش از نيمي از نوجوان‌ها و جوان‌هاي آمريكايي جزء اين گروه‌ها هستند. او حتي از كليساروها و معتقدان مسيحي هم شاكي است چون فكر مي‌كند كه آنها هم بايد بتوانند با نقاشي كردن يا نوشتن در خدمت اوانجليسم باشند.
او مي‌گويد: «واقعاً مزخرف است. ما ادعا مي‌كنيم كه به خدايي بزرگ و فوق‌العاده ايمان داريم اما حتي نمي‌توانيم دربارة اعتقادمان يك صفحه مطلب بنويسيم، يا يك صحنه نقاشي كنيم. چرا ما مسيحي‌ها نبايد فيلمي مثل تك‌گويي‌هاي زنانگي ايوانسلر داشته باشيم.» تصميم جديد او اين است كه در نسخه اوليه فيلم‌نامه‌اش، آنقدر شخصيت‌هاي مسيحي بانمك، سه بعدي و جذاب بگنجاند كه نظر همه را جلب كند.
اين تصويري ولو ناقص و اجمالي است از آنچه که در غرب معتقد به اوانجليسم مي‌گذرد.
بايستي شرايط آن قيام و نشانه‌هاي ظهور و شخصيت اين منجي عالم بشريت را با زبان سينما و بر پرده عريض هنر هفتم، به دنيا شناساند تا بسياري از آزادي‌خواهان و فرهيختگان دنيا که هنوز با حضرت حجت(عج) و قيام و آرمان‌هاي ايشان آشنايي ندارند نسبت به وجود مبارک اين موعود تاريخ بشر آگاه شوند، تا شايد ـ انشاالله ـ در ظهور آن حضرت تعجيل شود. ممکن است در اين راه آثار و فيلم‌هاي ناقصي هم ساخته شود که قطعاً نتواند و نمي‌تواند ابعاد گستردة شخصيتي و ظهور حضرت حجت(ع) را بيان نمايد ولي بايستي ساخته شود، در تعداد زياد و کميت بالا و البته با ساختار سينمايي استاندارد و جهاني که قابليت اکران و نمايش در سطح بين‌المللي را دارا باشد.
اين گونه آثار در درجه نخست حداقل مي‌تواند در کشورهاي اسلامي و منطقه و بعد از آن در ساير ممالک مطرح شود. چرا با استفاده از علائق و سلائق جشنواره‌هاي خارجي اين گونه آثار را در مقابل ديدگان جهانيان قرار ندهيم؟ چرا با ساختارهاي به اصطلاح هنري اين کار را به انجام نرسانيم؟ به نظر مي‌آيد که جدي‌تر بايستي به مقولات فوق انديشيد که طرف مقابل با سرعت تمام به جلو مي‌تازد و ما مدعيان شيعه و پيروي امام‌زمان(عج) دست روي دست به تماشاي گل‌هاي آنها نشسته‌ايم که پي در پي وارد دروازة خودي مي‌شود و گاهاً حتي برايشان دست هم مي‌زنيم!! يادمان باشد که اين بار آنها شمشيرها را از رو بسته‌اند. اگر باور نمي‌کنيم يک بار ديگر کتاب رمز داوينچي را با دقت بخوانيم و بعد هم فيلمش را ببينيم، شايد که تلنگري به وجدان اعتقادي‌مان بخورد.


ماهنامه موعود شماره 66ابوالحسن علوي طباطبايي هاليوود و فرجام جهان
سعيد مستغاثي ماهنامه موعود شماره 80قيام موعود بر پرده سينماي هاليوود

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 :LatentStyles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> ideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

فرض کنید سینمایی دارید که با بحران مخاطب روبروست؛ و نیز فرض کنید مخاطبی دارید که به سینمای کمدی علاقه‌ی وافری دارد، اما در عین حال، به هر فیلمی هم نمی‌خندد و اصولاً در خندیدن سخت‌گیر است. با چنین فرضیاتی احتمال آنکه شما با سینما و مخاطبی از جنس سینما و مخاطب ایرانی روبرو باشید، اصلاً بعید نیست. بنابراین اگر در چنین سینمایی شما تهیه‌کننده باشید، باید احتمالاً برای بازگشت سرمایه، نیم نگاهی به ساخت فیلم‌های کمدی داشته باشید و برای اینکه کمدی شما، خنده‌دار و مخاطب پسند از آب دربیاید، نیاز به شوخی‌های کمیک و خنده‌دار دارید و مسئله دقیقاً از همین جا آغاز می‌شود؛ کدام شوخی بهتر و خنده‌دارتر از شوخی جنسی؟

این روزها سینمای کمدی ما بیش از هر وقت دیگری، آغوش به روی شوخی‌های جنسی گشوده است و پی بردن به این موضوع، نه نیازمند بصیرت که  فقط محتاج داشتن بصر و بینایی است. البته هستند کسانی که احتمالاً با خواندن این سطور برآشفته شده و با مقایسه‌ی کمدی سکس آمریکایی و کمدی‌ تین‌ایجری دبیرستانی و حتی کمدی رومانتیک‌های هالیوودی با کمدی در سینمای ایران، این سینما را به شدت شریف بخوانند و نگارنده را به عدم شناخت از مفهوم کمدی جنسی متهم کنند.

حقیقت آن است که این گروه درست می‌گویند؛ چرا که سینمای ایران هنوز راه زیادی تا رسیدن به قله‌ی کمدی جنسی دارد، اما فقط یک مقایسه‌ی ساده بین شوخی‌های فیلم‌های کمدی در دهه‌ی هفتاد با آنچه که در کمدی‌های دهه‌ی هشتاد موجب خنده‌ی مخاطب می‌شد، ما را به این نتیجه می‌رساند که اگرچه سینمای ایران در ابتدای راه است، اما سرعت مناسبی در رسیدن به قله‌ی این نوع از کمدی دارد.

از «اجاره نشین‌ها» تا «لیلی با من است»؛ کمدی اخلاقی و موفق دهه ۷۰

اگر در دهه هفتاد با «اجاره نشین‌ها» (داریوش مهرجویی) و ترسیم آلام عده‌ای مستأجر می‌شد گیشه را فتح کرد، اگر  با «روز فرشته» (بهروز افخمی) می‌شد مفاهیم عمیقی را در قالب یک کمدی عرضه نمود، اگر «آپارتمان شماره ۱۳» یا «دو نفر و نصفی» (یدالله صمدی) را می‌شد خانوادگی از تلویزیون دید و سرگرم شد، اگر «مرد آفتابی» (همایون اسعدیان) یک داستان کمیک و سرگرم‌کننده را با رعایت تمام نکات اخلاقی برای‌مان روی پرده تداعی می‌کرد، اگر «همسر» (مهدی فخیم‌زاده) بر این مدعا که می‌توان کمدی زن و شوهری موفق ایرانی با رعایت مولفه‌های اخلاقی هم داشت، صحه می‌گذاشت، اگر «لیلی با من است» خنده و گریه را توأمان می‌کرد و مفهوم جنگ دوست داشتنی را تئوریزه می‌نمود و اگر با «مومیایی ۳» می‌شد در عرصه‌ی کمدی فانتزی گام مهمی برداشت، حالا دیگر سینمای ایران سالهاست که تلاشی برای ارائه کمدی اخلاقی خانوادگی ارائه نمی‌دهد.

البته در دهه هشتاد هم می‌توان ردپای نمونه‌های موفقی از کمدی که مولفه‌های اخلاقی را تمام و کمال رعایت کرده باشند، مشاهده کرد. چنانکه «دختر شیرینی فروش»، «مهمان مامان»، «بی‌پولی» و «اخراجی‌ها ۱» در همین دهه، یادآور روزهای خوش کمدی ایرانی در گذشته شدند. اما جریان غالب سینمای کمدی و حتی کل سینمای ایران در دهه‌ی هشتاد، همین کمدی‌های نازل غیر اخلاقی بودند که با دست گذاشتن روی موضوعات سخیف، چند سالی معدود جماعت هنوز با سینما قهر نکرده را جذب فیلم‌های خود کردند.

عبور از خطر قرمزها از آغاز دهه ۸۰

شاید یکی از اولین مصادیق این نوع شوخی‌ها و موقعیت‌های جنسی در سینمای کمدی بعد از انقلاب را بتوان در «مرد عوضی» (محمدرضا هنرمند) یافت. داستان فیلم  ــ ماجرای مردی که بعد از عمل جراحی حالا به دو زن تعلق دارد ــ و برخی سکانس‌های آن، مثل سکانس معروف آرایش کردن منشی (با بازی خوب زهره مجابی) و یا سکانس‌های معاشقه‌ی مرد با همسرانش (افسانه بایگان و فاطمه معتمدآریا)، خود گواهی بر این مدعا بودند که «مرد عوضی» از این حیث، یک کمدی خط شکن در دوران خود محسوب می‌شود. «نان، عشق، موتور هزار» (ابوالحسن داوودی) و «خواب سفید» (حمید جبلی) دو کمدی مهم دیگر در سال‌های ابتدایی دهه‌ی هشتاد بودند که رگه‌هایی ــ هر چند کمرنگ ــ از کمدی جنسی را در خود داشتند. به طور مثال، سکانسی که برزو (سروش صحت) در فیلم «نان، عشق، موتور هزار» در اولین مواجهه با باران (بهاره رهنما)، به او خیره شده و یادش می‌رود که با جک مشغول بالا دادن ماشین است، از جمله سکانس‌هایی بود که برای مخاطب آن زمان، به نوعی عبور از خطر قرمز محسوب می‌شد.

با این وجود، هیچ یک از این فیلم‌ها مصادیق بارزی از بی حیایی جنسی را در خود ندارند و فقط از حیث نخستین بودن، حائز اهمیت‌ند. اما به زودی و تنها یک سال بعد، تولید فیلم‌هایی چون «عروس خوش‌قدم» (ماجرای عروسی که با هر مردی ازدواج می‌کند، او می‌میرد)، «دنیا» (قصه‌ی یک حاجی متدین بازاری که زنی جوان را صیغه می‌کند)، «دختر ایرونی» (ماجرای دختری که به خواستگاری یک پسر می‌رود)، «توکیو بدون توقف» (برادری مجنون، خواهری معصوم، عمه‌ای عجیب، پسری عاشق و پررو و بلیتی برای توکیو!)و خلاصه‌ی یک خطی داستان آنها، خود به وضوح نشان می‌داد که سینمای ایران در این سال‌ها تا چه حد مستعد ساخت کمدی‌های بی‌پرواتر و دختر پسری است.

صفحات: 1· 2

تبیین هویت و جایگاه زن در آموزه‌های اسلامی، از جمله مهم‌ترین مسائل گفتمانی انقلاب اسلامی است. جهان سلطه برای مقابله با این تهدید، عملیات ویژه‌ای تحت عنوان جنگ نرم را با اولویت راهبردهای «خانواده‌زدایی»، «فساد زن» و «تغییر سبک زندگی اسلامی»، علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران طراحی نموده است. برهان در این خصوص گفت‌وگویی با خانم دکتر معصومه حاج‌حسینی؛ استاد حوزه و کارشناس مسائل زنان ترتیب داده و از نگاه ایشان به بررسی ابعاد و لایه‌های جنگ نرم و نقش زنان در این عرصه پرداخته است.

ارمغان غرب

یکی از پرسش هایی که در ذهن بسیاری از جوانان، به ویژه دختران رسوخ می کند این است که چرا زنان باید بیش تر در خانه و خانواده حضور داشته باشند؟ چرا مردان چنین نیستند؟ مگر مرد و زن چه تفاوتی با هم دارند؟ در این نوشتار کوتاه می کوشیم به این پرسش ها پاسخ هایی درخور ارائه کنیم. «زن با مرد تفاوت دارد». این جمله به ظاهر بدیهی در دوران مدرن توسط جریانات فمینیستی انکار شد و مدعی شدند که زن و مرد تفاوت چندانی با هم ندارند و جامعه است که زن را زن و مرد را مرد می سازد. بیان این تفکر از سوی فمینیست ها و پذیرش آن توسط بخشی از زنان، سرآغاز دوران نوینی در عرصه جنبش های اجتماعی شد. فمینیست ها که گزاره « عدم تفاوت میان زن و مرد» را شعار خود قرار داده بودند، کوشیدند هرچه بیش تر ارزش های مردانه و رسیدن به آن را سرلوحه فعالیت های خود قرار دهند؛ از این رو به تحقیر ارزش های خاص زنانه که مقتضای سرشت فطری آنان بود، پرداختند. آنان «مادری» را کاری عبث و احمقانه تلقی کردند که ظلم بارز طبیعت، در حق زنان است. آن ها می گفتند: زنان از تجربه جنسی، نه ماه زحمت حمل نوزاد و سپس هم کار بیهوده مادری را قبول می کنند. فمینیست ها ضمن تحقیر مادری، خواهان قانونی شدن سقط جنین شدند تا به خیالشان،‌ از شر کودکان و زحمت بارداری نجات یابند.

یکی دیگر از کارهای فمینیست ها، تحقیر خانه داری بود. آن ها به صورتی افراطی و افسارگسیخته به سوی بازار کار شتافتند و برای راحت شدن از شر خانه و خانواده حتی به پست ترین مشاغل تن دادند. زنان در برخی اوقات مجبور بودند حتی برای حفظ جایگاه خود در محیط کار و یا ارتقای آن، تسلیم خواسته های نامشروع رؤسای خود بشوند. بدین ترتیب زنانی که کار خانه و خانواده را حماقت بار توصیف می کردند و اطاعت از شوهر و تمکین در برابر او را ذلت بار می دانستند به تمکین و فرمان برداری از رؤسا و همکاران مرد خود برای دست یابی به ثروت بیش تر یا جایگاه بالاتر روی آوردند.
شاید مهم ترین ارمغانی که این حضور برای زنان جامعه داشت، بهبود وضعیت مالی و اقتصادی زنان و نیز جامعه بود. اما آیا این اشتغال برای نظام خانواده نیز مفید بود؟ پاسخ منفی است. براساس پژوهش یکی از دانشگاه های آمریکا زنانی که با حضور در ادارات و کارخانه ها از حضور در خانه و کنار فرزندان خود محروم شده بودند، در زمان حضور در خانه چندین برابر وقتی را که برای فرزندان خود می گذاشتند، صرف تماشای تلویزیون می کردند، بسیاری از آنان بخش عظیمی از درآمد خود را هزینه ارضای نیازهای کاذب خود می کردند؛ اموری مانند خرید لباس های تجملی، لوازم آرایش و جراحی های زیبایی و دیگر کارهایی که نظام سرمایه داری با بمباران تبلیغاتی خود آن ها را ارزشمند جلوه می داد. البته کاملاً طبیعی است زنانی که سالیانه چنین مبالغ هنگفتی خرج زیبایی خود می کنند دیگر حاضر نباشند با زایمان، زیبایی بدن خود را به هم بزنند.

جاهلیت مدرن

اکنون فمینیست ها روی اعراب جاهلی را سفید کرده اند زیرا آنها تنها دختران خود را زنده به گور می کردند آن هم بیشتر از ترس گرسنه ماندن خود آن کودکان بی نوا! در حالی که زنان امروزی به ظاهر روشنفکر در غرب، هم پسران و هم دختران خود را زنده به گور می کنند، آن هم نه از ترس گرسنگی و نداری، بلکه برای شادی و لذت جویی و به هم نخوردن تناسب اندام و نیز کسب درآمد بیشتر؛ زیرا معتقدند باردار شدن موجب عقب افتادن در رقابت پرشتاب دنیای کار و سرمایه است.
حضور بیش از حد زنان در عرصه جامعه و خالی گذاشتن خانه و خانواده، سبب سست شدن بنیان خانواده شد. بر میزان خطرها و تجاوزاتی که زنان را تهدید می کرد، به شدت افزود و از سویی دیگر سطح توقع جنسی مردان و زنان را که در محل کار خود با انواع مختلفی از جنس مخالف رو به رو بودند، به شدت بالا برد و موجب افزایش روز به روز بی میلی به همسر و طلاق واقعی یا طلاق عاطفی شد.
متأسفانه برای بسیاری از زنان امروز آن چه اهمیت دارد، کسب درآمد بیش تر است. آنان حتی به قیمت نابود شدن زندگی خانوادگی و فرزندان خود حاضر نیستند دست از کار بیرون از خانواده بردارند. به هر حال آن عده از زنان جامعه ما که گرفتار این عقیده اند، از ارزش های واقعی زنانگی و مادری فاصله گرفته اند و حرص کسب پول و مقام را جایگزین آن ساخته اند. در حالی که اگر مادری واقعاً بداند خدا چه وظیفه ای بر دوش او نهاده، هیچ گاه منصب مادری را با ریاست دنیا عوض نخواهد کرد.
در شرایط فعلی جامعه ما این حقیقت را باید پذیرفت که عده ای از زن ها میلی افراطی برای حضور در جامعه دارند و این مسأله ای است که گریزی از آن نیست؛ به ویژه وقتی از طریق رسانه ها و متأسفانه صدا و سیما چنین تبلیغ می شود که زن موفق،‌ زن شاغل است نه زن خانه دار. باید با وضع راه کارهایی مناسب، بر حضور پررنگ زنان در خانه و خانواده افزود و رسانه ها باید زن موفق را زنی نشان دهند که مادر خوبی است، زیرا نقش مادری اهمیت بسیار ممتازی در فرهنگ اسلام دارد. باید توجه داشت که آسیب های ناشی از نبود یا کمبود زن در خانه و خانواده، بسیار بیش تر و گسترده تر از خسارت کمبود یا نبود زن در عرصه کار و اشتغال جامعه است. یکی از شواهد این امر را باید در میل زنان و مردان مدرن به بی حجابی و بی عفتی زنان و نیز حضور بیش از حد ‌آنان در جامعه و افتخار به آن به عنوان نماد روشنفکری، جست و جو کرد. اینان بیش از آن که توجه ای به تعالی و تربیت فرزندانشان و اخلاق و معنویت و زندگی پاکیزه داشته باشند، به کار و کسب درآمد و نیز تبرج و خودآرایی و مصرف زدگی و بی حیایی و بی غیرتی و پز روشنفکری توجه دارند.
تنها راهی که برای زنان وجود دارد حرکت به سوی تعالیم مترقی اسلام است، نه بازگشت به عصر سنت و توهین و تحقیر زنان ظاهراً که گاه به اسم دین صورت می گرفت ولی واقعاً به رسم جاهلیت بود و نه ماندن در عصر مدرنیته شهوت پرور؛ چرا که هر دوی این ها به شکلی متفاوت به تحقیر زن پرداخته اند. گویا تنها با حرکت و پیشرفت به سوی دعوت پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله است که زن می تواند نجات یابد.
منبع: نشریه طرح ولایت، شماره 5.

((وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاء بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَیُطِیعُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ أُوْلَـئِکَ سَیَرْحَمُهُمُ اللّهُ إِنَّ اللّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ))
21روز گذشت؛ مثل برق و باد؛ انگار همین دیروز بود که ماهِ بهار قرآن، آغاز شد. 21 روز زیر گرمای ۴۱ درجه شیراز. شیراز سومین حرم اهل بیت و پایتختِ فرهنگیِ ام القرای جهان اسلام. هوای این روزهای شهرم کمی گرفته است! نمی دانم تعداد مسافران شهرم زیاد شده یا تعداد بیمارانش، در و دیوار شهر را ولش کن؛ هنوز پر است از دیوارنویسی برای تخلیه ی چاه! شاید کسی به فکر تخلیه دل از گناهان نیست، شاید مسئولین خوابند، شاید غافلند و یا شاید… استاندار محبوبمان که این روزها حتی برایمان خواهرخوانده هم نمی آورد؛ دلمان برای دیدن سیمایش در دانشگاه تنگ که بود، تنگ ترهم شده،از فرهنگ و ارشاد هم نگویم بهتر است؛ نیروی انتظامی هم که قربانش بروم ظاهرا خیلی چیزها را تعطیل کرده است؛ هنوز یک ماه از سرقت های سریالی باغات قصرودشت نمی گذرد؛ بگذریم… هم از مسئولان و هم از در و دیوار شهر!

به آدم هایی بپردازیم که تعدادشان زیاد نیست؛ امّا ظاهرا یا رویشان زیاد است و یا پارتی کلفتی دارند و یا شاید به واسطه ی خواب بودنِ محتسب، در شهر جولان می دهند؛ نعوذ بالله شاید خدا را خریده اند! چه شده که عده ای گستاخانه در ماه مبارک رمضان در مملکت اسلامی و در ملا عام، آبمیوه به حلقوم ریخته، آدامس می جوند، سیگار می کشند و در انظار بستنی لیس می زنند؟ امر به معروف هم که می کنی؛ می گویند چکار داری، صلوات بفرست! آری همه چیز از همینجا شروع می شود؛ ترک امر به معروف و نهی از منکر و پیش از آن ترکِ دعوت به خیر ونیکی! این شروع بلاست! روزه خواری ملموس ترین مصداق است! ترک امر به معروف و نهی از منکر نقطه ی آغاز سکولاریسم است، نقطه ی آغازِ جامعه ی به من چه؟ به تو چه؟ نقطه ی آغاز سبک زندگی غربی! گفتم غرب، یادم به فرانسه افتاد! در فرانسه مهدآزادی های غرب،زن محجبه ای را کتک زدند، امّا در آنجا برخلاف پایتختِ ام القرای جهان اسلام، عده ای غیرت کرده و در اعتراض به این رفتار به خیابان آمدند. ناخودآگاه به یاد دختر آمر به معروف تهرانی افتادم که در ماه مبارک رمضان برای اجرای فرمان الهی امر به معروف نهی از منکر در ملا عام و پیش چشم تماشاگر نیروی انتظامی و ملتِ همیشه در صحنه و حماسه ساز، کتک خورد! بگذریم…

براستی در ماه خدا چقدر به یاد خدا هستیم؟ رسانه ی ملی که خیلی هنر کند یا معلق بازی پخش می کند و در آخر ماه، برای صغیر و کبیر در سریال هایش عروسی می گیرد و یا سریال هایی با مفاهیم سکولار می سازد! سایرین هم خیلی هنر کنند جُنگ های شبانه می گیرند و یا در پارک ها افطاری می دهند! این اوج کار فرهنگی بعضی از مسئولین است! خدا به خیر بگذراند! خدا بخیر بگذراند که تجمل بر سفره های معنوی افطار چمبره زده است؛ این روزها عده ای افطار هایی می خورند که هزینه اش برای هر نفر از۵۰ هزار تومان شروع می شود و به چندصد هزار تومان برای هر نفر ختم می شود!

عده ای مهمان جیب پر تجملِ خود و عده ای مهمان بیت المال؛ از کیسه ی خلیفه حاتم بخشی می کنند! براستی فلسفه ی روزه داری چیست؟ آیا مولایمان نگفته است که اگر کسی با شکم سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد، مسلمان نیست! سفره ی رنگین از پول بیت المال کجای اسلام است؟ سفره ی پر زرق و برقِ افطار، کدام قسمتِ بندگی است؟ آیا این سفره ها به قیمت گرسنه خوابیدن فقرا نیست؟حاج آقایی که یقه ی خود را تا نهایت بسته ای و در صف اول نماز می ایستی؛ و چون به منزل می روی، سفره ی هزار رنگ می اندازی و از اسلام فقط نماز اول وقتش را در مسجد آن هم برای ریا گرفته ای و از روزه داری فقط گرسنگی و تشنگی نصیبت می شود؛ مگر آن قرآنی که در جیب گذاشته ای و هرروز حملش می کنی را نمی خوانی؟ ((فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ/الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ/الَّذینَ هُمْ یُراؤُنَ/وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ)) آیا سفره ی رنگینِ تو به قیمت گرسنه خوابیدنِ همسایه ی مسلمان روزه دار نیست؟

21روز گذشت؛ به شرط حیات هنوز چندروز دیگر فرصت داریم… بیاید قدر لحظه ها را بدانیم و به احیای ارزش های فراموش شده بپردازیم! احیای امر به معروف و نهی از منکر، احیای مسئولیت پذیری، احیای ساده زیستی در زندگی فردی و اجتماعی و خلاصه احیای اسلام ناب! زنگ خطر سکولاریسم به گوش می رسد؛ شاید فردا دیر باشد….

پایگاه دانشجویان انقلابی/میر مهدی اسدی

برخی اتفاقات مهم جهان و بلاخص رویداد های به وقوع پیوسته در آمریکا را می‌توان قبل از به وقوع پیوستن شان از طریق رصد رسانه های آمریکایی پیش بینی کرد، مواردی نظیر حمله نظامی به عراق و افغانستان و یا واقعه یازده سپتامبر از جمله این موارد است که پیش از وقوع توسط فیلم ها، بازی های رایانه و دیگر رسانه های امریکایی به شکل مستقیم و غیر مستقیم مطرح شده بودند. حادثه تروریستی اخیر بوستون آمریکا نیز از این دایره خارج نمی باشد و با کمی تعمق و تجسس در آن می‌توان به پالس های رسانه های آمریکا و آماده سازی غیرمستقیم مردم برای وقوع چنین رویدادی پرده برداشت.

نزدیک به سه ماه قبل در یکی از سریال های آمریکایی به نام “نیکیتا” که هم اکنون فصل جدید آن در حال پخش است، در قسمتی به نام با آتش(With Fire) به شکل غیر مستقیم حادثه بوستون به تصویر کشیده شده است، حال آنکه واقعه تروریستی بوستون چندی پیش روی داد و جالب تر آنکه سبک عملیات تروریستی در سریال نیکیتا مانند واقعه تروریستی بوستون آمریکا به شکل کور و تنها برای هراس صورت گرفته است اما نکته قابل توجه در این ارتباط آماده سازی رسانه ای برای اقناع افکار عمومی است تا سیاست های کلان آمریکا تضمین مناسبی برای اجرا داشته باشند.

با نیم نگاهی به سیر رسانه ای آمریکا در موضوعات تروریستی و بویژه سریال نیکیتا روحیه اگرشنیسم(Aggressionism) در ایالات متحده آمریکا را بررسی می کنیم.

رسانه و تروریسم:
مبارزه با ایران اسلامی در طول سال های اخیر در اشکال گوناگون سیاسی، اقتصادی، فرهنگی روی داده است اما بخش فرهنگی در حوزه جنگ نرم به دلیل گسترده بودن رسانه ها و وابستگی قریب به اکثر آن ها به امپراطوری یهود بین الملل موجب شده است جنگی تمام عیار و یک طرفه علیه جبهه حق به راه افتد.

سال ها است که دستگاه رسانه ای آمریکا با ساخت انواع و اقسام فیلم ها و سریال ها، مسیر مورد نظر خود در راستای هژمونی جهانی را در پیش گرفته است. به تصویر کشیدن تروریسم و مبارزات جهانی ایالت متحده آمریکا با تروریسم، تحت عنوان مسلمانان و یا مسلمانان حامی ایران یکی از اولویت های همیشگی سیاست رسانه ای ایالت متحده آمریکا بوده است. گذشته از کنکاش در منشاء تروریسم و بررسی ابعاد آن که در نوع خود نیاز به مقاله ای جدا گانه دارد می‌توان به روندی آشکار و زیرکانه در تولیدات رسانه ای آمریکا پی برد.
یکی از هنرهای رسانه ای آمریکا القای خواسته های خود در جهت اهداف بلند مدت می‌باشد. علی رغم آنکه آمریکا دشمن درجه یک جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود، اما نمی‌توان بر واقعیت ها سرپوش گذاشت. یکی از هنر های عملیاتی ایالت متحده آمریکا تطبیق دستگاه رسانه ای با سیاست های کلان و راهبردی مراکز مطالعات فکری می‌باشد. در واقع تصمیم گیری های کلان در آمریکا با سیاست های رسانه ای در چارچوبی معین به شکل لازم و ملزوم در حال حرکت می باشند و این امر یکی از علل موفقیت آمریکا در حفظ سلطه جهانی خود محسوب می شود.
اتفاقاتی نظیر تهاجم نظامی به عراق و افغانستان به بهانه حمله تروریستی در یازده سپتامبر و یا دلایلی نظیر وجود القاعده و طالبان و القای خطرناک بودن آنها برای تمدن غرب همگی از مسائلی بوده است که دستگاه رسانه ای هالیوود با پرداختن به آن ها و مقدمه چینی رسانه ای زمینه اقدامات نظامی آمریکا را توجیه کرده است.

بدون شک اقناع افکار عمومی یکی از سخت ترین و پیچیده ترین کارها می‌باشد به نحوی که عدم موفقیت در آن موجب شکست در برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت خواهد شد، در این زمینه ایالت متحده امریکا از زبر دستی ویژه ای برخوردار است. در این ارتباط از حادثه یازده سپتامبر به عنوان نمونه ای مناسب می‌توان نام برد، رسانه های امریکا برای آماده سازی افکار عمومی ملت خود و دیگر های جهان حداقل از چند دهه قبل از این واقعه با ایجاد القای نا امنی و احتمال حمله تروریست ها به خاک آمریکا و یا حمله ای سهمگین توسط عنصری خارجی به کشورشان پروژه ی تلقین ناامنی را کلید زدند، رسانه های جهانی و بلاخص سینمایی طی چند دهه با ساخت بیش از ده ها بازی، سریال، فیلم، موسیقی و دیگر ابزارآلات رسانه ای خود تشویشی عمومی را در ذهن مردم آمریکا ایجاد کردند.

مردم غرب نیز که دهه هاست در سیطره رسانه ای یهود بین اللمل به سر می‌برند با اقناع شدن در این مسیر، به ناگاه وعده چند ساله رسانه هایشان مبنی بر وقوع یک حادثه تروریستی بزرگ را با چشمان خود دیدند. در آن روز آمریکا نیاز به هدایت کردن افکار عمومی داشت و بر اساس آن اتفاق بود که پروژه شکست خورده خاورمیانه بزرگ آغاز شد و نظام جهانی در تحولی تاریخی قرار گرفت.
طبق نظر سنجی ها در آن دوره قریب به اکثر مردم آمریکا و اروپا انجام این عمل تروریستی توسط گروه القاعده را باور کرده بودند و حتی هم اکنون بعد گذشت بیش از یک دهه از حادثه یازده سپتامبر و شکاک شدن برخی از مردم به آن حادثه هنوز تعداد بسیار زیادی از عموم مردم آمریکا و اروپا آن حمله را پروژه ای از جانب القاعده می دانند و این فریب همچنان ادامه دارد.
از سوی دیگر در جمهوری اسلامی ایران مردم بعد از دیدن آن واقعه در اساس وجودی آن شک کردند و حتی آمریکاپرست ترین افراد داخل کشور نمی-توانستند بپذیرند 16 نهاد امنیتی آمریکا در کنار تمامی سرویس های اطلاعاتی آن به 19 تروریست القاعده اجازه دزدیدن هواپیما، حمله به برج های دوقلو و پنتاگون و کشتن هزاران نفر را بدهند. پرداختن به موضوع یازده سپتامبر و بررسی تطبیقی اثرگذاری در افکار عمومی مردم داخل و خارج آمریکا تنها نمونه ای از اثرگذاری رسانه ای ‌می‌باشد که به خوبی سردمداران ایالات متحده آمریکا از قدرت آن استفاده می کنند.
اما روند اقناع رسانه ای همچنان ادامه دارد و ایالت متحده با پیش گرفتن این رویه برای دیگر مقصود های خود برنامه ریزی می کند. حمله تروریستی اخیر در بوستون آمریکا و ایجاد سر و صداهای گسترده در سراسر جهان نیز نشان از طراحی های دیگری از سوی ایالت متحده امریکا دارد، در این ارتباط دستگاه رسانه ای آمریکا بار دیگر با پرداختن به موضوعاتی از این دست و آماده کردن مخاطب داخلی و جهانی خود با پرداختن به موضعی تروریستی شبیه آنچه که در بوستون امریکا رخ داد، پرداخته است. فیلم ها و سریال هایی که در آن مراکز امنیتی و اطلاعاتی آمریکا با حضور منجی وار، علیه تروریست های مسلمان به مبارزه برخواسته و با درایت شان توطئه های جهانی را خنثی می کنند. نیکیتا از جمله سریال های می‌باشد که در طول سه سال گذشته در این زمینه توانسته است مخاطبان زیادی را مشغول خود کند.
سریال نیکیتا از سال 2010 میلادی تا کنون توسط شبکه‌ي تلویزیونی سی‌ دابلیو (The CW Television Network)‏ به پخش در آمده است.

این شبکه آمریکایی در سپتامبر سال ۲۰۰۶ با سرمایه‌گذاری شرکت سی‌بی‌اس (CBS)‏ و شرکت یهودی برادران وارنر (Warner Brothers)‏ شکل گرفت و نام آن از ابتدای حروف دو شرکت اقتباس شد. این شبکه تا کنون با پخش سریال هایی معروف نظیر سوپرنچرال (Supernatural)‏، خاطرات خون‌آشام (The Vampire Diaries)، ‏دختر سخن‌چین (Gossip Girl)، بینندگان زیادی را بدست آورده است.
سریال نیکیتا از جدید ترین سریال های این شبکه محسوب می‌شود که تا کنون توسط 12 نویسنده و 12 کارگردان در آن فعالیت کرده اند، اثر گذار ترین فرد در ساخت این سریال کریگ سیلور ( Craig Silverstein) می‌باشد. وی تا کنون نویسندگی بیش از 65 قسمت از این مجموعه را برعهده داشته است و در سابقه سینمایی وی می توان به شرکت در ساخت سریال پر هزنیه و معروف ترا نوا (Terra Nova) در سال 2011 اشاره کرد.

صفحات: 1· 2

گوشی های هوشمند ، تلفن همراه هاي پیشرفته با قابلیت های خاص و کاربردهایی نظیر کامپیوترهای شخصی هستند و يكي از مهم ترين ويژگي اين نوع گوشي ها قابلیت هایی مثل اتصال به اینترنت و ایمیل و تنظیمات مشخص ميباشد.
بنابراین تفاوت های مهم گوشی های هوشمند و گوشی های معمولی می تواند در زمینه قیمت و قابلیت های سطح بالای این گوشی ها باشد. مثلاً گوشی های هوشمند 2007 همگی دارای پشتیبانی کامل و پیشرفته ایمیل هستند.
گوشي هاي هوشمند را معمولاً می توان با یک دست کنترل کرد و همه کارها را با یک دست انجام داد.

اندرويد
اندروید در اکتبر سال 2003 در ایالت کالیفرنیای آمریکا توسط اندی رابین به وجود آمد. دوسال بعد، گوگل سیستم عامل اندروید را به دست گرفت و آن را در سال 2007 تکمیل و معرفی کرد.
بعد از یک سال بود که اولین ورژن کامل اندروید در سال 2008 معرفی شد. اولین نسخه بیشتر کارایی اینترنتی داشت و عملا توانایی رقابت با هیچ سیستم عامل دیگری را نداشت. پس از آن، اندروید 1.1 فقط برای یک گوشی آمد.در سال 2009 اندروید 1.5 به همراه کرنل 2.6.27 معرفی شد.
سیر تکاملی اندروید به نهایت سرعت خود رسید تا جایی که اندروید بر روی کامپیوتر برای تست برنامه نویسان قابل اجرا شد.
در سال 2010 اندروید 2.2 معرفی شد که از فلش 10.1 پشتیبانی میکرد و ازصفحه کلید جدید با زبان های مختلف بهره میبرد. از قابلیت های جدید به کار رفته در این نسخه، ویجت های جدید بود.

چندی نگذشت که با فرا رسیدن دسامبر 2010 نسخه جدیدی به مجموعه اندروید اضافه شد. اندروید 2.3 قابلیت استفاده از NFC و تماس اینترنتی را به کاربر میداد. این نسخه هم اکنون نیز در میان کاربران هواداران زیادی دارد. این نسخه بر پایه کرنل 2.6.35 بود.

قدم بعدی گوگل در اندروید، بازار تبلت ها بود. به همین خاطر اندروید 3.0 را معرفی نمود. این ورژن برای صفحه نمایش های بزرگتر بهینه شده بود.
در سال 2011 با ظهور پردازنده های 2 هسته و 4 هسته ای برای گوشی های هوشمند، گوگل سیستم عامل جدید وقدرتمند خود را معرفی نمود تا گوشی هایی مثل Galaxy SII علاوه برداشتن سخت افزاری خوب، سیستم عاملی پرقدرت هم داشته باشند. در این نسخه جدید قابلیت تشخیص چهره برای باز کردن قفل یا Face Unlock افزوده شد.
با توجه به رشد ساخت گوشي هاي هوشنمد در سال هاي اخير و افزايش علاقه مردم به استفاده از اين نوع گوشي ها ، آشنايي با اندرويد به عنوان مهم ترين سيستم عامل اين گوشي ها ضروري به نظر مي رسد . با تجربه اي كه پس از شروع جنبش ها در كشورهاي منطقه و كاربرد شبكه هاي اجتماعي و فضاي سايبر كسب شد ، نقش گوشي هاي هوشمند به عنوان يك سيستم رايانه اي همراه در آشوب هاي اجتماعي مي تواند بسيار پر رنگ و حساس باشد.
همانطور كه شاهد هستيم در ماههاي اخير برخي از گروههاي مخالف با جمهوري اسلامي اقدام به معرفي برنامه هاي مهمي از آنرويد كرده اند كه مي تواند به عنوان ابزارهاي كمكي به مخالفان در شدت بخشيدن به مبارزاتشان باشد. مي توان از اين مبحث با عنوان« تهديدات آندرويدي » ياد كرد


«simon » نخستين گوشي هوشمند
اولین گوشي هوشمند که Simon نام داشت، توسط IBM در سال 1992 ساخته شد. این گوشی که یک محصول مفهومی بود در آن سال در نمایشگاه محصولات کامپیوتری COMDEX در لاس وگاس به نمایش در آمد. این محصول در سال 1993 در فروشگاه های عمومی و در کنار موبایل های دیگر عرضه شد.
این گوشی دارای تقویم، دفترچه تلفن و آدرس، ساعت جهانی، ماشین حساب، برنامه Notepad، email و بازی بود. Simon هیچ دکمه فیزیکی نداشت و با استفاده از صفحه نمایش لمسی با انگشت یا قلم نوری، قابلیت شماره گیری را داشت و متن هم از طریق صفحه کلیدی که روی صفحه نمایش نمایان می شد، قابل تایپ بود. در مقایسه با گوشی های هوشمند امروزی، simon در سطح بسیار پایینی قرار داشت.

تصوير نخستين گوشي هوشمند به نام simon  كه در سال 1992 توسط IBM  ساخته شد.

برنامه «واي فاي»
قابليت اتصال به شبكه اينترنت از طريق wifi مي تواند مهم ترين مشخصه قابل سرمايه گذاري در آشوب هاي اجتماعي باشد . در هنگام وقوع يك بحران مي توان با ايجاد محدوديت در استفاده از تلفن هاي همراه و اتصال به شبكه اينترنت تا حدي ارتباطات آشوبگران را كم نموده و مانع گسترش آشوب شد .
در گوشي هاي هوشمند با فعال نمودن سيستم « واي فاي » اينترنت بي سيم گوشي چنانچه در مركزي يك ارائه كننده اينترنت پر سرعت باشد كاربران با حشور در ان محدوده و برقراري ارتباط مستقيم با آن مركز از طريق شبكه اينترنت و يا اپليكيشن هاي گوسي مي توانند ارتباطات وسيع و پر سرعتي را داشته باشند . شبيه به اين پروژه را در نا آرامي هاي سوريه شاهد هستيم .

برنامه « وايبر»
وایبر، اپلیکیشنی است که برای آی‌فون و گوشی‌های اندرویدی طراحی‌شده و به کاربران این امکان را می‌دهد تا تماس‌های تلفنی و ارسال پیام‌های رایگان را با هر کاربر دیگری که این اپلیکیشن را بر روی دستگاه خود نصب کرده باشد، تجربه کند.
در مکالمات اینترنتی از فرکانس استفاده نمي شود و در عمل با کدگذاری‌هایشان راه را برای رمز گشایی از مکالمات پرپیچ و خم تر می‌کنند. در حال حاضر به مخالفان فعال جمهوري اسلامي در كشور توصيه مي شود از اين برنامه براي ارتباطات خود استفاده نمايند.
این اپلیکیشن شبیه اسکایپ است با این تفاوت که کاربر نیازی به اضافه‌کردن آی‌دی دیگر کاربران به لیست تماس‌های خود نخواهد داشت

صفحات: 1· 2

یکی از سریال­های پرطرفدار امریکایی که از سال 2007 شروع به پخش از شبکه CBS آمریکا کرده، سریال نظریه­ بیگ بنگ (The Big Bang Theory) است. از همان فصل اول محبوبیت این سریال رو به گسترش گذاشت. اکنون در سال 2013 و پس از نامزدی دوباره­ این سریال و بازیگر نقش اول آن (شلدون) در جشنواره­ی گولدن گلوب (Golden Globes)، طرفداران پر و پا قرص و دائمی آن در سرتاسر دنیا بیش از پیش نسبت به مشاهده آن رغبت پیدا کرده ­اند.

هسته اصلی داستان دو نابغه علمی هستند که دو دوست ثابت داشته و دختری زیبا در همسایگی آنها در آپارتمان زندگی می­کند. گرچه داستان اصلی بر دوش این پنج بازیگر اصلی است اما در قسمت های مختلف و فصل های متفاوت نقش های مکمل دیگری به آن اضافه شده و در شکل گیری داستان­های کمتر از نیم ساعته­ی آن ایفای نقش می­کنند. شلدون در کنار دوستش لئونارد جوانانی هستند که از نوجوانی در جوامع آکادمیک بزرگ شده و اکنون در بسیاری از رشته های علمی صاحب نظر و نابغه ذهنی محسوب می­شوند.

اگر از تیتراژ آغازی سریال آغاز کنیم با مجموعه­ ی متنوعی از تصاویر روبرو هستیم که به سرعت از دیدگان ما عبور می­ کنند. امروزه مباحث شیطان پرستی و یا ادیان انحرافی در کشور ما بسیار رونق دارد. اگر یکی از استادان این مباحث تصاویر تیتراژ اولیه ­ی این سریال را بطور آرام بررسی کند مسلما تصاویر بسیاری از جمله هرم ها و تک چشم ها و دیگر نمادهای شیطان پرستی را در آن پیدا می­ کند. اما بحث ما در اینجا، ذکر این مطالب نیست. (که البته در جایگاه خود بحث مفصل و درخور تاملی است). مضمون شعر این تیتراژ همانند مضمون تمام سریال کاملا منطبق بر علم پرستی و گرایشی است که در قرن هفدهم میلادی و با ظهور انقلاب علمی در غرب رخ داد.

در قرن هفدهم دانشمندان بزرگی مانند کپرنیک، کپلر، گالیله، بویل و نیوتون انقلابی را رقم زدند که امروزه اکثر علم ­شناسان از آن به مهمترین رخداد قرن تاریخ پس از میلاد حضرت مسیح(ع) اشاره می­کنند. (هربرت باترفیلد مورخ علم نامی قرن بیستم چنین نظری دارد.) جالب است که ریشه ­ی اکثر اتفاقات تاریخی غرب در همین قرن نهفته و گویی انفجار بزرگ یا بیگ بنگی است که در اذهان غربیان زده می­ شود.

نهضت اصلاحات دینی به رهبری مارتین لوتر و دیگران در قرن شانزده رقم می­خورد. بیشتر اجتماعات علمی مانند انجمن سلطنتی علم در کشور انگلستان در همین قرن فعالیت جدی خود را (دوباره) آغاز می­ کند. اکتشافات اقلیمی بسیاری از جمله اکتشاف قاره­ ی آمریکا و شاهراه های حیاتی­ای مانند تنگه­ ی امید نیک در جنوب قاره ­­ی آفریقا در همین قرن رخ داده و اقتصاد غربیان را با پیشرفتی عظیم روبرو می­ کند. سلسله­ ی این رویداد های عظیم قرن هفدهم در غرب منجر به انقلابی می­شود که بیش از علمی بودن بینشی و نگرشی است.

نگاه این مردم که تا پیش از این در قرون وسطا به سر می ­برد و به قول خودشان در دالان های ظلمت قدم برمی­ داشت، گویی باز شده و به انسان و طبیعت به گونه­ ی دیگری می ­نگرند. مدرنیته نهضتی است که گویا در همین قرن رقم خورده و ساحت انسان را به عنوان موجودی مستقل و آگاه، از ساحت طبیعت به عنوان اشیایی مرده و بی­جان (بر خلاف سنت پیشینیان) جدا می­کند. قرن هفدهم آغازی بر فلسفه­ و تمدن غربی است که اکنون در حال مشاهده­ی آن هستیم. (و گویی ما نیز مانند عاشقانی چشم و گوش بسته به دنبال این کعبه ­ی آمال می­دویم و هرگز به آن نمی­رسیم!) آیا قرن هفده را نمی ­توانیم انفجاری بزرگ بخوانیم؟

Big Bang

با این توصیفات مختصر، اشعار تیتراژ سریال مفهومی جدیتر و فلسفی تر به خود می­ گیرد. شاعر تاریخ بشر را از انفجار بزرگ آغاز می­ کند. او معتقد است دین، علم، کتاب تثنیه (از کتب یهودیان)، دانشنامه­ رایانه­ ای انکارتا (Encarta)، موسیقی، نجوم و خلاصه تمام ظواهر تمدن از انفجار بزرگ آغاز شده اند. آیا او اشتباه می­ کند؟ غیر از آن است که در غرب تمام این مفاهیم (که نمونه ای از تمام شئونات انسان است.) در قرن هفدهم دست خوش انقلابی جدی می­ شود؟ اما در سوی دیگر ممکن است استعاره­ ی انفجار بزرگ به انقلاب علمی را نپذیریم. آیا اگر منظور از انفجار بزرگ همان حادثه­ عجیبی باشد که فیزیک نوین آن را آغاز هستی خوانده و بر سر آن بحث هایی طولانی می­کند، مساله حل می­شود؟ شاید خیلی ساده بگوییم آری! مسلما وقتی هستی در زمان آغازین (بیگ بنگ) شکل گرفته، مسلما تمام شئونات هستی از جمله شئونات انسانی نیز از همان موقع آغاز شده است. اما متاسفانه این دقیقا همان مضمون و مفهومی است که در انقلاب علمی شکل گرفته است. یعنی تجربه گرایی و ماده گرایی است که به وجود معنا می ­بخشد. در این نظام دین و اموری از این دست، تنها ساحتی مادی داشته و با شکل گیری ماده، موضوعیت پیدا می­کنند. محوریت و حکمیت ماده (تجربه) مضمونی است که در این قرن جلوه گری می­ کند. بر این اساس دین و تمام شئونات مادی و غیرمادیِ دیگر، تنها پس از شکل­ گیری ماده در زمان رویداد انفجار بزرگ بوجود آمده­ اند.

در قرن هفدهم، دانشمندان که نخبگان عوام اند، از سنت های قرون وسطا و یا به قولی فلسفه مدرسی ارسطویی خسته و آزرده اند. بیش از همه مسیحیت که رنگ و شکل الهی خود را از دست داده و در دستان کشیشان مسیحی به بازیچه­ای برای فریب عوام و سواستفاده برای رفاه طلبی ها و سودجویی های خود تبدیل شده بود، به چشم می­خورد. دکارت، فیلسوف و دانشمند قرن هفدهم، قصد داشت تمام عقاید گذشته را به دور ریخته و نظامی جدید بسازد. او سعی داشت تا بر یقینی ترین گزاره ها بایستد. (می اندیشم، پس هستم!) دیگرانی از جمله بیکن و هابز نیز قصد ساختن نظام هایی جدید داشتند. اما تمام این نظام ها بر یک چیز تاکید داشتند و آن ابهام زدایی یا به قولی افسانه زدایی از فکر انسان ها بود. ابزار این ابهام زدایی هم طبق آنچه دانشمندان و فیلسوفان ارائه کردند تجربه ­مستقیم و مشاهده بود. آنچه به چشم بیاید و تکرار پذیر باشد، مهر علمی بر آن خورده و عینی فرض شده و دیگر چیزها وهم آلود و افسانه ای هستند. افسانه هایی مانند دین، فرشتگان، جاندار بودن طبیعت و غیره اموری غیرتجربی هستند که در پیشبرد علم جدید هیچ تاثیری ندارند. باید آنها را دور ریخت. دین در این دوران تبدیل به امری شخصی شد زیرا از نظر آنها علم و تمدن جدید کاری با افسانه، اسطوره و امور رازآلود ندارد. علم جدید تنها بر تجربه و گاهی هم بر عقلانیت ریاضی استوار خواهد بود. شاید به همین دلایل است که در تیتراژ این سریال نیز سخن از پرده برداری از افسانه ها به میان می­آید. (ریاضی، علم، تاریخ، پرده برداری از افسانه ها، همه از انفجار بزرگ آغاز شده­اند. (قسمتی از شعر تیتراژ))

پس از تیتراژ آغازی و در محتوای سریال هم شاهد آن هستیم که علم و علم پرستی به معنایی که در قرن هفدهم شکل گرفته است، مضمون اصلی این سریال طنز را تشکیل می دهد. لوکیشن ساده ­ی آپارتمانی و طنز مبتذل (که بیشتر مبتنی بر مسائل جنسی است.) فرمی است که محتوای فلسفی و فکرشده­ ی فیلم را به مخاطبان القا کند. شلدون (نامی که اغلب یهودیان بر خود می­گذارند.) پسر نابغ ه­ای است که به حکم علم­اش اجازه­ ی انجام هر عملی را داشته و محبوب بینندگان است. در جامعه­ ی ایده ­آل غربی ملاک برتری دانش تجربی بیشتر است. (بر خلاف آموزه های دینی که ساختار اجتماعی را تنها بر اساس تقوا و اموری از این سنخ چیده است.) شلدون اطرافیان را مورد تمسخر قرار داده وگویی ابزاری را در دست دارد که واقعیت عینی و صرف را بیان می­کند. آیا علم حاکی از واقعیتی عینی است؟

علم و واقعیت؟

امروزه فلاسفه­ علم نشان داده­ اند که در حکایت گری علم از “واقعیات“ شک های بسیاری وجود دارد. توماس کوهن فیلسوف علم معاصر و یکی از تاثیرگذارترین چهره های فلسفه در چند دهه­ی اخیر معتقد است علم در هر دوره مبتنی بر پارادایمی است که در آن رواج دارد. حتی تعریف ما از علمی بودن یا غیر علمی بودن نیز در همین پارادایم شکل می­گیرد. اسطوره چیست و علم چیست؟ مرز بین اسطوره و علم به قدری باریک است که در جوامع مختلف تضادهایی چشمگیر در اینباره وجود دارد. مثال مشهوری که غالبا در این مورد زده می­شود، پارادایم علمی ارسطویی در مقابل پارادایم مکانیکی-تجربی قرن هفدهم است.

ارسطو و پیروان او تا اوخر قرن شانزدهم بر این عقیده بودند که میل طبیعی اجسام به سقوط به سمت مرکز زمین است. در این نظریه تمام اجسام میل و کمالی دارند که به سوی آن در حرکتند. در نقطه­ ی مقابل نیوتون معتقد بود که یک شی تنها بخاطر جاذبه­ی زمین است که به سمت مرکز آن جذب می­شود. آیا نظریه نیوتون سراسر حاکی از واقعیت است و علم ارسطویی چیزی جز اسطوره نیست؟ پس چگونه فیزیک نسبیت انیشتین را توضیح دهیم؟ (بر خلاف نظر عوام فیزیک انیشتین حالت خاصی از فیزیک نیوتونی نبوده و حتی در مفاهیم اولیه مانند جرم و زمان با فیزیک نیوتونی در تعارض است.) آیا اکنون باید گفت که فیزیک انیشتینی حاکی از واقعیت است؟ به واقع سوال اساسی آن است که ملاک ما برای ساختن مفهومی به نام واقعیت چیست؟ به نظر می­ رسد فارغ از اینکه واقعیت را چگونه و از کجا بسازیم، مساله ­ی مهم آن است که انسان بتواند سعادتمندانه (هر گونه سعادتی از جمله دینی یا غیردینی که هر دو در المان آرامش و آسایش مشترکند.) زندگی کند. مسلما مسیر سعادت بشر از شاهراه استفاده و برداشت از طبیعت می­ گذرد. اما فارغ از اینکه علم ما حاکی از واقعیت است یا خیر مهم آن است که ما بتوانیم از طبیعت استفاده کنیم. چه در نظام علم ارسطویی، چه در نیوتونی و چه در انیشتینی انسان ها سقوط شی را مشاهده کرده و بر اساس فیزیک خود (با در نظر گرفتن ضعف ها و قوت هایش) توصیف می کردند.

علم پرستی مدرن غربی

نکته­ دیگری که در سریال تئوری بیگ بنگ مشاهده شده و به نظر نویسنده ریشه در گرایش علم پرستی مدرن غربی دارد، نقش دیگر بازیگران در داستان های این مجموعه است. هووارد دوست شلدون و لئونارد است که در واقع پس از آن دو و دختر همسایه ضلع چهارم این سریال را تشکیل می­دهد. او جوانی ضد دین است و آشکارا موضعی مبتنی بر لذات انسانی اتخاذ کرده است. او رغبت زیادی به ارتباط با جنس مخالف داشته و از نظر سطح اجتماعی از درجه­ی­ پایین تری نسبت به شلدون و لئونارد برخوردار است. هووارد سعی بسیاری برای تصاحب دختر همسایه کرده ولی اغلب از سوی او مورد بی توجهی قرار می گیرد.

شخصیت پنجم این داستان، یک جوان هندی به نام راج است. گرچه او در غرب پروش یافته و فرهنگ آن را پذیرفته اما پدر و مادری شرقی دارد. مهمترین خصوصیت راج ضعف او در صحبت کردن با زنان (خصوصا دختر همسایه) است. راج به شکلی بیمارگونه قادر به سخن گفتن با زنان نیست. به نظر می­ رسد این استعاره به وضوح به حرمت بعضی روابط زن و مرد در اسلام اشاره دارد. تمدن اسلام (و به طور کلی تر شرق) و غرب از پیش از قرن هفده در مقابل یکدیگر قرار داشتند. هنگامی که در قرن هفده غرب مسیر خود را به سمت علم تجربی و وداع با مسائل رازآلود(!!!) پیدا کرد، به ناگاه پیشرفتی عظیم در آن اقلیم رخ داد. در این میان دین و به خصوص مسیحیت رنگ باخته بود. در مقابلِ فرهنگ جدید غرب، آموزه­ ی­ دینی مهمی یعنی اسلام واقع شده که از مشخصه های آن محدودیت­ هایی است که برای نیمی از جامعه ­ی خود یعنی زنان و ارتباط آنها با نیمه­ ی دیگر یعنی مردان قائل شده است. این مشخصه­ ی دینی در شخصیت شرقیِ راج به عنوان یک بیماری ظاهر می­ شود. اگرچه راج هیچ یک از اصول دینی را رعایت نکرده و هرگونه ارتباطی با زنان دارد، اما جالب است که او تنها در صحبت کردن با آنان دچار بیماری است. چه رفتار ناپسند و غیرعقلانی ای!

شخصیت راج در بین این پنج شخصیت از پایین ترین جایگاه اجتماعی برخوردار است. شلدون محبوب بینندگان و نابغه­ ی علمی و در درجه­ی اول است، سپس لئونارد قرار دارد که از نظر علمی او نیز نابغه است. البته او اندکی با شئونات انسانی آشنایی داشته و علم او احتمالا کمتر از شلدون است. در مقام سوم دختر همسایه (پنی) قرار دارد که از فاکتورهای زیبایی ولی در عین حال شلختگی، لاابالی گری و عشق بازیگری برخوردار است. نقش سوم هووارد است که گرچه از نظر علمی و زیبایی در حد سه شخصیت اول نیست اما خصوصیتی ضددینی و شهوانی دارد که ملاک ارج او قرار می­گیرد. در آخرین مقام راج قرار دارد که گرچه چیز خاصی کمتر از هووارد ندارد، تنها از بیماری ارتباط با زنان رنج برده و گرایش های ضددینی کمتری دارد. در این سریال شمای کاملی از یک جامعه­ ی ایده ­آل غربی و چگونگی طبقه بندی سطوح اجتماعی بر اساس ملاک علم (به معنای قرن هفدهمی آن) ترسیم شده است.

حال که ویژگی­ های فرهنگ غربی به خصوص علم پرستی در این سریال به وضوح موج می ­زنند، سوال آنجا است که چرا جوانان ایرانی به این قبیل سریال ها گرایش پیدا می­ کنند؟ ضعف مدیران، غفلت خانواده ها و تمام مشکلات دیگر بهانه های محتملی هستند که هرگز نباید باعث غفلت از هوش و استعداد سازندگان این مجموعه و مجموعه هایی نظیر آن شوند. به هر حال جامعه­ ی اسلامی و پیش از آن (از نظر زمانی) جامعه­ ی شرقی ایران خواسته یا ناخواسته در حال پارو زدن به سمت جریانی است که در قرن هفدهم میلادی در غرب شکل گرفته و در ردای مخملی و زیبای علم و عینیت علمی نهفته است. مخالفان این جریان، متهم به غیرعلمی بودن یا غیرمنطقی بودن شده و از سوی ابزاری ظاهرا خنثی به نام علم مورد طرد عمومی قرار می­ گیرند.

جالب است بدانید پدر باراک اوباما، همسر و فرزند خود را در حالی که باراک 3 ساله بود، ترک کرد. پس از جدایی پدر در زمان نوزادی خود، آنجلینا جولی نیز با مادر خود زندگی کرده است. تام کروز، هالی بری، ساموئل ال جکسون، مارلین مونرو، جک نیکلسون، جودی فاستر، آل پاچینو، جان لنون و بسیاری دیگر از هنرپیشگان هالیوود، نیز وضعیتی مشابه را داشته و به خاطر ترک پدر، با مادران خود زندگی کرده اند. خانواده تک والدی، اکنون به بخشی از جامعه آمریکا بدل گشته و نه تنها در پرده سینما، بلکه زندگی واقعی هنرمندان آن را نیز در بر می گیرد.

بحران خانواده در غرب
پس از انقلاب صنعتی و ورود به عصر مدرن، در غرب خانواده تحت تأثیر عوامل مختلف اهمیّت و جایگاه سابق خود را از دست داد. این مسئله، بسیاری از رهبران جهان صنعتی را نگران کرده است. با انحراف جوامع از هنجارهای طبیعی، خانواده در معرض آسیب های جدّی قرار گرفت. ازدواج و خانواده در ایالات متحده و سایر کشورهای مدرن غربی، در دو نسل گذشته تغییراتی اساسی شامل کاهش ازدواجهای رسمی، افزایش طلاق، زندگی مشترک بدون ازدواج و تولد فرزندان نامشروع و … داشته است. در این گزارش قصد پرداختن به بحران خانواده در جوامع غربی را نداریم. برای این منظور می توانید به گزارش ویژه مشرق با نام “خانواده به سبک فرهنگ غرب” مراجعه کنید. به یاری خداوند قصد داریم در چند قسمت، به چگونگی بازتاب خانواده در هالیوود و نقش آن در برخورد با این مسئله بپردازیم.

ازدواج و خانواده در ایالات متحده و سایر کشورهای مدرن غربی، در دو نسل گذشته تغییراتی اساسی شامل کاهش ازدواجهای رسمی، افزایش طلاق، زندگی مشترک بدون ازدواج و تولد فرزندان نامشروع و … داشته است.

رسانه و خانواده
روشن است که خانواده مهمترین و اساسی ترین واحد اجتماعی است که از منظر قرآن کریم تامین کننده یکی از نیازهای حیاتی بشر یعنی آرامش می باشد. به عقیده رهبر انقلاب، پایه و سلول اصلی در یک جامعه، خانواده بوده و خانواده سالم، لازمه پیشرفت در جامعه است. وجود آیات و روایات بسیار در خصوص اهمیت ازدواج و تشکیل خانواده و راهکارهای عملی برای حفظ و تحکیم بنیان خانواده، حاکی از جایگاه و ارزش والایی است که این دین الهی برای آن قائل است. البته نه تنها دین اسلام بلکه سایر ادیان وحیانی نیز با وجود اختلافات طبیعی بین ادیان در موضوعات گوناگون، بر مسئله خانواده تاکید داشته و در آموزه های خود بدان پرداخته اند. از این اشتراکات می توان نتیجه گرفت که ازدواج سالم و تشکیل خانواده پایدار، امری فطری است که خداوند جهت رشد و رسیدن به کمال برای انسان مقرر کرده است.
 

وجود آیات و روایات بسیار در خصوص اهمیت ازدواج و تشکیل خانواده و راهکارهای عملی برای حفظ و تحکیم بنیان خانواده، حاکی از جایگاه و ارزش والایی است که این دین الهی برای آن قائل است.

یکی از اهداف اصلی رسانه ها برای نفوذ و تاثیرگذاری، خانواده ها هستند که عمیقا تحت تاثیر رسانه ها قرار می گیرند. هالیوود به عنوان یکی از بزرگترین غولهای رسانه ای از آغاز پیدایش خود تا کنون، موضوعات گوناگونی را دستمایه ساخت فیلم قرار داده و پیچیدگی های بیانی آن، روز به روز بیشتر شده است. اما در تمام این سالها، یکی از موضوعات مهم آن، نهاد خانواده بوده است. او دیدگاه ها و تعاریف خاص خود را در مورد خانواده به مخاطبین ارائه می دهد. تولیدات سینمایی و تلویزیونی بسیاری وجود دارند که تصویری مخدوش و نابهنجار از خانواده ارائه کرده اند و البته رو به افزایشند. کارشناسان اجتماعی با تاکید بر نقش مهم سینما در اخلاق خانواده در مورد اثرات منفی فیلم ها بر خانواده ها هشدار می دهند که آخرین نمونه آن، نگرانی مردم و کارشناسان نسبت به واقعه تیراندازی چند ماه پیش در مدرسه سندی هوک شهر «نیوتاون» ایالت آمریکا و تاثیر فیلمها و سریالها بر رواج این گونه خشونت می باشد.

کارشناسان اجتماعی با تاکید بر نقش مهم سینما در اخلاق خانواده در مورد،اثرات منفی فیلم ها بر خانواده ها هشدار می دهند که آخرین نمونه آن، نگرانی نسبت به واقعه تیراندازی چند ماه پیش می باشد.

صفحات: 1· 2

در خبرها آمده بود که محسن مخملباف ، فیلمی به نام “باغبان” جلوی دوربین برده که قرار است از 4 جولای در جشنواره اورشلیم اسراییل به نمایش درآید. فیلم به سبک و سیاق برخی آثار مخملباف مثل “تست دمکراسی” با حضور و شرکت خود مخملباف ساخته شده که در کنار پسرش  میثم ، آن را بازی و فیلمبرداری و کارگردانی و تدوین و تهیه کرده است.

داستان فیلم از این قرار است که یک فیلمساز ایرانی و پسرش ( محسن مخملباف و میثم ) برای تحقیق درباره‌ی بهائیت  به اسرائیل سفر می‌کنند. گفته می شود پیروان این فرقه از سراسر جهان به شهر حیفا در اسراییل می‌آیند تا در باغی که مرکز این فرقه است، خدمت کنند و از طریق کار در طبیعت گویا خود را صلح‌طلب بار بیاورند!

فیلم نشان می دهد فیلمساز پدر (مخملباف) از طریق همراهی و گفتگو با باغبانی که در باغ های بهایی کار می کند ، در می‌یابد که افکار او و فرقه اش با افکار صلح طلبانه و به دور از خشونت کسانی چون گاندی و ماندلا شباهت دارد در فیلم “باغبان” برای پدر این سوال مطرح می‌شود که اگر نگاه دینی اصلاح طلبانه‌ای در ایران وجود داشت، آیا حکومت ایران امروز، هنوز به دنبال ساخت بمب اتمی می‌رفت؟! ( انگار مخملباف حتی در جزییات فیلم هم سعی نموده که نظر اسراییلی ها را تامین کند ، چراکه امروزه حتی بسیاری از کارشناسان محافظه کار و تندروی آمریکایی و انگلیسی هم باوری به ساخته شدن بمب اتمی در ایران ندارند ، چنانچه چندی پیش 16 سازمان اطلاعاتی آمریکا گزارشی انتشار دادند که در ایران حتی تصمیم سیاسی برای انجام چنین کاری وجود ندارد ! )

در واقع فیلم “باغبان” روایت سفر پدر و پسری فیلمسازست که برای تحقیق درباره یک فرقه به نام بهاییت، به اسراییل و به باغ های بهایی سفر می کنند و با یک باغبان بهایی و چند بهایی دیگر آشنا می شوند . پدر گویا سرخورده از همه ادیان و آیین های الهی (که به نظر وی خشونت طلب هستند) هنوز امیدوار است که دینی پیدا شود که بتواند راهی برای پیشبرد صلح و مهربانی در جهان ارائه دهد اگرچه پسرش مخالف این نظر و دیدگاه اوست. پدر خوش بین ، مفتون خشونت پرهیزی باغبان بهایی و باغش می شود و پسر تلاش می کند پدر را هشدار دهد. اما پدر که آداب باغبانی آموخته، دوربینش را می کارد و به آن آب می دهد! (به نظر می آید سینمای شعاری و سطحی مخملباف از “توبه نصوح” تا امروز کوچکترین تغییری نکرده و همچنان سرشار از شعر و شعار است چنانچه کلیت ساختار فیلم را جدل و گفت و گوی پدر و پسر فیلمساز با جملات و کلمات و عباراتی به شدت شعاری و به اصطلاح گل درشت تشکیل می دهد که برروی نماهایی شبه مستند از گوشه و کنار باغ بهایی قرار گرفته و به گونه ای فوق آماتوری ، کلمات و عبارات فوق را ترجمه می کند!!)

بقیه فیلم به لحاظ تصویری حاصل چند مصاحبه با پیروان فرقه بهایی، تصاویر آرشیوی و همچنین صحنه هایی از باغ های بهایی در"حیفا ” است.

چقدر این صحنه های فیلم “باغبان” با صحنه هایی از فیلم “تست دمکراسی” مخملباف از مجموعه “قصه های جزیره"  شبیه است که در آن فیلم می خواست با همین زبان شعاری به تبلیغ مثلا اصلاح طلبی و حزب مشارکت بپردازد و دوربینش را به جلسات سخنرانی و کنفرانس این حزب می برد.

به هر حال در فیلم “باغبان” ، محسن مخلمباف به عنوان یک فیلمساز  به شیوه ای کاملا غیر هنری و ضد سینمایی با شعارهای تصویری و کلامی کلیشه ای 30-40 سال پیش ،  به تبلیغ و پروپاگاندای نخ نما شده و جاهلانه برای فرقه ای می پردازد که امروز حتی در دنیای غرب به دلیل وابستگی های دیرینش با رژیم صهیونیستی ، مورد تنفر آزادیخواهان و روشنفکران قرار دارد.

بدون اینکه بخواهم به نقد و تحلیل فیلم “باغبان” بپردازم یا راجع به مسیر فاجعه بار شخصی به نام محسن مخملباف بنویسم که چگونه از “توبه نصوح” و “استعاذه” و “دو چشم بی سو” به “سکس و فلسفه” و “فریاد مورچه ها” و بالاخره تبلیغ برای فرقه ضاله بهاییت با حمایت های رژیم ضد بشری اسراییل رسید ، تنها به بهانه ادعایی که مخملباف ( البته براساس دستورالعمل رژیم صهیونیستی) در فیلمش درمورد صلح طلبی فرقه ضاله بهاییت نموده براساس اسناد و مدارک خود این فرقه و برخی مستندات منتشره از سوی مراکز اسنادی غرب ، به بخش کوچکی از آنچه اعضای این فرقه در تاریخ ایران و در حق مردم این سرزمین انجام داده اند ، می پردازم.

آنچه در این باب می آید ، بخش هایی از قسمت های 20 و 21 مجموعه مستند “راز آرماگدون 4 : پروژه اشباح” است که به نویسندگی و کارگردانی سعید مستغاثی و تهیه کنندگی رضا جعفریان در زمستان 1389 از شبکه خبر پخش شد و پس از آن نیز از شبکه های جام جم ، مستند و …بازپخش شد.

فرقه بهاییت از زمانی که در بستر تاریخ معاصر این سرزمین شکل گرفت، همگام و همپای سایر سازمان ها و فرقه های استعماری و صهیونیستی مانند فراماسونری ، در خیانت به مردم ایران و تخریب و ویرانی و همچنین فروش منابع مادی و معنوی این سرزمین  نقش مهمی را ایفا کرد.

در حالی که همواره مسئولان و رهبران بهاییت مدعی عدم دخالت در سیاست شده اند اما گویا که این “عدم دخالت” ، تنها در جهت میدان دادن به مانورها و عملیات استعماری کانون های صهیونیستی بوده است ولی درمواردی که میدان مانور کانون های فوق، تنگ شده ، صریحا معروف ترین عوامل خویش را به نفع آنها وارد میدان کرده تا فضای مورد نظر را بوجود آورند.

صفحات: 1· 2

شبکه کلمه طی برنامه ای با هدف کاستن از تاثیر شهادت حسن شهاته و یارانش، درخواستی را مطرح کرد که با توجه به فتواهای عجیب و غریب آنها بویژه طی سال های اخیر چندان هم غیرمنتظره نبود.

در این برنامه ابتدا با تحریف حقایق زندگی شهید حسن شهاته، مسائل به گونه ای طرح شد تا شهادت این شهید مصری که روزگاری از دانش آموختگان مشهور دانشگاه الازهر مصر بوده را نتیجه عملکرد او نشان داده و جنایتکارانی را که در روز نیمه شعبان با هجوم و یورش به خانه وی، به طرزی غیرانسانی او و یارانش را که تازه به مذهب شیعه گرویده بودند به شهات رساندند را انسان هایی حق مدار جلوه دهد.

در پی وقوع این جنایت بود که حوزه های علمیه و مراجع عظام تقلید ضمن ابراز تسلیت و محکوم کردن شهادت شهید مصری نگرانی خود را از تکرار چنین وقایع تاسف باری اعلام داشته و خواستار پیگرد قانونی و برخورد با عوامل این جنایت ضد انسانی از سوی دولت مصر شدند ظاهرا همین مساله بر مجری و کارشناس شبکه وهابی کلمه سنگین آمده و موجب شد تا آنها در اظهاراتی افراطی جنایت کاران را در جایگاه مظلوم نشانده و ضمن حمایت تلویحی از آنها و توجیه اقدام شرم آورشان، درخواست نسنجیده شان را مطرح کنند.

در این بین ابتدا مجری شبکه با طرح درخواست گستاخانه خود مدعی شد: «چه خوب است که ما اهل سنت با توجه به این رویکرد تحریک کننده ای که این مراکز داشته اند و تروریست هایی که در آن پرورش داده اند به دنبال این باشیم که این مراکز در لیست های تروریستی گنجانده شود.»

در پی این اظهارات، کارشناس تندرو شبکه هم با تعیین تکلیف برای بزرگترین مرکز صدور فتوای اهل سنت افزود: وظیفه الازهر این است که باید انجام دهد که اینها را در لیست های افراد و در لیست های مدرسه و آموزش تروریست و آدم قرار دهد نه تربیت کننده. پس معلوم شد آنجایی که نامش را به ناحق گذاشته اند جامعه المصطفی یا حوزه علمیه قم همچون افرادی تربیت می کنند.

به نظر می رسد چنین اظهارات افراطی و گستاخانه ای تنها می تواند از سر ترس و استیصال وهابیت از تاثیرگذاری حوزه های علمی اسلامی در راستای خنثی سازی برنامه های ضد اسلامی آنها صورت گرفته باشد.

بر خلاف روالی که هم اکنون در مدارس دینی وابسته به وهابیت جاری است و افراد جذب شده در آن مانند عبدالمالک ریگی بجای فراگیری آموزه های پر از مهر و رحمت اسلامی، آموزش های تروریستی یاد گرفته و به جای مبارزه با دشمنان تابلودار اسلام به جان و مال و ناموس مسلمان تعرض می کنند اما آنچه در حوزه های علمیه در ایران می گذرد بهره گیری از اسلام نابی است که پرورش یافتگان آن منادی وحدت و انسانیت در جامعه بشری هستند. همین مساله ترس و هراسی در دل دشمنان کوردل اسلام انداخته که چنین دست به دامان دانشگاه الازهر مصر شده اند تا با دروغ های بی اساس خود آن را تحریک کرده تا شاید به نیات شوم خود برسند.

گفتنی است بر اساس اخبار منتشره طی روزهای اخیر تاثیر شهات حسن شهاته در مصر چنان بوده که بنابه اظهارات مراکز عرضه محصولات نوشتاری، کتاب های مربوط به شیعه به دلیل هجوم مردمی برای خرید آنها نایاب شده است.

اما نگاهی گذرا به جنایات سلفی گری، به شهادت آمار تاکنون بیش از 400 هزار نفر قربانی جنایات وهابی و سلفی ها شده اند که حتی یک نفر آنها هم غیرمسلمان نبوده حال آنکه هر مسلمان آگاهی می داند که امروز دشمن شماره مسلمان ها آمریکا، انگلیس و صهیونیست ها هستند همان هایی که شکل گیری و رشد و نمو این عناصر تندرو حاصل نقشه های هدفمند آنها بوده است این گروه تندرو و متعصب با شعار کذب بازگشت به اسلام راستین چنان وانمود می کنند که خود تنها مسلمان اند و غیر از خود تمامی فرق اسلامی را تکفیر کرده و به جنگ مذهبی و اختلاف اندازی در کشورهای مسلمان دست می زنند. آنها اکنون به بازوی استعمار برای نابودی کشورهای اسلامی و نماد اسلام خشونت و ترور تبدیل شده اند، نمادی که امروزه بهانه تمام عیار جنگ رسانه ای علیه کلیت اسلام و مسلمانان را فراهم ساخته و موجب شده تا مسلمانان در کشورهای غربی همواره مورد سوء ظن مردم و دولت این کشورها شده اند.

هم اکنون جهان همه روزه شاهد کشتارها و جنایات آنها در قالب گروه های القاعده، جندالله، جبهه النصره و جیش الحر، سپاه صحابه … در کشورهای اسلامی نظیر پاکستان، افغانستان، سوریه عراق و غیره هستند.

دانلود

‏(1)يهوديان هنر عكاسي تصوير متحرك‏(2)(سينما)را اختراع نكرده‏اند؛در زمينه پيشرفت‏ مكانيكي يا تكنيكي سينما نيز قدم مؤثّري برنداشته‏اند.آنها در پرورش هنرمندان بزرگ،اعمّ از نويسنده يا بازيگر،كه مواد مصالح اصلي پرده سينما را فراهم مي‏كنند نقشي نداشته‏اند.عكاسي‏ حركت،همچون ساير چيزهاي سودمند دنيا،منشأ غير يهودي دارد.امّا بنابر تقدير عجيب و منحصر بفردي كه يهوديان را بزرگترين رندان جهان ساخته است،منافع حاصله از سينما نصيب‏ مبتكران و پايه گذاران آن نشده بلكه قسمت غاصبان واستثمارگران گشته است.

وقتي در همه ساعات روز و شب ميليونها نفر از مردم در برابر در ورودي سالنهاي سينما ازدحام مي‏كنند و بي‏اغراق در تمامي نقاط مسكوني كشور صفهاي بي‏انتهايي از انسانها به اين‏ منظور تشكيل مي‏شود،ارزش دارد بدانيم چه كساني آنها را به سينما مي‏كشانند،وقتي آنها خاموش و بيحركت در سالنهاي تاريك نشسته‏اند چه كساني بر ذهنشان تأثير مي‏نهند،و در حقيقت چه كساني انبوه عظيم نيرو و انديشه بشري را كه توسّط القائات سينما شكل گرفته و هدايت مي‏شود،در اختيار گرفته و كنترل مي‏كنند.

چه كسي بر قلّه اين كوه سلطه ايستاده است؟پاسخ اين است:صنعت سينماي ايالات متّحده‏ و تمام دنيا منحصرا تحت سلطه مالي و معنوي يهودياني است كه افكار عمومي را كنترل مي‏كنند.

جنبه اخلاقي و معنوي تأثيرات سينما اكنون يك مسأله جهاني است.هر آنكه وجدان‏ اخلاقي بيداري دارد،از آنچه در حال انجام است و آنچه بايد انجام شود بخوبي آگاه است.سينما پديده‏اي است كه ذوق و سليقه را از بين مي‏برد و اصول اخلاقي را تضعيف مي‏كند و نبايد آن را به‏ خود واگذاشت.امّا وجه تبليغي سينما خود را با اين صراحت به مردم نشان نمي‏دهد.اشتياق‏ جريانهاي مختلف براي برخوردار شدن از حمايت سينما حاكي از آن است كه سينما به مثابه يك‏ نهاد تبليغي عظيم شناخته شده است.شواهد فراواني وجود دارد دالّ بر اينكه مسئولان مالي و تبليغي يهود اين جنبه سينما را از نظر دور نداشته‏اند.تبليغات سينمايي به صورت فعلي را مي‏توان چنين توصيف كرد:

اين تبليغات در خصوص يهود سكوت مي‏كند،يهوديان بجز در موقعيتها و شرايطي‏ فوق العاده مطلوب و دلپذير بر پرده سينما ظاهر نمي‏شوند.همچنين تبليغات سينمايي يهود مذاهب ديگر را مورد تهاجم قرار مي‏دهند.يك خاخام يهودي جز در بهترين و آبرومندانه‏ترين‏ كسوتها بر پرده تصوير نمي‏شود.او با همه شكوه و وقار مقام و منزلت خويش و تا آنجا كه ممكن‏ است به شكلي جذاّب و مؤثّر نمايش داده مي‏شود.روحانيون مسيحي،چنانكه هر سينمارو حرفه‏اي بسهولت به ياد مي‏آورد،به اشكال مختلف،از مضحك گرفته تا بزهكار،بد جلوه داده‏ مي‏شوند.اين شيوه برخورد مشخصا يهودي است.همچون بسياري از القائات پنهان و ناشناخته در زندگي ما كه منشأ يهودي دارند،هدف از اين كار اين است كه هر انديشه آميخته به احترام و مؤدبّانه‏اي درباره روحانيت حتّي المقدور نقض و خنثي گردد.

روحانيت كاتوليك بسرعت عليه تضييع منزلت روحاني خويش واكنش نشان دادند و در نتيجه خشم شديد آنان،يهود عقب نشست.اكنون هرگز نمي‏بينيد كه يك كشيش كاتوليك بر پرده‏ سينما تحقير شود.ولي روحاني پروتستان همچنان به صورت شخصي قد بلند،مبتلا به زكام، رياكار و متظاهر كه در كاريكاتورهاي ضدّ مسيحي ترسيم مي‏گردد بر پرده ظاهر مي‏شود.او اعمال‏ خود را با توسّل به اصول ليبراليستي توجيه مي‏كند،و اين گونه،در حقيقت با يك تير دو نشان‏ هدف قرار مي‏گيرد:

يكي اينكه نماينده مسيحيت در انظار تماشاچيان تحقير مي‏شود؛ديگر اينكه‏ انديشه‏هاي خطرناك مورد نظر يهود موذيانه به تماشاچي القا مي‏گردد.

يك يهودي ممكن نيست‏ به عنوان صاحب يك مغازه قنادي بر پرده سينما به نمايش در آيد،هر چند عموم صاحبان‏ مغازه‏هاي قنادي امریکا يهودي هستند؛ولي يك روحاني مسيحي به هر شكلي كه تصورّش را بكنيد،از دزد گاو صندوق گرفته تا فردي كه كارش گمراه ساختن ديگران است،بر پرده ظاهر مي‏شود و هيچ‏ كس هم اعتراض نمي‏كند.

به اين جملات از پروتكلها توجّه كنيد:

ما جوانان غير يهود را با آموزش اصول و فرضياتي كه از نظر ما كذب محض است‏ ولي خود آنها را القا كرده‏ايم گيج و گمراه ساخته و روحيه آنان را تضعيف كرده‏ايم.(3)

ما از مدتها قبل به اين امر توجّه داشته‏ايم كه روحانيت غير يهود را بي‏اعتبار نماييم.(4)

به همين دليل است كه ما بايد شالوده ايمان را ويران كنيم،اصل خدا و روح‏ را از ذهن غير يهود بزداييم و محاسبات رياضي و اميال مادي را جايگزين اين‏ معاني نماييم.(5)

در اين زمينه مي‏توان يكي از دو ديدگاه زير را برگزيد:يكي اينكه كاريكاتور ساختن از نمايندگان مذهب صرفا بيانگر يك ذهنيت دنيوي است‏[و هدف از آن تمسخر و تحقير مسيحيت‏ نيست‏]؛ديگر اينكه اين كار بخشي از مبارزه‏اي قديمي براي براندازي‏[مسيحيت‏]است.

ديدگاه‏ نخست طبعا در ميان غير مطلعين رواج دارد و اگر هدف رسيدن به آرامش فكري است،اين ديدگاه‏ بر نظر دوم رجحان دارد.امّا تعداد شواهدي كه ديدگاه دوم را تأييد مي‏كنند آن قدر زياد است كه‏ نمي‏توان آن را مردود شمرد.

سينما چه آگاهانه و چه صرفا از روي بي‏توجهّي به صورت سالن تمريني براي ارائه‏ صحنه‏هاي ضد اجتماعي در آمده است.هيچ شورش يا انقلابي،مگر به صورت برنامه ريزي وتمرين شده،وجود ندارد،انقلابها خود بخود واقع نمي‏شوند بلكه حركتهايي هستند كه بدقت توسّط اقليتها برنامه ريزي مي‏شوند.تاكنون تنها تعداد اندكي انقلاب مردمي به وقوع پيوسته‏اند.

.

انقلابهايي كه عناصر خرابكار موفّق به ايجاد آنها شده‏اند همواره آزادي و تمدّن را عقب رانده‏اند.

يك انقلاب موفّق بايد قبلا تمرين شده باشد و اين كار را در تصاوير متحرك بهتر از هر جاي ديگر مي‏توان انجام داد.اين نوع«آموزش بصري»(6)را حتّي بيسوادترين و بي‏فرهنگترين اشخاص مي‏توانند بفهمند.در حقيقت،روشنفكر و با فرهنگ بودن در اين گونه امور آشكارا زيان بخش‏ است.مردم عادي سر خود را تكان مي‏دهند،ابروهايشان را در هم مي‏كشند و دستهاي خود را در هم گره مي‏كنند و مي‏گويند:«اصلا نمي‏توانيم بفهميم».

البته كه نمي‏توانند بفهمند،ولي اگربيسوادي و بي‏فرهنگي را درك مي‏كردند،اين مسأله را نيز بوضوح مي‏فهميدند.

البتّه تا آنجا كه به نمايش بزهكاري مربوط مي‏شود اصلاح طلبان نيز صميمانه با اين نظرموافقند.پليس به نمايش دقيق و تفصيلي شيوه به قتل رساندن يك فرد پليس بر پرده سينما معترض است.تجّار به آموزش دزدي از گاو صندوق كه هر روز در فيلمهاي سينمايي به نمايش‏ در مي‏آيد اعتراض دارند.اخلاقيون با نمايش هنر اغواگري و به گمراهي كشاندن كه رفته رفته به‏ مايه اصلي هر فيلمي با هر موضوعي تبديل مي‏شود مخالفند،علّت اعتراض و مخالفت آنان اين‏ است كه اين گونه فيلمها را نوعي آموزش پليدي و شرارت مي‏دانند كه ثمرات تلخي براي جامعه به‏ بار مي‏آورد.اين نوع«آموزش تصويري»همچنان ادامه دارد.هر آنچه با طغيان و بروز خشونت‏ مرتبط است توسّط اين تصاوير متحرك به ذهن ميليونها نفر القا مي‏شود،البتّه اين امر ممكن‏ است تصادف محض باشد،امّا تصادفي بودن آن از«واقعيت»و تأثير گذاري‏اش چيزي نمي‏كاهد.

مسايل ديگري در حوزه سينما وجود دارد كه شايان ذكر است.يكي استفاده فزاينده از مؤلّفان غير يهودي براي توليد تبليغات يهودي است.بسياري از آثار نويسندگان مشهور غير يهودي‏ به وسيله توليد كنندگان يهودي بر پرده رفته‏اند.اين آثار از نظر تبليغي مؤثرّترند زيرا از پشتوانه‏ نامهاي مشهور در عالم ادبيات برخوردار هستند.اينكه اين مسأله تا چه اندازه به تمايل‏ نويسندگان به وارد شدن در حوزه تبليغات طرفدار يهود مربوط مي‏شود و تا چه حد به اكراه آنان از ردّ پيشنهادهاي محبّت آميز اشخاص صاحب نفوذ و ثروتمند سينما كه مبالغ هنگفتي به آنان‏ پرداخت كرده و حتّي حاضرند بيشتر پرداخت كنند باز مي‏گردد،موضوع ديگري است.(7)

با وجود گرايش افراطي موجود نسبت به سينما كه اينچنين در كشور شيوع يافته است تهيه‏ و عرضه فيلمهاي خوب متناسب با انبوه تقاضاهاي مصنوعي،كاذب و تحريك شده تقريبا غير ممكن به نظر مي‏رسد.

اشتهاي بعضي از مردم،خواهان دو فيلم در روز يا بيشتر است.زنهاي‏ سبك سر و سطحي چند فيلم در بعد از ظهر و تعداد بيشتري هم در طول شب مي‏بينند.با وجود تمامي مغزها و مهارتهايي كه در كشور مشغول انجام اين وظيفه‏اند،توليد يك درام يا كمدي‏ «با كيفيت»در هر ساعت امكانپذير نيست.اينجاست كه كنترل كنندگان يهودي از حدّ خود تجاوز كرده‏اند.آنها ميزان تقاضا را به حدي بالا برده‏اند كه جز با استفاده از توليداتي كه بناگزير اصل‏ تقاضا را از ميان خواهد برد قادر به بر آوردنش نيستند.هيچ چيز ارزش اجتماعي حرفه سينما را به اندازه اشتهايي افراطي و مبالغه آميز براي توليدات سينمايي تهديد نمي‏كند و اين اشتها،تحريك و تشويق مي‏شود تا وقتي به جنون مبدّل گردد.