تبار انحراف- قسمت دوم
10 مرداد 1392 توسط میرعیسی خانی
سال 1895 میلادی بود که یک روزنامه نگار یهودی ، کتابی به نام “دولت یهود” نوشت وایجاد یک کشور جدید را راه حل پایان دادن به مشکلات یهودیان دانست. این شخص تئودور هرتزل نام داشت. هرچند هرتزل در کتابش ، اسم مکان خاصی را نیاورد اما صهیونیستها ، جفت پایشان را در یک کفش کردند که فلسطین باید محل تشکیل این کشور جدید باشد.
با شروع جنگ جهانی اول صهیونیستها پیله کردند به انگلیسیها که باید زمینه تشکیل کشور یهودی را برای ما فراهم کنید.این پیله کردن نتیجه داد و وزیر امور خارجه انگلستان ( لرد بالفور) اعلامیه ای صادر کرد و در آن با تشکیل دولت یهودی در فلسطین موافقت کرد . فلسطینیها که دیدند انگلیس قصد دارد سرزمین پدری آنها را خیرات کند ؛ صدای اعتراضشان بلند شد اما انگلیسیها هرجا نشستند ، با چرب زبانی قول دادند که حقوق فلسطینیها و احترام پیروان ادیان دیگر حفظ شود و خونی از دماغ کسی نریزد.
در همین گیرو دار صهیونیستها دست به کار ایجاد نیروی نظامی، دستگاه قضایی و وزارت اطلاعات شدند.
در آن زمان بیشتر سرزمینها و کشورهای عربی، از جمله فلسطین ، بخشی از امپراطوری عثمانی محسوب می شدند و عثمانی بازنده جنگ جهانی اول بود و باید به کشورهای پیروز غرامت می داد. انگلیس و فرانسه سرگرم تقسیم میراث عثمانی شدند و فلسطین به دست انگلستان افتاد.
درست دو سال بعد از اتمام جنگ جهانی اول یعنی آوریل 1920 بود که جامعه ملل(سازمان ملل سابق) انگلستان را رسما به عنوان قیم و سرپرست فلسطین تعیین کرد. بعد از این اتفاق دوباره صدای اعتراضات در فلسطین بلند شد که ما قیم نخواهیم باید چه کسی را ببینیم؟! ولی این اعتراضات به جایی نرسید و کار انتقال مهاجران یهودی به فلسطین و انتقال اراضی فلسطینیان به میهمانان ناخوانده ، به عهده فردی یهودی به نام سموئیل گذاشته شد. اینگونه بنی اسرائیلی که در زمان مشخصی به کنعان صاحب سکنه مهاجرت کردند ؛ مدتی در آن استیلا پیدا کردند و بعد در گوشه و کنار جهان پراکنده شدند؛ در ابتدای قرن بیستم ، با ادعای صاحب خانگی مهاجرت خود را به فلسطین آغاز کردند.
از این زمان به بعد انگلیسیها با وضع انواع و اقسام قوانین ، شرایط را برای اشغال زمینها ، ساختمانها و باغهای فلسطینی فراهم کردند. حدود 597 کیلومتر توسط خود دولت انگلستان به طور رایگان و به قیمت ارزان در اختیار آژانس یهود و شرکتهای صهیونیستی قرار گرفت.678 کیلومتر مربع هم به وسیله خانواده های عرب غیر فلسطینی به یهودیان فروخته شد. 68 کیلومتر مربع هم به وسیله وزیر مختار انگلیس به زور از فلسطینیان گرفته شد. البته عده کمی از فسطینیها هم بودند که خودشان زمینهایشان را به یهودیان فروختند ولی مجموع همه این ارقام یعنی مساحت کل زمینهایی که به صهیونیستها واگذار شد فقط دو هزار کیلومتر مربع بوده است که در مقایسه با مساحت 27 هزار کیلومتر مربعی فلسطین اصلا به چشم نمی آمد و از این مقدار تنها یک سوم آن (حدود 666 کیلومتر مربع) از طریق خرید به صهیونیستها رسید. اما اینکه چگونه باقی سرزمینها به چنگ صهیونیستها افتاد را در ادامه خواهیم گفت.
در همین گیرو دار صهیونیستها دست به کار ایجاد نیروی نظامی، دستگاه قضایی و وزارت اطلاعات شدند.
در آن زمان بیشتر سرزمینها و کشورهای عربی، از جمله فلسطین ، بخشی از امپراطوری عثمانی محسوب می شدند و عثمانی بازنده جنگ جهانی اول بود و باید به کشورهای پیروز غرامت می داد. انگلیس و فرانسه سرگرم تقسیم میراث عثمانی شدند و فلسطین به دست انگلستان افتاد.
درست دو سال بعد از اتمام جنگ جهانی اول یعنی آوریل 1920 بود که جامعه ملل(سازمان ملل سابق) انگلستان را رسما به عنوان قیم و سرپرست فلسطین تعیین کرد. بعد از این اتفاق دوباره صدای اعتراضات در فلسطین بلند شد که ما قیم نخواهیم باید چه کسی را ببینیم؟! ولی این اعتراضات به جایی نرسید و کار انتقال مهاجران یهودی به فلسطین و انتقال اراضی فلسطینیان به میهمانان ناخوانده ، به عهده فردی یهودی به نام سموئیل گذاشته شد. اینگونه بنی اسرائیلی که در زمان مشخصی به کنعان صاحب سکنه مهاجرت کردند ؛ مدتی در آن استیلا پیدا کردند و بعد در گوشه و کنار جهان پراکنده شدند؛ در ابتدای قرن بیستم ، با ادعای صاحب خانگی مهاجرت خود را به فلسطین آغاز کردند.
از این زمان به بعد انگلیسیها با وضع انواع و اقسام قوانین ، شرایط را برای اشغال زمینها ، ساختمانها و باغهای فلسطینی فراهم کردند. حدود 597 کیلومتر توسط خود دولت انگلستان به طور رایگان و به قیمت ارزان در اختیار آژانس یهود و شرکتهای صهیونیستی قرار گرفت.678 کیلومتر مربع هم به وسیله خانواده های عرب غیر فلسطینی به یهودیان فروخته شد. 68 کیلومتر مربع هم به وسیله وزیر مختار انگلیس به زور از فلسطینیان گرفته شد. البته عده کمی از فسطینیها هم بودند که خودشان زمینهایشان را به یهودیان فروختند ولی مجموع همه این ارقام یعنی مساحت کل زمینهایی که به صهیونیستها واگذار شد فقط دو هزار کیلومتر مربع بوده است که در مقایسه با مساحت 27 هزار کیلومتر مربعی فلسطین اصلا به چشم نمی آمد و از این مقدار تنها یک سوم آن (حدود 666 کیلومتر مربع) از طریق خرید به صهیونیستها رسید. اما اینکه چگونه باقی سرزمینها به چنگ صهیونیستها افتاد را در ادامه خواهیم گفت.
در زمان انتقال زمینها به مهاجران، مردم فلسطین بیکار ننشستند و بارها دست به شورش زدند و درگیری های خونینی بین مهاجران و فلسطینیها صورت گرفت که هر بار با دخالت نیروهای انگلیسی سرکوب می شد.
جنگ جهانی دوم که در گرفت بهانه خوبی برای صهیونیستها فراهم کرد تا با استفاده از تراژدی ظلم هیتلر به یهودیان مهاجرت خود به فلسطین را مشروع جلوه دهند.
این بازی به اوج خود رسیده بود که تیم متفقین تاکتیک جدیدی را به کار گرفت و آرام آرام انگلیس جای خود را با آمریکا عوض کرد. انگلیس بعد از آنکه تمام تلاش خود را برای استقرار یهودیان در فلسطین انجام داد در 26 فوریه 1947 اعلام کرد که از حل مسئله فلسطین عاجز مانده و آن را به جامعه ملل ارجاع می دهد. با کنار کشیدن قیم دلسوز و فداکار! سازمان ملل مستقیما وارد عمل شد و با شرکت نمایندگان همه اعضا، جلسه ای را برای رسیدگی به مسئله فلسطین تشکیل داد.
روز 26 نوامبر که موعد رای گیری بود معلوم شد که موافقان طرح تقسیم فلسطین به دو بخش اسرائیلی و فلسطینی به حد نصاب نمی رسند و اگر لایحه مطرح شود حتما شکست می خورد. این بود که نماینده آمریکا به دست و پا افتاد و به بهانه اینکه سخنرانها وقت زیادی از جلسه می گیرند و وقت کافی برای رای گیری نمی ماند و فردا هم تعطیل است؛ تقاضا کرد رای گیری دو روز دیگر عقب بیفتد. در این مدت صهیونیستها به همراه آمریکا موفق شدند هفت نفر از کسانی را که ابتدا رای سفید داشتند و یک نفر از مخالفان طرح تقسیم را با خود همراه کنند.
عصر روز 29 نوامبر رای گیری انجام شد ؛ سی و دو نفر به نفع تقسیم رای دادند ، 13 نفر ضد تقسیم. یک نفر غایب شد و ده نفر رای سفید دادند . یکی از این ده نفر نماینده انگلیس بود. اگر می خواهید بدانید صهیونیستها چطور حکومتشان را تشکیل دادند و فلسطینیها را بیرون کردند منتظر مقاله بعدی بمانید.
منبع : کتاب سرگذشت فلسطین نوشته اکرم زعیتر و منابع مقاله قسمت اول
این بازی به اوج خود رسیده بود که تیم متفقین تاکتیک جدیدی را به کار گرفت و آرام آرام انگلیس جای خود را با آمریکا عوض کرد. انگلیس بعد از آنکه تمام تلاش خود را برای استقرار یهودیان در فلسطین انجام داد در 26 فوریه 1947 اعلام کرد که از حل مسئله فلسطین عاجز مانده و آن را به جامعه ملل ارجاع می دهد. با کنار کشیدن قیم دلسوز و فداکار! سازمان ملل مستقیما وارد عمل شد و با شرکت نمایندگان همه اعضا، جلسه ای را برای رسیدگی به مسئله فلسطین تشکیل داد.
روز 26 نوامبر که موعد رای گیری بود معلوم شد که موافقان طرح تقسیم فلسطین به دو بخش اسرائیلی و فلسطینی به حد نصاب نمی رسند و اگر لایحه مطرح شود حتما شکست می خورد. این بود که نماینده آمریکا به دست و پا افتاد و به بهانه اینکه سخنرانها وقت زیادی از جلسه می گیرند و وقت کافی برای رای گیری نمی ماند و فردا هم تعطیل است؛ تقاضا کرد رای گیری دو روز دیگر عقب بیفتد. در این مدت صهیونیستها به همراه آمریکا موفق شدند هفت نفر از کسانی را که ابتدا رای سفید داشتند و یک نفر از مخالفان طرح تقسیم را با خود همراه کنند.
عصر روز 29 نوامبر رای گیری انجام شد ؛ سی و دو نفر به نفع تقسیم رای دادند ، 13 نفر ضد تقسیم. یک نفر غایب شد و ده نفر رای سفید دادند . یکی از این ده نفر نماینده انگلیس بود. اگر می خواهید بدانید صهیونیستها چطور حکومتشان را تشکیل دادند و فلسطینیها را بیرون کردند منتظر مقاله بعدی بمانید.
منبع : کتاب سرگذشت فلسطین نوشته اکرم زعیتر و منابع مقاله قسمت اول