تنها یک دقیقه

عباسیان زمام امور را به دست گرفته بودند و بی کفایتی به حد اعلایش رسیده بود. مردم در فقر و بیچارگی دست و پا می زدند.
مرد، از اولاد خلیفه دوم بود و با امام موسی کاظم(ع) سر لج داشت. هر وقت امام را می دید، چشمانش را می بست و دهانش را باز می کرد. انگار امام موسی کاظم(ع) را عامل همه ی بدبختی هایش می دانست.
دیگر طاقت یاران امام موسی کاظم(ع) طاق شده بود و خون غیرتشان به جوش آمده بود. آنها دائم به امام(ع) پیشنهاد می دادند تا در شبی به طور مخفی مرد را بکشند تا همه مسلمین از شر آزار های او راحت شوند.
روزی امام(ع) تصمیم آخرشان را گرفتند و بعد ار امتحان راههای مختلف، سوار بر اسب راهی مزرعه ی فرزند خلیفه دوم شدند.
امام موسی کاظم(ع) با اسب وارد مزرعه شدند. مرد که امام(ع) را دید با صدای خراشیده و نتراشیده اش فریاد زد: هی، زراعتم را پايمال نكن!
امام توجهی نکردند و جلو رفتند و  فرمودند: چقدر براى اين مزرعه خرج كرده‏ اى؟
مرد با ابروان درهم، با بی اعتنایی گفت: صد دينار
امام(ع) فرمودند: چقدر اميد سود دارى؟
مرد به کلامش مایه ی تمسخر داد و گفت: غيب نمى‏ دانم.
امام موسی کاظم(ع) فرمودند: گفتم چقدر اميدوار هستى؟
مرد جواب داد: اميد دويست دينار سود دارم.
حضرت سيصد دينار به او دادند و فرمودند زراعت هم از آن خودت،خدا به تو آنچه به آن اميد دارى خواهد رسانيد.
مرد که عطای امام(ع) را دید، دست و پایش را گم کرد و از شادی سمت امام(ع) رفت و سر و صورت ایشان را غرق در بوسه کرد. بعد هم با صورتی که از خجالت سرخ شده بود، من من کنان گفت: آقا جان، مرا ببخشید و نظر عفو بر گناهانم داشته باشید، باور کنید با حرف هایم به شما قصد بدی نداشتم….
***
روز بعد، مرد در مسجد نشسته بود كه امام (ع) وارد شدند، تا نگاهش به ایشان افتاد، گفت:  الله اعلم حيث‏ يجعل رسالته ؛ خدا بهتر مى‏داند كه رسالت‏ خويش را به چه كسانى بدهد. 
دوستان مرد با تعجب از او پرسیدند: داستان چيست، قبلا از او بد مى‏ گفتى؟
او دوباره امام را دعا كرد و دوستانش شروع کردند به فحش و ناسزا دادن به مرد.
امام رو به يارانشان كه قصد قتل او را داشتند، فرمودند:كدام بهتر است،نيت‏ شما يا اينكه من با رفتار خويش او را به راه آوردم؟

منبع: تاريخ بغداد ج 13،ص 28؛ ارشاد مفيد ص 278